Deze vakantie was voor ons een grote leercurve. Of eigenlijk, deze vakantie is een grote leercurve, want hij is natuurlijk nog niet voorbij. Ik zal daar straks wat meer over vertellen maar laten we beginnen bij het begin.

Maxje Maxje Maxje, door velen geliefd door enkele verguist maar was was het gister een geweldige race, daar kan niemand het mee oneens zijn. Gelukkig konden we gister nog lekker eten bestellen en het in de gezamenlijke ruimte, waar we alleen zaten, eten terwijl ik op de laptop naar de F1 zat te kijken. Grappig genoeg kwamen rond half 10 de eigenaren langs en heb ik nog samen met de eigenaar de race zitten kijken. Aardige Belgische man en blijkbaar is dit dus een beetje het B&B gevoel … sociaal contact…. Oké got it!

Utopie… kennen jullie dat woord nog? Het is al eens eerder voorbij gekomen en nu doe ik het weer… Uitslapen, utopie… ooit innig aan elkaar verbonden binnen ons gezin…toen een tijdje uit elkaar geweest om te ontdekken wat er nog meer is in deze wereld, maar net zoals ware liefde toch weer bij elkaar gekomen.

Ja het klopt, Emily heeft uitslapen weer afgezworen. We hebben het geprobeerd en blijkbaar heeft ze eenzijdig doch unaniem met zichzelf besloten dat papa en mama geen extra slaap nodig hebben op vakantie. Helaas voor ons want wij konden er wel aan wennen.

Smurfje heeft een beetje het ritme aangenomen van 8 uur naar bed, en 7 uur wakker, zo’n twee uurtjes minder slaap als gemiddeld en dat lijkt ook een beetje zijn tol te gaan eisen. In de ochtend ravotten we nog lekker een uurtje op bed voor we er echt uit gaan want om 7 uur is echt nog helemaal niet of niemand wakker.

We hadden het ontbijt om 9 uur afgesproken en ook dit keer was het weer prima, goeie koffie, vers fruit en lekker beleg. Het enige dat ik dan wel weer jammer vond is dat we hetzelfde brood kregen als gister. Ik val in herhaling, maar voor 16 euro per dag voor het ontbijt verwacht ik toch eigenlijk gewoon vers brood… dat was dit duidelijk niet meer. Maar goed, er was gelukkig genoeg alternatief om dit brood zo min mogelijk aan te raken.

Uiteindelijk na het uitchecken moesten we 340 euro betalen voor 2 nachten, wel op een heerlijk matras geslapen waar we ze nog wel even een berichtje over gaan sturen en kennis gemaakt met een hele mooie regio, dus het was zeker geld goed besteed. Daarover nu dus voldoende gesproken!

De rit vandaag was lang… echt lang! We hadden wat witte dorpjes onderweg ingesteld en al met al kwamen we op een rit van 6 uur. Dat was natuurlijk te lang voor Emily, die voor ons gevoel, de laatste twee dagen al iets minder in haar hum zit als normaal dus moesten we voorzichtig zijn. Gelukkig konden we de route bijstellen onderweg omdat het allemaal afslagen waren die we moesten nemen, en niet perse een hele andere route.

De eerste stad was El Gastor, een klein wit bergdorpje waar we even doorheen zijn gereden. Hier hebben we kennis gemaakt met het feit dat niet alle Spaanse stadjes mooie driebaanswegen hebben. Met een stijgingspercentage van 15% en een breedte van nog net geen 2,5 schaamhaar (pure gok, heb geen idee) wurmde Linda ons er doorheen, kleine doodsangsten werden uitgestaan en uiteindelijk kozen we eieren voor ons geld. Wij worden niet dat stel op RTL nieuws dat 3 uur lang vast heeft gezeten in een of ander Spaans verlaten dorp omdat we onze auto niet goed in hadden geschat en dus gingen we terug. Daarbij was Emily al ruim een half uur aan het huilen en was een supermarkt vinden voor voedsel prio nummer 1.

28 minuten… 28 minuten ging het nog duren voor dat we bij een supermarkt zijn. Emily had al een flesje gehad, had al een uurtje geslapen (te kort dus) en een nieuwe luier gehad, dus het enige dat overbleef waren of: “Pur pech, deal er maar mee” of “echt voedsel”. We hoopte op het laatste en na een korte plaspauze in de natuur gingen we plank gas naar Campillos waar de verse broodjes gloorde.

Alle dorpjes werden verder geskipt in de hoop dat als je er 1 hebt gezien, je ze allemaal hebt gezien. Helaas konden we niet anders, op vakantie met zijn drietjes heb je nu eenmaal ook drie personen om tevreden te houden. Onderweg stoppen was trouwens ook heel erg lastig, we reden bijna alleen maar bergwegen of snelwegen en plekjes om fatsoenlijk te stoppen waren zeer zeldzaam.

Na 28 minuten een live optreden gehad te hebben van de Jankende yankee doodle voelde het echt als een highway through hell. Niets werkte behalve de tablet. Maar die wilde ze dan weer vakkundig uit mijn handen schoppen want ja, eigenlijk is ook de tablet niks papa, ondanks dat ik even stil ben. Ik wil gewoon NIKS !!! WHAAAAAAAAAA… dat is vrij vertaald een beetje wat er gezegd werd.

“Uw bestemming bevind zich aan de rechterkant”, woorden die me nog lang zullen heugen. Als een ware Lucky Luke kochten we sneller als onze schaduw een broodje en met een vrijgemaakte voorstoel kon Emily even luchten op de binnenplaats van onze, door haar gevangenis geïnterpreteerde auto.

Goddank lijkt ze hierin op ons beide. Honger is voor ons Heemsjes blijkbaar hele hele HEULE slechte brandstof en na Hat broodje, het strekken van de benen en het knuffelen met mama was haar leven alweer een stukje leuker had ze bedacht. Dat van ons trouwens ook.

De laatste 2 uur gingen redelijk Snel voorbij. Emily sliep weer en per saldo omdat we alles hadden geschrapt hebben we er zo’n 5 uur over gedaan. De route is op het laatst wel prachtig, dwars door de sierre Nevada in een bergstadje ligt onze B&B. Het is er redelijk sober, mooie kamer zonder TV maar wel met prachtig uitzicht. Emily slaapt bij ons op de kamer, dus dat is even spannend of dat wel zo prettig is, maar goed… we hebben geen keuze. Ow ja en vliegen … in de kamer zaten heel veel vliegen !! Nu heb ik daar gelukkig niet zo heel veel moeite mee (NOT!) Dus ook dat overleven we wel, lang leven de vliegenmepper.

Eten zou weleens een dingetje kunnen worden. Dom als we zijn gingen we er vanuit dat hier wel iets te halen viel, maar dat viel even tegen. Er zijn twee restaurants maar beide een beetje gekke plekken, daarbij doen ze niet aan bezorgen ofzo en met Emily heer bedtijd …

We besloten maar even een rondje te lopen door het dorpje en bij de lokale supermarkt te kijken of er iets was, maar ja zonder echte keuken of iets kan je natuurlijk niet veel. Het is een leuk dorpje, ziet er schattig uit, maar per saldo moeten we het toch echt buiten het dorp gaan zoeken.

Het avonddiner ziet er als volgt uit: Emily een fles melk en wij rijstwafels met jam en een banaan. Verre van ideaal maar goed je moet soms ook niet te moeilijk willen denken. Dit is wat we hebben, en verder zijn de opties te beperkt.

Half 9 hadden we alles op en Emily lag inmiddels al op bed. Na ongeveer 5 minuten huilen was ze eindelijk stil en wat bleek… Linda was haar speentje vergeten. Ik hoorde aan haar huiltje dat ze de speen niet had, maar ja als ze die zelf weg gooit dacht ik heb je pech. Bleek dus dat ze er helemaal geen gekregen had, en dus toch in slaap gevallen op een gekke plek! Misschien de eerste stap zonder speen? Wie weet… we hebben hem er later wel bij gelegd omdat als ze vannacht wakker is we geen zin hebben in een drama, daarvoor was de dag al lang genoeg.

Morgen? Geen idee, eerst even ontbijten en dan beraden was de beste optie is. Het weer gaat niet meehelpen dus dat is ook een factor. Wellicht Granada, wellicht de Sierra Nevada of wellicht een ander briljiant idee. We gaan het zien!

Voor nu, hasta manana!

Geschreven door Hans.linda.ontour