Zo, wekker om half 6, koffer staat klaar en het ontbijt smaakte uiteraard weer geweldig. Al moet ik wel zeggen dat het wel vroeg is .. zo kom je nooit over je jetlag heen natuurlijk. Maar zoals wel vaker was het voor de goede zaak.

De dag van vandaag? Niet heel bijzonder qua dingen te doen maar we gingen wel naar een nieuwe stad. Ongeveer 2 uur vliegen vanaf Chicago in een oostelijke richting brengt ons in… New Orleans! Of zoals de locals zeggen: Nowleans (met knauwende stem). De stad van Mardi Grass, Orkaan Cathrina en Fried chicken. Volgens onze operator een must see…dus see we shall !

Wat wel handig is als je op een vliegtuig moet stappen is om op een vliegveld te komen. Nu hoeven we gelukkig geen kaart te lezen, anders was het gegarandeerd mis gegaan, maar we moeten wel op tijd in ons busje zitten. Dat lukte en met een ruime 2 uur van tevoren in acht genomen waren we natuurlijk veel te vroeg op het vliegveld.

Echt vervelen hoef je je er echter niet hoor, want zo heb je bij de Wallmart de welbekende “greeter”, zo heb je bij United Airlines de zogenoemde “row entertainer”. In de rij van de security, doorgaans niet de populairste rij om in te staan, hebben ze een flamboyante John Williams 2.0 rondlopen die het moraal een beetje omhoog haalt en links en rechts een grapje maakt of een mooi meisje voorlaat in de rij. Tja, machtsmisbruik vindt dus blijkbaar op alle niveaus plaats.

Na onze one man show rest ons enkel nog te wachten bij de gate tot het magische zinnetje “please board now” komt. Nou een magisch zinnetje kwam er wel, maar toch in iets andere woorden en betekenis. “Ladies and gentlemen we are experiencing Some technical difficulties and …” WHAAAAT??? Bleek dat er dus een probleem was met een hydraulisch systeem…Niks groots, niks belangrijks maar ze moesten wel even alles checken. Nu ben ik natuurlijk geen monteur, maar als ik weleens naar Discovery Channel kijk, en dan met name Goldrush ofzo dan dondert altijd de hele operatie in elkaar door … jawel … een HYDRAULISCH probleem! Dus hoezo niks boeiends? Nou ja, we zullen het wel zien dan maar…tickets zijn immers al betaald.

Toegegeven, hydraulische problemen zijn dus overrated. De vlucht was weliswaar een beetje hobbelig maar we kwamen netjes van A naar B op de aangegeven tijd en dus bleek het inderdaad een Orkaan in een glas water. Grappig detail was overigens wel weer dat je ons kleine kikkerlandje toch wel overal vertegenwoordigd ziet. Zit je in een binnenlandse Amerikaanse vlucht met United Airlines (Veel Amerikaanser wordt het niet) en wat krijg je? Een Oerhollandse stroopwafel bij de koffie! Hoe gaaf is dat! Ik hoop overigens niet dat Trump ook deze heeft gekregen anders krijgen we hier straks ook nog importheffingen op.

Veilig aangekomen en wachtend op een zeer aangeslagen koffer van Linda, moesten we beslissen of we met de bus gingen a 2 dollar en een grote stap buiten onze comfortzone of met een Shuttlebus naar het hotel a 48 dollar. Nu denken Jullie natuurlijk allemaal dat ik als cententeller bij een groot Amerikaans bedrijf meteen voor de goedkope optie ga, maar zitten jullie toch mooi verkeerd! Immers is het 30 graden en moesten we nog zeker 15 minuten slepen met de koffer vanaf de bushalte. Mezelf kennende (en Linda overigens ook) leek het ons in allerlei opzichten verstandiger om de wat duurdere keuze te maken. Daarbij:

Als wij 48 dollar aan het shuttlebedrijf betalen kunnen zij eindelijk hun nieuwe pand opknappen, waar dan weer glasvlies tegen de muren aan moet komen, wat dan weer van mijn werkgever komt, wat dan weer resulteert in een goede omzet / bonus voor de hardwerkende medewerker…(lees: IK!) feitelijk was dit dus geen kosten maar een investering, en wij cententellers zijn altijd voor investeren!

Het dienstdoende hotel waar wij uiteindelijk met 30 graden in de stromende regen naartoe liepen vanaf de shuttle (ow wat waren we blij dat we niet hoefde te lopen!) was werkelijk weer een plaatje! Grote kamer, nieuwe spullen en een zeer hygiënische badkamer. Ja alle ongepaste grappen daar gelaten, de nieuwbouw hier in New Orleans is van goede kwaliteit.

Na een kleine bijtanksessie besloten we toch nog maar even de stad door te lopen. Er was een outletcentrum waar we wederom niet konden slagen voor tasjes, ijsjes en andere dure kleren(zooi), een leuke winkelstraat met af en toe een zeer, tja, unieke geur-ervaring en een aantal leuke restaurants.

Slim als wij natuurlijk waren hadden we nietsvermoedend om half 5 nog een grote fruitsmoothie en een pretzel naar binnen gewerkt dus al die leuke restaurantjes waren niet echt aan ons besteed vandaag, tja misschien was dat een beetje dom. Maar de pretzel was dan wel weer erg lekker.

Na gelukkig wederom 12000 stappen besloten we nog even bij de subway een broodje te halen voor ergens later op de avond op de hotelkamer als we weer honger hadden want niks eten is natuurlijk ook geen optie, althans voor Linda niet (grapje schat). 1 Veggie delight, een BBQ checken broodje en een zeer ongemakkelijk gesprek met twee prototype gangmembers in de Subway later kwamen we terug op de hotelkamer waar het licht vrij snel uitging. Noem het een jetlag, noem het aanstelleritis of noem het gewoon lekker vakantie, maar wij waren kapot en gingen lekker slapen!

Dus aan iedereen: goedenavond en tot morgen!
Ow en trouwens die pretzel…. Was echt HEUL erg lekker. Just so you know.

Geschreven door Hans.linda.ontour