De ochtend startte zoals alle anderen, alleen het verschil was dat we na de storm niet meteen wisten wat we aan zouden treffen. Het had geregend, gestormd en Emily was er erg onrustig door vannacht. Niet heel erg wakker, maar wel een aantal keer en dat resulteerde in dat mevrouw vandaag heel erg moe was. Kwam niet meteen heel slecht uit want we hadden veel kilometers voor de boeg.

Zoals gezegd, de ochtend was zoals alle andere, dus ik ga niet teveel hierover uitweiden behalve dan dat het toch jammer is dat we zo alleen zaten, je mist dan toch een beetje het B&B gevoel, iets wat we juist wilde proberen deze vakantie om te zien of dat iets voor ons is.

Om half 11 reden we weg bij Casa Volar. Er stond een rit van dik 4 uur op het programma met verschillende tussenstops. De eerste: het smurfendorp. Oftewel Los Pitufos. Leuk natuurlijk, dat onze smurf het smurfendorp gaat zien.

Na ongeveer anderhalf uur rijden waren we er. Los Pitufos…maar veel kleine huisjes waren er niet te zien.. en al helemaal geen smurfen!! Nader diepgaand onderzoek wees uit dat we in het verkeerde Los Pitufos zitten … Weet je wat op Pitufos rijmt? Precies… dat dachten wij ook. Maar helaas, klein foutje in de vertaling, blijkbaar zit het dorp vlak onder Ronda … je weet wel, waar we afgelopen woensdag waren … Merde…

Dan stop nummer 2. Tarifa! Een mooi strand waaruit je Marokko kon zien liggen. Na een ritje van zo’n 30 minuten en een potentiële snelheidsbekeuring later kwamen we aan. Ook hierbij was de zin: “Jeetje wat leuk” niet meteen het eerste wat in ons op kwam. Ja je zag inderdaad Marokko, maar daar was ook wel alles mee gezegd. Helaas zat het er voor ons niet in om naar de oude vuurtoren te lopen en dus moesten we het doen met wat afstand foto’s, ach ja been there, done that.

Gelukkig had ik van goede collega Stephen een aantal tips gekregen en zo had hij ons aangeraden om naar Bolonia Beach te gaan. Een prachtig strandje waar je lekker kon eten. Toevallig zijn we erg goed in eten, dus leek het ons een match made in heaven.

Het strandje zelf was prima, maar als je natuurlijk op Scheveningen en Kijkduin een soort van bent opgegroeid is een strand niet heel snel indrukwekkend meer. Het aantal eetgelegenheden viel ook een beetje tegen maar er was er 1 en die leek ons wel wat. ………….

Binnengekomen leek alles helemaal perfect, we gingen ver uit onze comfortzone omdat we nooit zomaar een vreemd tentje binnenlopen maar so far so good. We kregen de perfect plek in de schaduw met uitzicht op het strand in een soort hoekje waar Emily lekker kon klimmen en klooien als ze het even zat was. De bestelling was zoals altijd redelijk snel gedaan en zo zaten we om kwart voor 2 te wachten op een vorstelijk maal. Linda een varkenshaas en ik een zwaardvis.

Na ongeveer een half uur hadden de mensen voor ons, hun eten, en naast ons trouwens ook…en achter ons trouwens ook. Na nog eens 10 minuten kwam de ober naar ons toe en begon een of ander lulverhaal in het Spaans dat ze de zwaardvis niet hadden. Of ik dan een filet van red snapper wilde. Ja dat moet dan maar, antwoord ik in mijn beste Espanyol.

Rond 3 uur, 1 rijstewafel, 2 soepstengels en heel wat frustratie later kregen de mensen voor naast en achter ons ongeveer hun 6e gerecht en ik was er klaar mee. Ik vroeg semi geïrriteerd aan de ober waar ons eten bleef… ik vermoedde al dat het niks ging worden, want ik zag ze al een aantal keer een soort van geheimzinnig over ons overleggen…niet dat ik het versta, maar je ziet wel wanneer er listig overlegd word over je als ze steeds half naar je gaan kijken.

2 minutos … oke daar wachtte we dan wel op…en verdomd! Daar kwam hij aan, een lap leer voor Linda en een hele snapper voor mij….een hele? Geen filet? Die had ik toch echt besteld, ik heb geen hele snapper besteld voor 40 euro … Als je namelijk 40 euro in een restaurant uitgeeft aan 1 gerecht ben je meteen groot aandeelhouder, en dat was toch niet de bedoeling.

Ik gaf aan de beste meneer aan dat het niet de bedoeling was dat ik dit zou krijgen en dat ik enkel de filet besteld had. Oké zei de man en nam het gerecht mee terug. Ondertussen was Linda bekomen van haar bijna dood ervaring omdat het doorslikken van 95% puur varkensleer natuurlijk niet altijd even makkelijk gaat. Nu moeten we toegeven dat we soms kunnen zeuren en zeiken, maar over eten is er 1 iemand die altijd wel ergens smaak in weet te vinden en dat ben ik. En ja ook ik vond dit stukje vlees, of wat ervoor door moest gaan ABSOLUUT een schande. Waarschijnlijk was dit stukje vlees al met 5 minuten klaar en heeft het de resterende 5 kwartier gewoon onder de warmhouder gestaan.

Inmiddels was onze Spaanse vriend ook weer terug met mijn vis. Ze hadden de bovenkant van de vis eraf geschraapt, op mijn bord getieft, (geen ander woord voor) en zo weer voor mijn neus gezet. Tja…Linda ging vast naar buiten had ze bedacht toen ze mijn hoofd zag.

In mijn beste Haagse Spaans uitgelegd dat het no Buenos is en een fucking disaster. Het leek me dat die woorden wel aankwamen maar nee hoor niemand snapte ene reet van wat we bedoelde. Uiteindelijk aangeven dat ze het lazarus konden krijgen en dat ik de drankjes wilde betalen en verder niks…la quenta de cervesha en verder opzouten…vrij vertaald.

Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk heb ik 25 euro op tafel gepleurd en ondertussen opgezocht wat vuile oplichters in het Spaans was, na dit tweemaal met mijn beste accent te hebben georeerd ben ik maar weggelopen. Uiteindelijk hoefde we het vlees niet te betalen maar voor de vis wilde ze 20 euro. Nou prima, ik snap er geen reet van en ik wilde gewoon weg maar dus zonder een hap te eten vertrokken we weer. Was het vanmorgen merde? Dit was gewoon klote!

Wat ik overigens wel heel grappig vond was toen we aankwamen bij het strandje. Linda parkeerde op een plekje waar duidelijk geen geld voor betaald hoefde te worden, echter toen we uitstapte kwam er een zwerver naar ons toe, ola, 1 of 2 euro please parking. Ik vroeg nog? Wat moet je? Ben je een zwerver? hobo? Maar hij wilde gewoon 2 euro voor het parkeren… prima! Ik ging er vanuit een heerlijk stuk vis te eten dus in mijn opperbeste stemming gaf ik de man 2 euro, maar zoals gedacht, was natuurlijk dikke onzin…. Goed gespeeld zwerver… well played!

Bon, na het debacle van deze dag tot nu toe dachten we dat we er wel waren, waren het niet dat Emily inmiddels ook een ontzettende stronthekel had gekregen aan die Spaanse mensen in dat restaurant en wilde dat heel graag duidelijk maken door een sterk ruikend signaal af te geven… en helaas, soms lijkt ze op haar moeder en lukt dat best aardig. Van ongeveer linkerheup tot rechterheup van navel tot bovenaan de bilnaad op romper en t-shirt….helemaal mucho stinkio poopos. YES !!! Als er iets is wat je op je lege maag wilt doen … maar ach voor je dochter doe je alles toch ;-) !

Ik hoor nu alle lezers denken en lichtelijk in paniek schieten, want wat nou als Hans en Linda niet gegeten hebben… is Emily dan nog wel veilig? Gaat hun huwelijk dan nog wel stand houden? En is Spanje ansich überhaupt nog wel veilig of komt er een code rood om niet Corona gerelateerde redenen? —> Wees gerust alles onder controle! We hebben namelijk nog muesli en kwark in de auto en dus komt alles helemaal goed. Vol verwachting ronkt onze maag en het bakje kwark word gepakt en open gemaakt! Linda kwijlt alsof ze net als Emily 3 nieuwe tandjes krijgt en ook ikzelf beging toch een beetje vochtig te worden in de onderkaak.

De lepel is gepakt, de muesli in de aanslag en weldra zal onze hongerige maag kennis maken met rietsuiker kwark die oooooh zo welkom is. … … … voelen jullie hem aankomen… … MERDE!
Of liever gezegd … MIEREN! Er zitten zo welgeteld een stuk of 8 mieren in de kwark en ja… ik ben niet voor niks getraumatiseerd van de padvinderij gekomen…dat mot ik dus niet!! Linda kon de extra eiwitten wel waarderen en durfde het aan maar nee… in mijn maag geen polonaise van mieren. Ik heb ooit 4 jaar lang geen pindakaas gegeten omdat ik ergens gelezen had dat er wellicht weleens een worm tussen de pinda’s kon zitten… dan ga ik al helemaal geen kwark eten waar willens en wetens mieren doorheen geprakt zijn.

Oke… en nu? Conil de la frontera en Jerez de la frontera….vast hele mooie plekjes maar we moesten nog anderhalf uur en we wilde gewoon naar de B&B. Emily had de hele dag al super geslapen in de auto en zich eigenlijk van haar beste kant laten zien dus was het tijd om haar zo snel mogelijk lekker te laten kruipen.

De B&B is wederom subliem uitgekozen. Hele mooie kamer en wat wil het toeval… we zijn er alleen. De eigenaar is er dit keer wel, maar ook deze had helaas wat gedoe met familie in België en heeft dus geen boekingen aangenomen, behalve die van ons. Tja, bijzonder. Ook bijzonder, een B&B waar je 16 euro per dag moet bijbetalen voor de B… breakfast wel te verstaan. Maar goed, beter duur als niet te koop!

Inmiddels is het half 7 en we zitten letterlijk 1 minuut van het strand vandaan. De ideale gelegenheid om Emily kennis te laten maken met de zon, zee en zand. Op wat hapjes zand en koude voetjes van het water lijkt ze gelukkig redelijk op der papa…lees: we waren kwart voor 7 weer onderweg naar de kamer!

Lekker gedoucht en helemaal overstuur dachten we dat smurfje gewoon wilde slapen, maar na 10 minuten huilen was het ons duidelijk … je wilde nog helemaal niet slapen! Je wilde papa op zijn lege maag nog even anderhalf uur plagen !! De deugniet… maar goed, zelfs op een nuchtere maag… heb je alles over voor je dochter.

Uiteindelijk we leven nu kwart voor 10 en we hebben eten besteld via de Spaanse variant van thuisbezorgd. 2 hamburgers want zoveel is er niet in Chipiona te bestellen, we vroegen ons ook dit keer weer af, wat gaat er mis? Komen ze naar Apeldoorn? Zijn ze verbrand? Komen ze uberhaupt. Of hebben we per ongeluk toch stierenballen in champignonsaus besteld? … Maar nee…..zowaar… ze kwamen op tijd, het was prima te eten en eindelijk … EINDELIJK hebben we dan dat gevoel van voldoening in onze maag.

Dat gevoel, voldoening, is iets wat ons trouwens niet helemaal wereldvreemd is hoor, want hoe ruk je dag ook is, hoe anders dingen soms lopen of hoe genaaid je je soms ook kan voelen door een of andere Spaanse…. Affin uiteindelijk het cliché weer helemaal waar. Zodra je je lieve dochtertje met een grote glimlach op haar gezicht welterusten kan wensen (en ze ook daadwerkelijk gaat slapen !!) Is dat gevoel er ook, en overstijgt het alle “blabla en boehoe” van de dag die is geweest.

Dus ja, een bijzonder, gekke maar bovenal weer een voldoening gevende dag hier aan de Spaanse kust. Gelukkig mogen we nog wat dagen.


Hasta mañana !

Geschreven door Hans.linda.ontour