5 UUR! Dat is toch geen tijd meer voor een vakantie?! Nee dat vonden wij ook en dus besloten we de wekker niet om 5 uur te zetten terwijl we de zonsopkomst zouden gaan bekijken. Maar hoe ging dat dan nu? Gingen we dan niet meer naar de zonsopkomst kijken? Jawel! We hadden de wekker gewoon om kwart over 5 gezet, dan maar iets meer haasten.

Zo gezegd zo gedaan, althans Hans had er niet zoveel moeite mee, toch knap voor zo’n luie kantoorbobo. Linda daarentegen kwam iets moeilijker op gang en had dan ook iets meer met het woord haast te maken dan Hans. Maar zoals het hoort op vakantie, alles komt goed en dus zaten we mooi op tijd in de auto naar de plek waar het allemaal ging gebeuren.

De 6km trail zouden we gaan lopen en we hadden bananen en muesli repen, moest goedkomen! Tja, jullie verwachten nu natuurlijk een heel heldhaftig verhaal over hoe wij rotsen, houten balken, water en regen hebben overwonnen om zwetend aan te komen op een of ander punt waar je toch net even wat minder ziet dan verwacht? Nou…soort van.

We kwamen er gisteravond nog achter dat we ook met de auto konden komen naar daar waar we naartoe wilde, en aangezien we geen ontbijt konden scoren voor onze tocht besloten we dat dat de beste optie was. En dat was maar goed ook. Want buiten het feit dat we vroeg waren opgestaan was het ochtendhumeur ook reeds aanwezig en als je dan na 6km lopen GEEN zonsopkomst ziet, is dat natuurlijk een garantie voor een klote dag… nu waren we enkel met de auto even een stukje gaan rijden met hetzelfde resultaat. Nog steeds niet leuk, maar er was nog hoop voor de rest van de dag.

Nee helaas was het dermate bewolkt dat je eigenlijk helemaal niks zag. We hebben nog ons best gedaan er iets van te maken maar dat is niet helemaal gelukt. Dus met gierende banden terug naar ons tophotel want het ontbijt KON gewoon niet tegenvallen. Het hotel was zo fris, fruitig en modern, die moesten voor deze 2 jonge goden toch een 5 sterrenontbijt klaar hebben staan! En zo geschiedde, na een bordje heerlijke Griekse yoghurt met aardbeien en een toast met jam konden wij gesmuld en gevuld uitchecken en naar onze volgens bestemming.

Hans had gisteravond in bed nog even een draaiboek in elkaar gezet en het plan was eerst om de blue Ridge parkway een stuk af te rijden. Je kon hier mooie uitzichtloos maken en je reed mooi door het nationale park. De theorie was weer eens mooier dan de praktijk want het koste ons al behoorlijk wat bloed zweet en tranen om uberhaupt op die verdraaide weg te komen, en toen we er waren, was het nog altijd zo bewolkt dat je geen hand voor ogen zag. Laat staan dieren. Jammer maar helaas.

Onze tweede stop was Crabtree Falls. Een redelijk onbekende waterval die naar horen zeggen erg mooi moest zijn. Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we aan bij de crabtree met een behoorlijke honger en dankzij onze tomtom konden we voordat we aan deze onbekende activiteit begonnen onze lichamen nog even flink van energie voorzien. En Ow my lord did we need it.

Het eten was verder niet heel speciaal, redelijk te eten en niet te duur. Wat ook onbetaalbaar was was toen we naar het restaurant toe reden en er ineens een hertje met een klein baby hertje voor onze auto voorbij liep. We konden het helaas niet op de foto zetten, maar was wel heel leuk om te zien!

Nee het echte verhaal kwam daarna, waren we nog zo blij dat we niet zoveel hadden hoeven te lopen, daar kwam nu toch echt verandering in. Wilde je namelijk kunnen genieten van dit geweldige natuurgeweld moest je eerst een klein stukje lopen, namelijk 3km de berg op…en daarna weer de berg af. 6KM dus.

Fanatiek, ambitieus en energiek als we zijn laten we ons niet kennen en beginnen we vol goede moed aan deze dodentocht. De eerste 500 meter gingen perfect! Wat zeg ik 600, 700 en zelfs de 800 meter gingen met een Sven Kramer achtige souplesse en met een Ussain Bolt achtige snelheid. Wie heeft ooit gezegd dat Hiken zwaar is?

Goed, maar naast Sven Kramer en Ussain Bolt was er ook nog een derde figurant in het verhaal..namelijk de man met de hamer. Na ongeveer 1,4km keken we elkaar nog maar eens goed aan? “Wil jij echt nog door” vroeg Linda. “Ja hoor, waarom niet? Maar als jij niet wil is dat ook goed” zei ik, terwijl mijn benen gilde “NEEE GA NAAR BENEDEN NAAR EEN STARBUCKS!”. Tja je voelt hem aankomen beide wilde we niet, maar durfde ook niet Sjaak Afhaak naar elkaar toe te zijn en dus was het voorwaarts mars. Over de route kan ik vrij helder zijn. Het was verdomde pittig. Zwaar zelfs op sommig stukken maar hemel zij geprezen, zoals ze hier in het Christelijke Virginia zouden zeggen, want we hebben het gehaald! Pijn in de voeten, nat van het zweet en moe van de wandeling maar de top was gehaald. Ow en die waterval? Ja daar zagen we niet al teveel van, er was immers nogal wat mist en bewolking dus dat was hem niet helemaal geworden maar dat maakte niet uit want we waren maar wat trots dat we het hadden gehaald!

Op de top begon het licht te regenen en foto’s maken ging hem helaas niet heel erg worden. Toen Linda ook nog een slang zag liggen op een boomstronk (Best gaaf!) was ze er klaar mee en gingen we weer naar beneden. Om ons nog wat extra gewicht te geven om sneller naar beneden te komen begon het wat harder te regenen (lees: zeikregenen) en compleet doorweekt waren we ongeveer 3 uur na vertrek weer terug bij de auto.

Gesloopt, moe, en toch ook voldaan besloten we linea recta naar het Hotel te rijden want het was al 6 uur en we moesten nog 2 uur. Onderweg zouden we wel even een McDrive pakken en lekker snel door.

Toen we de afslag 221 namen om naar de mac te gaan zagen we in onze rechterooghoek een Mrs. Rowes restaurant zitten. Precies! Een echte Mrs. Rowes! Daar moesten we naartoe. Nu denken Jullie natuurlijk, “maar waarom, dat is toch helemaal geen bekende tent?”. Nee dat klopt, en daarom ook! We waren wel een beetje klaar met al die ketens. Dit was een familierestaurant dat al sinds 1947 bestond en nog steeds in eigendom was van de familie.

De inrichting was nog precies zoals bij de grote opening maar voor de rest was het een heel leuk tentje. De Christelijkheid drupte er vanaf maar in plaats van dat dat mij (Hans) een beetje naar gevoel gaf, wat nog weleens wil gebeuren, was dat nu niet zo. Het voelde heel gemoedelijk en knus aan en als de prijzen dan ook nog eens meevallen…prima zou ik zeggen!

Hans de kip en Linda de karbonades, maar dat was natuurlijk allemaal bijzaak en voorspel want de echte climax moest nog komen..later! Mrs. Rowe, die nog steeds rondliep in de zaak (oud en krakkemikkig dat wel). Is namelijk een meervoudig winnaar van zo’n beetje elke taartbpakwedstrijd in de regio. De tent zat dan ook helemaal vol en werkelijk iedereen nam een toetje, en nam de taart! Ook wij waren gezwicht voor de vitrine en tja, de pindakaas-roomtaart en chocolade roomtaart waren inderdaad erg lekker. Ere wie ere toekomt, maar oma kan nog best bakken!

Nu zitten we wederom gevuld en burpend in de auto naar het hotel, wat het gaat worden? Geen idee nog maar we gaan het wel zien. Deze dag was in ieder geval wel weer een hele grappige en memorabele. Morgen naar Luray, geen idee wat er te doen is maar we maken er ongetwijfeld weer iets van!

Tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour