Howdy folks, ready? set? Go! Vandaag alweer dag 8 van onze vakantie…of 9? Ben de tel een beetje kwijt, maar dat is volgens mij alleen maar een goed teken.

Koffie, bagel, eitje, het standaardrecept voor in de ochtend. De wafel hebben we even afgezworen want als we nog een beetje met gezonde bloedwaarden thuis willen komen zullen we toch een klein beetje moeten opletten op wat we eten. Niet dat we dat heel lang volhouden..maar het voornemen is in ieder geval goed.

De dag begon met een kleine crisis namelijk uw reporter ter plaatse Hans was ernstig gewond geraakt in zijn worsteling met het tapijt. Gisterochtend omstreeks 8:00 vond het delict plaats en de dader, het tapijt, heeft zonder enige reden of aanleiding de teen van Hans lekgeprikt met een stofsplinter. Nu 24 uur na het delict is deze ontstoken vecht Hans voor het behoud van wandeltochten zonder pijn. Het medisch team ter plaatse houdt de situatie goed in de gaten en bij belangrijke updates zullen wij een conferentie beleggen. Houdt uw push berichten dus in de gaten.

Buiten de splinter was ook vandaag niet een hele spannende dag. We gaan naar Nashville, home of country en home of …country? Ja het is een hele bekende plaats maar meer dan countrymuziek komt er niet echt vandaan. Volgens onze vermoedens is deze stad een stuk leuker dan Memphis. Niet dat Memphis nu zo saai was hoor, maar we houden er toch wel gewoon van om een beetje rond te struinen en de stad te leren kennen, en dat gaat in Nashville een heel stuk beter. Daar waar we in Memphis gewaarschuwd werden om niet downtown in te gaan, zijn we in Nashville vrij om te gaan en staan waar we willen.

Ons eerste doel van de dag was om via Lynchburg te rijden naar de Jack Daniels distilleerderij. Helemaal zeker waren we er echter nog niet van, want het is in totaal 3 uur omrijden en om nu te zeggen dat wij echte kenners of liefhebbers zijn .. niet bepaald dus we besloten de eerste 2 uur dezelfde route maar gewoon te gaan rijden, en dan zien we wel.

Na ongeveer 1 uurtje stoempen zag Linda een bordje aan de zijkant van de weg: STD Distillery next exit. En tja avontuurlijk als wij zijn besloten we die maar eens te bekijken. Na een kleine 2 mile kwamen we bij een of andere kleine farm waar ze blijkbaar ook whiskey stookte. Geheel uit onze comfortzone besloten we eens te gaan kijken en wat bleek, het was inderdaad een kleine winkeltje met nog aardige mensen ook.

Na een klein praatje gingen we weer verder, het zag er leuk uit maar we waren wel tot de conclusie gekomen dat het die drie uur waarschijnlijk niet waard was. Helaas hebben we geen foto’s van de winkel. Het is natuurlijk het platte hillbilly moonshinersland van Amerika en om dan maar ongevraagd foto’s te maken van Private property vinden we toch nog wel een dingetje, zeker als je weet dat Amerikanen op het platteland vaak eerst schieten en dan pas vragen hoe het met je gaat…Oke ik generaliseer een beetje maar in elk geval vonden we het niet zo’n goed idee. Helaas.

De rit was verder vrij eenzaam. Als twee lonely cowboys die een long long way from home waren reden we op ons gemotoriseerd edeldier naar Nashville. Het enige wat er nog miste was een beetje woestijn en cactussen. Die ga je ook niet vinden in de omgeving daar het een grote groene bende is. Overal water, palmbomen, gras, bos … het lijkt er soms meer op een regenwoud als op een country habitat maar… het ziet er wel mooi uit.

2 uur lokale tijd kwamen we aan bij een groot Clarion hotel en het zag er picobello uit. Kamer was groot en netjes, de mensen waren (Uiteraard) heel aardig en de bedden waren schoon. We konden dus gelukkig ook al een uurtje eerder onze koffer droppen. Na een korte powernap besloten we met onze auto weer even de stad door te rijden gewoon om even te zien waar we ons morgen in gingen storten. Onderweg kwamen we een Skechers outlet store tegen waar Hans een paar schoenen heeft gekocht en waar Linda een poging heeft gedaan gelijk te krijgen … of ze daarin is geslaagd…doet niet ter zake.

Na deze diepte investering wilde we even iets gaan eten, niet te duur, niet te fancy maar gewoon hap slik weg. Volgens onze bediende bij de Skechers moeten we dan naar Orpy Mills gaan. Een soort walhalla voor iedereen die iets wil doen. Na een ritje van 12 mile (lees: 1 uur file) kwamen we aan bij Orpy Mills en wat bleek? Het was gewoon een outlet center. Tja, het moet dan maar.

Op de borden stond onder andere een aquarium restaurant die vooral Hans zijn aandacht had getrokken en met de nodige overtuigingskracht was Linda bereid om mee te gaan en te kijken wat het precies is. Na ongeveer een wandeltocht van 12 mile (lees: pokkenend omgelopen) kwamen we bij, en ik quote Linda: “de mooiste plek waar ze ooit gegeten heeft”.

Het restaurant waar het overigens prima kcal slikken was, was gemaakt in een soort van bassin en in het midden stond een megagroot aquarium met allerlei verschillende soorten vissen. Linda als een kind zo betoverd vond het geweldig, (lees: Hans dus ook) en een nieuwe topervaring was geboren.

Om nog even aan te geven hoe indrukwekkend het was: Het wemelde er van de schreeuwende en rennende kinderen, en we hebben ons er NIET aan geërgerd… geen seconde. Enough said?

Na ons diner nog even een rondje gelopen en noodgedwongen een nieuwe korte broek moeten kopen daar mijn huidige kortbroek het heeft begeven. De knoop was eraf geknapt en tja, dan moet je een nieuwe kopen. Gelukkig waren ze in de aanbieding bij de “Ralph Lauren” dus heden ten dagen loop ik rond in een echte designer … van 35 dollar!

Goed, volle buik, nieuwe schoentjes, nieuw broekje, happy wife, happy life. Morgen gaan de laarzen echt aan en gaan we echt los op de authentieke Nashville sound, stay tuned!

Tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour