Vandaag is het Linda-dag. Niet alleen omdat ze met mij is getrouwd en dus eigenlijk alles heeft wat haar hartje begeerd, maar ook omdat we vandaag naar de Painted Hills gaan. Nu is het voor de meeste denk ik redelijk onbekend terrein maar voor de trouwe Wie is de Mol volgers gaat er denk ik wel een belletje rinkelen. Dit is namelijk de plek waar de roemruchte opdracht werd uitgevoerd met de paars / gele bergen.

Voor dat Linda los mag gaan met haar camera waren er eerst nog wat formaliteiten af te handelen, namelijk opstaan, douchen, inpakken en last but not least, ontbijten. Gelukkig zaten we in een Best Western en die zijn toch wat dat betreft redelijk stabiel met hun ontbijt, namelijk altijd erg goed! De dame die het ontbijt verzorgde liep de benen uit haar lijf om alles schoon en aangevuld te houden en dus hebben we al met al weer eens erg lekker de buik vol kunnen proppen.

De rit voor vandaag was weer een flinke, namelijk zo’n uur of 8 in de auto. Eerst naar Dayville, dan naar Sheep rock, Clarno Unit en als piece de resistance de Painted hills.

De eerste 4 uur gingen voorspoedig. We hadden ons weer uitmuntend voorbereid met koude cola in de koelbox, lekkere snacks en broodjes en ook nog de Baker City country radio, wat wil een mens nog meer?

Uiteindelijk besluiten we dayville om te ruilen voor John Day waar we eigenlijk alleen maar naartoe moesten voor benzine. Grappig genoeg blijkt het zo te zijn dat je in Oregon, de staat waar we ons nu bevinden, je niet zelf mag tanken. Dat is simpelweg tegen de wet. Toen we dus onze auto neer hadden gezet kwam er een oud klein mannetje met een grijs snorretje, die me heel erg deed denken aan een oud collega, aangerend om onze tank vol te gooien en onze autoruit schoon te maken…vooral dat laatste was geen overbodige luxe. De voorruit leek wel een massagraf van vliegen en ander ongedierte waar je tegenaan rijdt.

Goed, de oude man had zijn service geleverd en met volle tank ging het vol gas naar Sheep rock. Al met al was het erg mooi maar ja, als je weet dat je als hoofdgerecht iets heel lekkers krijgt…wat doe je dan? Precies, je propt het voorgerecht zonder te kauwen in je mik. Zo ging het voor ons ook, mat de Painted Hills op het programma was Sheep Rock niets minder dan een mooie hindernis op de weg. Na een kort trail’tje te hebben gelopen konden we ons dan ook niet meer inhouden en besloten we Clarno te skippen en direct naar de Painted Hills te rijden.

Als een kleuter die naar de Mac gaat voor een Happy Meal zat Linda in de auto en begon spontaan zelfs mee te zingen met liedjes van o.a. Jason Mraz en Lady Gaga…precies, ze had er zin in. Bij het oprijden van het national monument laantje hoorde ik de hartslag omhoog gaan en de ademhaling verstevigen en terwijl de paarse gloed van bergen dichterbij kwam groeide ook het enthousiasme.

Goed, ik denk dat de foto’s voor zich zullen spreken. We hebben er ongeveer 100.000 en het was alles wat we ervan verwacht en gehoopt hadden. De idyllische uitzichten en de mooie kleuren waren betoverend, en zo keek Linda ook de volle 2 uur dat we er waren. Betoverd. Dit was een van de grote redeneren dat we deze kant op zijn gegaan voor onze huwelijksreis en nadat Linda zo blij als een kind was met de Painted Hills ben ik zelf ook zo blij als een kind dat het is geworden zoals ik had gehoopt. Immer de druk van reisleider stopt pas bij aankomst op Schiphol en het succes van gisteren geeft geen garantie voor morgen, hoe dan ook was dit in elk geval een doorslaand succes ondanks de 35 graden die de thermometer aangaf!

Helaas komt zoals aan alles een keer een einde, en na ruim 2 uur te hebben vertoefd was het tijd om terug naar het hotel te rijden, ook dit was weer bijna 2 uur rijden en dus hadden we de nodige kilometers er wel weer opzitten voor vandaag.

Vanavond slapen we weer in het Best Western hotel wat dus in elk geval de kans op een goed ontbijt vergroot maar voordat we aan het ontbijt kunnen moeten we natuurlijk eerst avondeten. Uiteraard trakteer ik mijn lieve vrouwtje alleen op het beste kots dus gingen we naar restaurant 1188 —> De nummer 1 van tripadvisor in de “stad” John day. Op weg naar het restaurant kwamen we een keurig verzorgde schone, zwerfhond tegen met halsband en vlooienband…Dat was even vervelend want wat moet je met zo’n beest? Ze was super lief, luisterde heel goed en zag er goed verzorgd uit? Dat moet dus een “gewone” hond zijn .. maar waar moet je met zo’n beest naartoe? Na lang wikken en wegen zijn we maar doorgelopen in de hoop dat in een klein gehucht als John Day iemand de hond zal herkennen of beter nog, dat de eigenaar haar zal vinden… het is immers zoals gezegd een heel klein gehucht dus de kans dat zo’n hond heel lang onherkenbaar kan zwerven lijkt mij (Linda vind het begrijpelijkerwijs alleen maar zielig) heel onlogisch.

Na het eten dat redelijk mag worden genoemd hebben we de hond niet meer gezien, ondanks dat we er toch nog wel een beetje naar hebben gezocht. (Dit was zo’n 20 minuten later, die Amerikanen zijn SNEL! Met hun eten). Kortom durf ik wel te zeggen dat mijn voorspelling is uitgekomen, ofwel de eigenaar heeft zijn hond gevonden ofwel heeft iemand die de hond herkende hem meegenomen, ik heb zo’n gevoel dat dit soort dingen wel vaker gebeuren in deze regio van het land.

Nu terug op de hotelkamer heeft Linda het nog even heel druk want terwijl ik deze geweldige blog even uit de vinger ram heeft Linda zo’n 643.310 foto’s uit te zoeken die ze jullie gaat laten zien…en vanuit deze plek wens ik haar dan ook heel veel succes.

In mijn geval zeg ik, goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour