We hadden beide goed geslapen en vol goede moed en energie gingen we ons opmaken voor onze Orkatocht. Gegarandeerd orka’s! 99.9% yes yes yes!

Om half 10 mochten we ons melden bij het bureau Orka Spirit. Al met al waren er zon 50 man die met de boot meegingen en dat is best wel veel natuurlijk. De boot was gelukkig wel groot genoeg en we hadden allemaal genoeg ruimte om fatsoenlijk te zitten.

Bij het instappen maakte ik ook direct vrienden, er werd een mager Indonesisch mannetje door een orka (lees: hele dikke onbeschofte vrouw) dwars door de groep naar voren gedrukt waarop ik in mijn beste Engels even liet weten het niet zo op prijs te stellen. De engelse vriend naast mij die ook werd weggeduwd was het met me eens en een vriendschap was geboren. Uiteraard begin je het gesprek met, “where are you from” en toen hij na het antwoord meteen over Tom Dumoulin begon was het eigenlijk alleen nog even wachten op Robert ten Brink, dit was ware vriendschap! Tom Dumoulin is de nieuwe wereldheld omdat… (mag ik dat zeggen? JA dat mag ik zeggen) WIJ de Giro D’Italia hebben gewonnen. Helaas was de afstand tussen ons te groot en strandde onze vriendschap in de minuten die daarop volgde…but the memorie is still in our hearts.

Voor vertrek had ik een klein verschil van inzicht betreffende de kleding. Linda, slechts gekleed in korte broek en mouwloos shirtje dacht dat het wel lekker weer zou worden. Hans gekleed in lange broek, shirt en vest had het idee dat het nog weleens koud kon worden in de wind op een dek. Het laat zich raden wie gelijk had. Laat ik het zo zeggen: degene die zijn vest mee heeft genomen heeft hem niet gedragen, omdat die persoon zo hoffelijk en romantisch is. Het leek een beetje op de scene uit de Titanic, kent u die? De vrouw zit lekker hoog en droog in een bootje en de man (van vergelijkbare uiterlijke kenmerken als uw reporter ter plaatse) liep te vernikkelen. Maar alles uit naam der liefde natuurlijk <3 xxx

Na een kleine 45 minuten varen en wat prietpraat over welke orka’s en walvissen we kunnen zien was het zo ver. Er werd wat in de lucht gespoten en we zagen wat in het water fladderen! Het waren bultrug walvissen! De foto’s zijn niet allemaal even goed gelukt maar geloof me het was best indrukwekkend!

Zo’n 45 minuten later, 6 ellebogen (want de boot was immers groot genoeg) en 300 mislukte of misgetimde foto’s gingen we weer verder. ORKA’s! Daar gingen we voor en daar hadden we voor betaald!

Nou ik zal jullie uit de droom helpen, de orka spirit had de spirit even niet en orka’s hebben we niet gezien. Gelukkig zijn we inmiddels professionele verwachtingsbijstellers geworden en namen we genoeg met de zeeleeuw en walvis. Zo hou je ook weer wat te wensen over.

Na de tour hadden we beide een kleine inkakker, het was immers 3 uur op de boot met je gezicht in de wind en dat hakt er toch flink in. Dan kun je natuurlijk maar 1 ding doen, en dat is eten! Op Fisherman’s wharf verkochten ze naar het schijnt legendarische fish en chips en dus dat moesten we even langs de meetlat leggen. En eerlijk is eerlijk…hij was erg lekker! Zelfs Linda vondt de vis lekker :-)

Eigenlijk hadden we nog een tweede excursie op de planning staan namelijk: (Ja je geloofd het niet) Kajakken. Ja…Hans in het water, wat heet…het open water zelfs! Althans…we hebben het er even over gehad en over nagedacht en besloten het niet te doen. Dit was tenslotte onze laatste dag in Canada en we hadden niet het gevoel dat het kajakken ons dingen ging laten zien die we nog niet hadden gezien. Dus besloten we downtown Victoria nog een kans te geven. Het kon toch niet zo zijn dat half Canada hier naartoe komt omdat het zo geweldig is en dat Hans en Linda er geen reet aan vinden?

Na wat inlichten te hebben ingewonnen bij onze nieuwe BFF achter de hotelbalie die ons gister ook al goed had geholpen konden we er weer tegenaan en hadden we nieuwe informatie om souvenirs en andere prullaria te kopen. Victoria is nog steeds een beetje gekke stad, maar vandaag was al wel een heel stuk leuker als gister. We zijn goed geslaagd voor onze souvenirs en de winkels waren dit keer een stukje interessanter. Zou dat dan toch door ons humeur van vandaag komen???? Pff vast niet.

Na de gebruikelijke 10.000 stappen hadden we wel een etentje verdiend en waarom niet in style bij onze vrienden van Milestone. Linda had een hot en spicy chicken, waar ze morgen spijt van gaat hebben, en ik had de seafood pasta en mijn eerste biertje, gebrouwen hier om de hoek. Althans…dat zeggen ze want volgens mij was het gewoon een Palm in een ander glas maar desalniettemin smaakte hij prima! Geen toetje dit keer want we waren kapot en wilden naar de kamer, en zo geschiedde.

Morgen een vroegertje naar the USA en dan opmaken voor de laatste dagen. Jammer en leuk tegelijk want na 2 weken begint thuis toch ook wel weer aantrekkelijk te worden.

Goedemorgen und tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour