Goedemorgen, althans… Kik heeft verloren en dat drukt mijn stemming toch wel een beetje, fan ben je blijkbaar altijd, dus ook op vakantie. Desalniettemin is het weer een nieuwe dag met nieuwe kansen en keuzes vandaag was weer eens reuze.

Wij hadden ons huiswerk goed gedaan en we hadden dan ook een bomvol programma om af te werken. Het begon met een poging om een wanstaltig Vies ontbijt weg te werken bij ons hotel. Ik geef toe, we waren wat verwend geraakt de afgelopen dagen maar dit was wel erg vies. Zelfs de yoghurt uit het bakje smaakte naar niks. Gelukkig moesten we nog langs de Walmart en konden we daar nog wel de nodige kcal kopen voor onderweg.

Stop 1 was: “The trail of 10 waterfalls” of op zijn hollands vertaald, een pestpokkeneind lopen. Gelukkig was er met de reisleiding (Ikzelf) uitvoerig besproken en liet de planning het lopen van zo’n loop niet toe. Immer 11,5 of 8,5km was wel erg veel. Gelukkig kan ik op vaderdag wel zeggen dat ik het absoluut niet beter heb dan mijn eigen vader…zo heb ook ik, de reisleiding, niks te vertellen en werd op zijn Poetins besloten door mijn lieftallige dat we wel een loop gingen lopen, en wel die van 11.5km…

Na wat onderhandelingen, handjeklappen en dealtjes sluiten hadden we consensus bereikt en besloten we de 8.5km te doen. Gelukkig wilde Linda vandaag ook nog naar een Lavendelboerderij (heus, die bestaan) en die zouden we gaan missen als we de 11.5km gingen lopen. Althans dat was mijn argument, je moet toch iets roepen.

Vol goede moed en vol vertrouwen in de kracht van ons lichaam trotseerde we de zwaartekracht, van de heuvels, de verzuring van de spieren en de warmte van de zon en zowaar vlogen de eerste paar 100 meter voorbij. Toen kwam de onvermijdelijke reality check…niet voor mij, ik ben immers een fanatiek crosstrainer, maar onze tijdelijk gepensioneerde kickbokser Linda had het toch wel even zwaar. Dat dat niet zomaar een ongefundeerde bewering van mij is, bewees ze later door te zeggen: en ik quote: “Ik heb er spijt van” … muziek in de oren kan ik jullie vertellen…ik ben nog niet zolang getrouwd maar volgens mij krijgen wij mannen niet zo heel vaak hardop gelijk. (dat we wel regelmatig gelijk hebben is natuurlijk evident).

Goed, even doorzetten, een peptalk onderweg en een bemoedigende schop onder de kont en daar waren we weer…helaas geen violen maar toch een uitmuntende wandelprestatie al zeg ik het zelf en met een beetje geluk waren we nog net op tijd voor de Lavendelfarm. We hadden wederom een “scenic route” samengesteld die ons naar de farm zou brengen en volgens onze vriend G. Maps hadden we nog zon 30 minuten over om daar rond te lopen … geloof me, dat zou genoeg zijn!

Aangekomen bij de farm bleek hij nog iets kleiner te zijn dan al gedacht. Namelijk 3 m2…. Leuke was wel dat we meteen met de dame die daar de show runt aan de praat raakte, we zijn sowieso rete sociaal deze reis, en dat bracht wel een leuk kletspraatje teweeg over de geweldigheid van Lavendel. Om een lang verhaal kort te maken, het was leuk.

Na dit enerverende bliksembezoek waren we behoorlijk gaar. Immer veel gelopen, gehaast om op tijd bij de farm te zijn en dan merk je wel dat je de 30 toch al ruim bent gepasseerd en je looks niet perse meer gelijk zijn aan je fysieke gestel…deze knappe jongen was dus moe. Het was voor Amerikaanse begrippen nog maar een kippewippie van 45 minuten naar het hotel en daar waren we dan ook zo. Uiteraard nog een klein beetje omgereden via een snelweggetje langs de rivier want anders is het ook zo saai.

Na ongeveer 3 minuten te hebben gezeten werden we als een stel hongerige paarden weer onrustig en begonnen we ons te buigen over onze volgende voederplaats. The Dalles waar we vandaag sliepen heeft er gelukkig maar 45 dus de keuze was beperkt, helemaal als je je bedenkt dat de helft daarvan lunchrooms zijn, en dus dicht. De keuze viel, na enig aandringen van de assistent voedselzaken zelf (ik) op de Bargeway Pub. Volgens Yelp GEWELDIG.

Het eten was er inderdaad heel erg lekker. Vers, uit de regio en op order gemaakt. De service was echter wat traag… het duurde lang voor we iets kregen, kregen 0 aandacht en ja…dat is dan blijkbaar toch een stuk beleving die je mist. Een schamele 13% fooi was dan ook het resultaat.

Inmiddels…afgepeigerd en afgemat liggen we op onze hotelkamer en breken we onze gedachten natuurlijk alweer over morgen..wat het gaat brengen? Geen idee… er is geen Plan A, B of C … alles staat nog open en met deze spannende cliffhanger sluiten we dan ook af.

Goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour