Downtown Memphis was the place to be vandaag volgens Tripadvisor, onze reisorganisatie en onze followers. Dus nadat het ietwat matige ontbijt naar binnen was gewerkt besloten we niet al te lang te wachten om naar de binnenstad te trekken.

Nadat we gister waren gewaarschuwd door een meisje dat werkt in de Macy’s over dat buiten de toeristische plekken Memphis toch wel wat gevaarlijk is besloten we ons vandaag te beperken tot Beale street en the Sun studios. Toen we gisteravond ook nog hoorde dat er een schietpartij was waarbij 4 doden waren gevallen en dat tripadvisor vol staat met waarschuwingen over de straten van Memphis waren we al helemaal zeker voor vandaag… nee we gingen niet 10000 stappen door de stad slenteren, maar beperken on gewoon tot de cliché dingen in de stad.

Volgens onze hotelreceptionist was Beale street, toch wel een beetje DE straat waar altijd muziek is, sfeer is en mensen zijn altijd open en maakte het niet uit tot hoe laat of wanneer we er naartoe gingen, zelfs op zondagochtend was er leven. Goedgelovig als wij domme toeristen zijn stonden wij dus ook netjes om half 10 in de 10 dollar parking naast Beale street en kwamen we tot de conclusie dat het niet helemaal klopte wat deze dame ons vertelde. De meeste winkels gingen pas om 12 uur open en van muziek was al helemaal geen sprake. Vet balen natuurlijk maar het gaf ons wel weer een goed excuus om voor de 432ste keer naar Starbucks te gaan om even een rustmomentje met cafeïne te kopen.

46 slokken later was het inmiddels half 11 geweest en hadden we bedacht om eerst naar Sun studios te lopen, dit was ongeveer 20 minuten en gaf ons mooi de gelegenheid de tijd een beetje te doden tot dat Beale street tot leven kwam. De 20 minuten voelde als 20 uur… het was ongeveer een heerlijke 30 graden maar met rugtas in de zon als rasechte kaaskop is dat toch niet helemaal ideaal. Met het zweet gutsend van ons lijf liepen we naar een van de meest historische muziekstudio ter wereld.

De entree was een beschaafde 14 dollar per persoon en daarvoor kreeg je een tour met gids die ongeveer 45 minuten duurde. Het eerste kwartier, 20 minuten ging voornamelijk over het ontstaan van de studio en over de geschiedenis van de oprichter. Niet bijster interessant voor 2 tamelijk verwende Millenials moet ik zeggen. Gelukkig voor onze tourguide waren wij flink in ondertal want het gros van de groep bestond uit gedwongen meegenomen kleinkinderen of hun overenthousiaste groupiegedragvertonende grootouders. De ene Johnny Cash tatoeage was nog groter dan de andere en ook Elvis heeft zo te zien wereldwijd ook zijn steentje bijgedragen aan de tattoo industrie.

Nadat we eerst dus leerde wie de studio had opgericht kregen we daarna in de echte opnamezaal, die nog steeds gebruikt wordt door hedendaagse topartiesten, te horen wie er allemaal heeft gespeeld en welke nummers er vandaan komen. Ik moet zeggen als je daar staat en je ziet de foto’s om je heen van alle grote namen (Elvis, Johnny Cash etc. etc.) dan neemt de beleving je toch wel even over. Je kent de nummers maar voor het eerst in ons leven krijgen ze ook een soort van verhaal, en een soort van gezicht. Nee we zijn nog steeds geen grote Elvis fan of Johnny Cash groupie maar het was wel erg bijzonder om gezien te hebben. Overigens werden we al wel weer snel uit ons moment getrokken toen we zagen dat mensen zich letterlijk verdrongen om een foto te maken van een met ducktape gemaakt kruisje op de grond van de vermeende plek waar Elvis ooit heeft gestaan… Dan zullen we wel weer nuchtere kaaskoppen zijn maar volgens mij heb je dan toch een klein steekje los. Hoe het ook zij, been there done that, we kunnen er op de volgende verjaardag gewoon over meepraten!

Goed, terug de hitte in en terug naar Beale street waar we hoopte dat de stofwolken inmiddels plaats hadden gemaakt voor dronken mensen, muziek en sfeer want het was inmiddels one, two three o’clock four o’clock…zeg maar…

3000 stappen, 200 liter zweet en ongeveer 23kcal later kwamen we weer aan op een redelijk uitgestorven Beale street. Tja Hat was inmiddels 1 uur en er was nog niet heel veel te beleven. Ja er waren wat kroegjes open en wat souvenierwinkels, maar meer dan dat was het niet. Je voelde wel dat dit een straat was die op een vrijdag of zaterdagavond flink tot leven komt, maar de zondag…tja blijkbaar is zelfs de zondag voor een immer toeristische attractie als Beale street toch redelijk heilig. Nou ja, het was leuk om gezien te hebben en er geweest te zijn, gelukkig hadden we ons wel vermaakt.

Op de terugweg hadden we toch wel honger gekregen en besloten we wij onze vriend Wally Wallmart een broodje te kopen en ons even op de hotelkamer terug te trekken voor een plan de campagne. Graceland zouden we niet gaan doen. Het kost 55 euro pp en zoals al eerder gezegd hebben we eigenlijk niks met Elvis. Daarbij hoorde ik van verschillende mensen om mij heen dat het echt een waste of time and money is dus besloten we onze kostbare dag ergens anders aan te besteden.

Waaraan dan? Vraagt iedereen zich in koor nu hardop af? Nou uiteraard rijden we wel even langs Graceland Er zit een klein straatje met allemaal souvenirwinkels en daarnaast zit ook nog een kleine mall waar ook nog allerlei leuke winkeltjes zouden zitten waar we wellicht zouden kunnen slagen voor een mooi souvenir. Over Graceland kunnen we kort zijn. Het zag er grappig uit maar ook hier was het publiek louter Elvis fanaat en ik denk dan ook dat we er goed aan hebben gedaan Graceland aan de echte fan te laten. De kleine winkels waren heel erg Elvis minded, en ja dat is heel leuk om gezien te hebben, maar niet om er iets te kopen.

Het winkelcentrum was helaas een zoals alle andere, met als geweldige uitzondering dat ik er een maatje Large heb ipv XL en dat ik er een stuk of 7 poloshirts heb kunnen scoren. Helemaal top dus. Nu alleen niet teveel aankomen want anders is die Large straks toch weer te klein.

Voor het eten hadden we het plan al helemaal klaar. We gingen naar the Southwest gaming center. Een soort megapromenade met een racebaan, casino, restaurants en volgens onze bronnen op internet hadden ze daar een zeer goed all you can eat buffet waar met name de toetjes erg in de smaak schijnen te vallen.

Voor 50 dollar mochten we met zijn twee gaan zitten in een toch wel beetje ouderwets decor wat dan wel weer schoon was. Niet perse uitnodigend maar oké, over smaak valt te twisten. Over de smaak van het voedsel overigens niet. Het was zeker voor een veelvraat als ik, echt super. Er was veel keuze, zowel lokaal als Aziatisch als Italiaans en ook het toetjesbuffet was zeer uitgebreid! We hebben ons wel ingehouden kwa hoeveelheid eten want gister liepen we ook allebei met een pens van 29 maanden zwanger maar zoals sjieke mensen zeggen; we hebben het ons goed laten smaken.

Op de terugweg naar de auto nog even een klein gokje gewaagd, maar zoals altijd tijdens elke vakantie … we zijn erg gelukkig in de liefde (blijkbaar ;-).

Nu lekker op de hotelkamer even een filmpje en dan morgen naar de volgende muziekplaats… Do I need to say more? Denk het niet toch?

Tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour