Dat was hem dan, de honeymoon 2019 staat in de geschiedenisboeken en is alweer ten einde. Vandaag was de allerlaatste dag en wat voor een was het. We vlogen om 9 uur en dat betekende dat we zo’n 9 uur moesten slenteren en overleven vanaf het moment dat we uit konden checken.

Dit doen we natuurlijk met winkelcentrums en Walmart en diverse eettentjes maar echt heel prettig was het niet. Zeker ook niet omdat we helemaal niks meer konden kopen, onze koffers hebben we zo’n drie keer opnieuw moeten inpakken en telkens weer bleek hij te zwaar te zijn. Erg irritant maarja dat krijg je als je zoveel rommel meeneemt, ik kon niet eens een felbegeerd monopolyspel kopen voor mijn verzameling.

Gelukkig is al het leed tijdelijk en hebben we onze dag kunnen vullen met ijs, frozen yoghurt, pannenkoeken en hamburgers. Daar zouden sommige denk ik een moord voor doen.

Zo’n dag als vandaag is ook een soort van reflectiedag. Terwijl je in de auto zit ga je toch een beetje nadenken en kletsen. Was alles zoals het moest zijn? Was alles geregeld zoals we wilde? Waren alle evenementen en plekken die we bezocht hebben leuk genoeg? Zeker voor mij was dit wel even een dingetje omdat ik toch een beetje de reis voor mijn rekening heb genomen, daar waar Linda over het huwelijk toch wel een groot deel van het werk heeft gedaan.

Al met al denk ik dat we weer een mooie reis hebben gemaakt en hebben we denk ik steeds beter in de gaten waar we behoefte aan hebben en waar ook vooral niet. Ik denk ook dat het geklaag en het gezeur dit jaar (hopelijk) iets minder de boventoon heeft gevoerd en dat we het overduidelijk naar ons zin hebben gehad.

Is dit dan de mooiste reis uit ons leven? Zoals 19 mei misschien wel de mooiste dag uit ons leven was? Dat niet perse, maar misschien kan dat ook helemaal niet en vergelijk je appels met peren als je de reizen met elkaar vergelijkt. Immers de situatie is nu toch totaal anders als onze eerste reis. Koophuis, getrouwd, vaste banen en nog wat toekomstige plannetjes die in de vriezer staan…dat lijk me toch echt niet te vergelijken.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat het wel een hele bijzondere reis was. Het was een reis met vele gezichten en met veel verschillende indrukken. Zo genoten we in onze eerste B&B. Van de kamer, van elkaar, van het sociale contact dat je daar onvermijdelijk hebt en ook nog eens van de stadse doch natuurlijke omgeving.

Daarna was het weer genieten geblazen echter deze keer vanwege de rust en de ruimte die je vind in het park Craters of the moon en in de staat Oregon als geheel. Je kunt er werkelijk uren rondrijden zonder ook maar iemand te zien en dat gevoel van ruimte en rust is echt geweldig. Zeker als je de uitzichten meeneemt die je her en der voor je neus hebt.

Toch zijn wij rare wezens, Linda en ik. Zo is de rust en ruimte helemaal geweldig op Dinsdag en Woensdag…op donderdag is hij alweer gewoon en op vrijdag zijn we het weer zat. Gelukkig was het toen ook tijd om een paar wat meer toeristische “stadjes” op te zoeken waar we in ieder geval iets meer mensen en beleving hadden. Of dat helemaal was wat we er van hadden verwacht? Misschien niet direct, maar al met al hebben we ons er niet verveeld was het geen straf om daar te zijn.

Maar goed, het grote doel van de reis was om te genieten van elkaar en om te genieten van de omgeving en de rust die het ons zou geven na al die maanden van spanning, stress en toch ook af en toe teleurstelling. Zoals ik al zei, getrouwd, verhuisd etc. etc. Dat lukte pas echt toen we de richting van Many Glacier en Yellowstone opgingen, met die laatste misschien nog wel in hoofdletters.

Blijkbaar zijn we nu eenmaal gek van en op dieren en vinden we het verschrikkelijk om ze te zien pijn lijden en kunnen we er intens van genieten om ze vrij te zien rondrennen en te zien leven in hun eigen omgeving, waar wij al die tijd te gast hebben morgen zijn. Zelfs de spinnen in ons hutje hebben we met respect behandeld en gewoon netjes buiten gezet. Noem het soft partij voor de dieren geneuzel…. Ik noem het genieten.

En waar genot is, is voedsel. In ieder geval in ons geval wel. De hele vakantie hebben we ons als niet laten leiden zoals in het verleden door geld, tijd en planning. Als we trek hadden, gingen we iets eten en als het duur was, dan was dat maar zo. We hebben vrijwel geen hongerkloppen gehad en ook geen hongerruzies en dat is toch wel een flinke vooruitgang ten opzichte van vorig jaar waarbij we elkaar nog weleens de tent uit konden vechten als een stel hongerige olifanten.

Amerika is dan ook een land dat voor altijd in ons hart zal blijven zitten. Dat gevoel raakt niet verpest door een of andere chagrijn die mij f*cking retard noemt of door een serveerster die boos is omdat ze niet meer dan 18% fooi krijgt. Het is een land met ongelofelijk veel vriendelijke en behulpzame mensen, zeker in de staten die wij dit jaar hebben bezocht, en het is een land dat heel veel teruggeeft aan diegene die er met respect en belangstelling mee omgaan. Het is een ongelofelijk patriottistisch land met soms wat bekrompen meningen en kortzichtige filosofieën maar ach, die heb je in Nederland ook eigenlijk wel, dus of dat nu perse iets is wat er uit springt? Nee dat denk ik niet, sterker nog het versterkt alleen maar de positieve kanten die ik zojuist al aandroeg.

Ja dit was onze honeymoon. Dit was onze reis. Hij was geweldig op zijn eigen manier en bijzonder zoals we hadden gehoopt. We hebben 4600 mile afgelegd (ik 300 en Linda de rest) en elke mile zal ik me herinneren. Niet perse omdat het onze huwelijksreis was, nee daar zijn wij beide denk ik iets te nuchter voor maar wel omdat we met elkaar waren, in deze mooie periode van ons leven, in dit geweldige land.

Onze vlucht is de KL610 en over ongeveer 11 uur zitten we weer aan de oerhollandse koffie te juichen voor onze oranje dames en Max. Alsof we nooit zijn vertrokken. Maar zoals een goed spreekwoord luidt, gelukkig hebben we de foto’s nog! (en video’s overigens ook).

Dit waren de heemsjes op reis, vanuit een warm Salt Lake City. Goedemorgen, en tot ziens!

Geschreven door Hans.linda.ontour