Het was weer een mooie dag in het zonnige maar niet te warme New York. De ochtend begon met een lekker ontbijt, alleen was Linda nog niet helemaal in haar hum. Niet zozeer omdat ze een ochtendhumeur heeft, maar omdat ze al een week of 2 met een geheim projectje bezig is wat vandaag in de Stad New York tot uiting gaat komen. Wat dat is? We let you know shortly.

Na het ontbijt was het op de kamer even snel opfrissen en klaarmaken voor een lange dag. De dag stond vol met het bezoeken van verschillende highlights, monumenten en natuurlijk het pure zinloze rondlopen en genieten.

De Metro van Queens Plaza naar het WTC was ongeveer 25 minuten en al met al zaten we dus een heel stuk dichter bij de “stad” als dat we dachten. Dat was nog even een discussie bij het boeken omdat we in Manhattan ongeveer 3 keer zoveel betaalde, maar heel gunstig zaten, of hier…veel goedkoper maar wel een heel stuk verder weg. Nou achteraf dus een goede keuze want het is heel goed te doen! Sowieso is de metro in New York erg goed te doen!

Bij het WTC was het best wel druk. Sowieso zijn de nieuwe gebouwen erg populair omdat ze net pas een week of 2 zijn geopend, maar ook het memorial park was erg druk, maar daarom niet minder indrukwekkend. Het is een grote vijver eigenlijk waar alle namen van de slachtoffers omheen staan en zoals we eigenlijk van de week al hadden bij het Pentagon, het doet je toch wel wat. Beelden die je al die jaren geleden op de TV zag en die je eigenlijk nooit meer vergeet komen in een keer weer terug, en stiekem…heel stiekem krijg ik dan toch een soort van mini brok in de keel. Maar dat vertel ik verder niet verder…

Toen ik al goed en wel met mijn camera paraat stond om een selfie of eigenlijk gezegd een Ussie te maken met dit indrukwekkende monument, vond Linda dit niet zo’n goed idee en voelde zich daar ook niet prettig bij om te paraderen bij zo’n specifiek monument. Het gaat immers toch om een plek waar veel mensen om het leven zijn gekomen. Het museum hebben we ook niet bezocht, Linda was hier al eens geweest en ik heb om eerlijk te zijn niet de behoefte de hele tragedie nog een keer mee te maken. De gebeurtenissen van toen zijn onvergetelijk, en de indrukken van vandaag ook.

Na het WTC bezoek, waar we helaas ook niet binnen zijn geweest omdat het heel erg duur is en HEEL erg druk besloten we om eens lekker rond te lopen zonder plan. Binnen no time kwamen we bij een soort business center aan en het bizarre aan New York is, je loopt er rond, je hebt vakantie en toch voel je gewoon de prestatiedruk en de werkdruk van de mensen. Het is een heel raar en vreemd fenomeen maar er hangt een bepaalde sfeer in de stad die aan de ene kant heel prettig voelt, maar aan de andere kant ook een beetje ongemakkelijk, je bent immers toch op vakantie.

Na een kleine wandeling kwamen we uit bij een soort van haven..jaja een haven in New York, ik wist niet dat het er was maar als je een beetje rust zoekt uit alle hectiek van de stad is dit echt THE PLACE to be. Je kon er lekker lunchen, gewoon aan het water zitten en niks doen of met je hond lopen. Het is in deze stad heel grappig dat je eigenlijk binnen 50 meter van alle drukte, hectiek en werkdruk kunt ontsnappen en je ineens aan een rustige kalme waterkant staat waar eigenlijk bijna een serene rust heerst. Only in New York denk ik dan maar?

Goed van al die stress, rust, wandelingen en indrukken krijg je natuurlijk ook honger. En omdat we wel een beetje klaar waren met alle fastfood besloten we even te zoeken naar een fatsoenlijk en betaalbaar restaurant. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een Italiaans tentje waar het poepsjiek was maar gelukkig enigszins te betalen. Ik had een pasta met vlees en Linda een Pizza. Service was matig maar het eten was “spot on” zoals ze bij Masterchef zouden zeggen. Dankzij deze smaak heeft deze centenknijper voor 1 keer zijn eurofiele bril afgezet en gewoon genoten van het eten.

Een actie die me overigens letterlijk duur kwam te staan want toen wij in al onze euforieteit 2 cappuccino’s bestelde als dessert werden we toch weer een flinke vuist in de kont geslagen. Hoe lekker de pizza en de pasta ook waren, de koffietjes waren 6,50 per stuk (!) dat vind ik toch wel een blogwaardig achterlijk hoge prijs voor gemiddelde kopjes cappuccino. 6,50! Of 5,70 euro zoals wij millenials zouden zeggen, of sterker nog 12 gulden en 60 cent, zoals onze oude vandagen zouden roepen. Goed oke, het geheim van het leven is de kunst om door te gaan, en dus als een ware relativeringsgoeroe was ik binnen no time weer zen en pakte we onze tas voor een volgend avontuur. Vandaag was immer de dag om ons over andere zaken druk te maken dan over een cappuccino.

Inmiddels was het al bijna kwart over 1 en we moesten naar Brooklyn New York, ongeveer 4 mijl lopen over de Brooklyn Brigde. 4 mijl…dat kunnen we wel dachten wij naïeve volgevreten westerlingen en stapvoets voorwaarts gingen wij in de richting van de brug. Op de heenweg liepen we nog even langs “The raging bull” een standbeeld in New York dat blijkbaar super populair was aangezien er ongeveer 100 mensen omheen stonden alsof het Justin Bieber zelf was. Deze hebben wij dan ook lekker langs ons heen laten gaan.

Aangekomen bij de Brooklyn Bridge was het meer overleven als genieten want ook hier, net als in de hele stad was het echt mega druk! Waarom het toch zo druk was wisten we niet zo goed maar dat het ons langzamerhand begon op te vallen en in sommige gevallen te irriteren was een feit. Die irritatie komt dan voornamelijk door grote groepen van 1 bepaald land die werkelijk niet alleen in Kuddes uit bussen komen gelopen, maar ook nog eens hetzelfde IQ hebben als een gemiddelde kudde. Werkelijk als een soort kamikazepiloten lopen ze over fietspaden heen, autowegen en lopen ze mij en Linda regelmatig half omver. Uiteraard ga ik verder geen specifieke groep benoemen en moet ik opletten dat ik niet generaliseer, maar zucht je moet soms wel even op je lip bijten. Gelukkig is het wel iets wat heel veel mensen om mij heen ook delen als ik soms de gezichten lees, en dat is dan wel weer grappig, immers gedeelde smart is halve smart.

Brooklyn Bridge, check, Raging Bull check, WTC check. We hebben foto’s, we hebben film en we hebben zelfs de mentale momenten opgeslagen maar hoe kun je nu zorgen dat je deze ervaringen, en eigenlijk al onze mooie reizen nooit meer vergeet? Precies je laat iets uitprinten.

Op de huid.

Het is inmiddels geen geheim meer dat onze Linda een fan is geworden van de kunst van tattoos. En eerlijk gezegd, ben ik er ook inmiddels groot fan van (bij Linda, ik haat naalden). Het stiekeme project deze weken was dan ook dat Linda bij een van de populairste / beste (volgens verschillende, niet alle sites) shops een kleine tattoo wilde laten zetten. Gewoon omdat het kan, gewoon omdat het een mooi verhaal is, maar meer nog omdat het symbool staat voor een aantal dingen. Welke dingen dat precies zijn gaan we in detail wel een andere keer uitleggen maar feit was dat na veel gesprekken met elkaar en met een oude bekende van Hans (via facebook) een ding duidelijk was. Linda wilde heel graag een plaatje en wel bij “Nice Tattoo Parlor”.

Strontnerveus, maar enthousiast als een kleine peuter liepen we de door de New York times, The New York post en vrijwel alle locale suffertjes geroemde shop binnen. Een shop die enkel door dames wordt gerund en die anders als alle andere shops meer aanvoelt als een theewinkel dan als een tattoo shop. Althans, dat stond op internet. Na veel mailwisseling tussen ons en de shop was het moment dan aangebroken. Onze Artist Nas was klaar met het ontwerp en na nog een beetje bijschaven hier en daar was het moment daar om het verhaal te ver “vereeuwigen”.

Ongeveer 1 uurtje later was het plaatje af en tja, als je wil weten hoe het is geworden moet je toch even de foto’s gaan bekijken. Feit is wel wat wij er allebei super tevreden over zijn!

Na dit spannende moment was het even tijd om te relaxen. Immers, we hadden 6km gelopen en Linda was even getatoeëerd, niet niks dus, en dus was het tijd om de Starbucks even te ondersteunen.

Na onze korte pauze waren we unaniem, de tattoo was GAAF en we wilde nog een keer naar het water om van de andere kant foto’s te maken en naar de Brooklyn bridge omdat het vanmiddag te druk was. Zo gezegd zo …. Niet helemaal gedaan. We konden niet helemaal de weg vinden en het was dan ook een pokkeneind lopen voor we aan het water waren. Maar… zoals met veel dingen in New York, het stelde niet teleur. De foto’s zijn denk ik heel mooi geworden en de indruk die we daar hadden was prachtig. We hebben even lekker in het avondzonnetje gezeten en genoten van de rust en het feit dat we er waren. Oke… het klinkt misschien allemaal een beetje zweverig voor ons doen maar laat ik het dan zo zeggen: “we hebben even zitten chillen op een bankje”.
Nadat we weer terug waren in Manhattan en de Brooklyn Bridge achter ons hadden gelaten was het op. We hadden honger, het was half 9 en Linda had een blaar… niet gek na 22,5 km (!!!) lopen. Vervelende aan New York is wel dat als je niet op times square zit de meeste tentjes gewoon om 8 uur / half 9 al dicht zijn. En dus is eten tegen een betaalbare prijs buiten Times Square een behoorlijke opgave. Gelukkig vonden we een klein fastfoodtentje waar we even wat kleins naar binnen konden gooien alvorens we naar het hotel gingen.

Goed, deze dag was dus lang, net als de blog en was er een met meerdere gezichten, misschien ook wel als deze blog. Toch was het weer een unieke dag met gave gebeurtenissen en eentje die precies in het plaatje past van deze vakantie. Met nog 2 dagen te gaan kunnen we de vakantie nu al meer dan geslaagd noemen en … wacht? 2 dagen? Maar gister zeiden we OOK dat we maar 2 dagen hadden? Ja klopt… klein planningsfoutje, we dachten dat we maar 2 dagen hier zouden zijn maar het bleken er 3 te zijn. Ach, kleinigheidje hou je altijd toch?

Anyway, superdag! Vandaag hopelijk weer een! Lezen jullie weer mee? Dan iets minder lang, beloofd.

Tot morgen

Geschreven door Hans.linda.ontour