Eindelijk! Eindelijk weer eens een goede nacht gehad. Goed geslapen en we voelde ons beide wel fit! Althans, ik voelde me fit. Linda heeft al sinds gisteravond knallende koppijn en die was de ochtend helaas nog niet weg, dan maar een lading pillen erin want tja, het is immers toch vakantie!

Het ontbijt in deze Best Western was gelukkig alweer een stuk beter met wafels stroop en jam…en helaas toch ook altijd weer die verschrikkelijk slappe poepkoffie die ze overal schenken. ‘You want have it all’ zullen we maar zeggen.

Ons plan voor vandaag was zoals altijd voornamelijk rijden. Dit keer ongeveer 3,5 uur naar Spokane, maar niet voordat we nog even een stop hadden gemaakt bij onze vrienden van de Walmart voor wat broodjes en wat nieuwe pepsi. Pepsi die overigens in Amerika VEEL lekkerder is dan in Nederland … ik weet niet wat ze hebben gedaan maar het laatste jaar vind ik het steeds minder lekker…tot hier in de USA dus. Zal wel tussen mijn oren zitten?

Na de Walmart had Linda ook nog 1 verzoekje en zoals een goede echtgenoot betaamt werd deze natuurlijk met ommegaande ingewilligd. The Woolen Mill was een van de topattracties van Pendleton en je kon daar naast allemaal producten kopen ook een rondleiding krijgen door hun “fabriek”. Het is namelijk een wolweverij.

De winkel opzich was niet heel bijzonder. Een beetje wat je bij elke normale winkel kan kopen alleen dan met als extraatje dat je er hele duren wollen kleden kon kopen. Niet super spannend. De rondleiding was echter een stuk interessanter. Nu ben ik vanuit mijn werk natuurlijk wel een beetje betrokken met een fabrieksproces waarbij met losse “vezels” iets gemaakt kan worden (glasvlies) maar dit was toch weer net iets anders, en toch ook weer niet. Wat wel helemaal anders was waren de veiligheidsvoorschriften. Je bent geneigd te denken dat in een Amerikaanse fabriek je eerst 100 waivers moet tekenen zodat ze bij ongelukken niet aansprakelijk zijn en dat je overal borden, mededelingen en hekken ziet. Niets daarvan was echter waar. Overal open en draaiende machines, nergens gehoorbescherming (die je echt wel nodig hebt) en zo kan ik nog wel even doorgaan, van alles wat we gezien hebben viel dat me nog het meeste op. Ach ja al met al dus een enerverende rondleiding en leuk om te zien.

Zoals gezegd had Linda hoofdpijn en na ongeveer een uurtje rijden hield ze het niet meer vol. Gelukkig was steun en toeverlaat Hans (ik dus) wel fit en de resterende tijd was dan ook geen enkel probleem. Helaas was de route dit keer redelijk saai omdat er simpelweg niet zoveel omwegen waren, nog een klein stukje langs de rivier gereden maarja, water blijft ook gewoon water, dat wordt niet ineens wijn ofzo.

Dan Spokane…de stad waar het allemaal gaat gebeuren, althans volgens de folders. Toegegeven, het is een hele schone stad en er hangt een hele goede sfeer. Je kunt er denk ik ook redelijk goed eten en de waterval midden in de stad is een leuke toevoeging. Om eerlijk te zijn, de stad is niet spectaculair, maar wij zien onszelf er wel wonen, dat zegt toch wel wat denk ik? Het korte rondje door de stad heeft ons denk ik mooie foto’s opgeleverd en een zongebruind kleurtje dus wat wil een mens nog meer? (dit is een echte vraag)

PRECIES, VOEDSEL! Even hebben we zitten twijfelen of we in Spokane iets gingen eten of dat we onze allerlaatste kans op een IHOP gingen verzilveren. Wetenschappelijk onderzoek heeft namelijk aangetoond dat wij niet meer in de buurt van een IHOP komen en eerlijk is eerlijk, dat hakte er wel even in. Het moge dan ook duidelijk zijn dat wij de kans met alle 4 de handen hebben aangegrepen.

De IHOP lag net even buiten de stad bij een Mall, ach wat vervelend, en in tegenstelling tot de vorige keer werden we nu wel razendsnel geholpen door ontzettend vriendelijke mensen van de IHOP. Linda had de homemade Oreo milkshake met de Chocolate pancakes en Ik… ik kon mezelf weer niet beheersen en moest weer de vreemdste hamburger van de kaart. Een dubbele cheeseburger met een pannenkoek in het midden. Tja, ik ga het denk ik ook nooit leren. Gelukkig was dit natuurlijk wel de IHOP en hoef je je om smaak geen zorgen te maken, zowel mijn Hamburger, mijn twee pannenkoeken die ik als side dish had besteld en de pannenkoeken van Linda waren om op te vreten! Ik heb werkelijk alle vingers (voor zover die in tact zijn) erbij afgelikt.

Na dit goddelijke diner besloten we van de gelegenheid gebruik te maken om nog maar even de mall door te struinen, immers wat moet je anders op een dinsdagavond in een stad waar iedereen “gewoon” werkt en leeft.

Macy’s, JC Penny en Sears waren allemaal vertegenwoordigd maar de grote slag hebben we niet kunnen slaan. Wel heb ik een mooie sweater kunnen kopen voor maar liefst 14 dollar die mooi als tennistrui kan gaan dienen dus ook dit was weer zeker niet voor niks geweest.

Terug in de hotelkamer maken we maar even de balans op: Leuke rondleiding, Linda geen hoofdpijn meer, IHOP !, Trui, Bruine kop, mooie foto’s… Tja wat wil een mens nog meer? Voor vandaag even helemaal niks —> Morgen is weer een ander verhaal, maar dat houden jullie nog tegoed.

Voor nu, goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour