Heel lang leek het een utopie, je weet wel zo’n werkelijkheid die op papier afgedaan zou kunnen worden als fictie omdat het zo ver van de realiteit lijkt. Lang was dit voor ons werkelijkheid. Uitslapen stond sinds 27 november 2020 voor ons synoniem aan utopie - best vreemd want tegelijkertijd staat die dag welgemeend te boek als een van de mooiste dagen uit ons leven, dat dan weer wel.

Maar hoe het ook zij, blijft dromen en wie weet zullen ze uitkomen. Was voor ons wel het geval. Na het wekker debacle van gister durfde we geen wekker te zetten en hadden we ijdele hoop dat, wie weet, het misschien weleens na 8 uur kon worden. En zowaar! Ons luchtalarmpje ging om kwart voor 9 af in haar nieuwe babybedje dat we van de B&B mensen hadden gekregen ipv het tentje. GE-WEL-DIG! Echter kon ik het toch niet laten om 8 uur even te gaan kijken of er toch niet iets geks was gebeurd en of Emily nog wel oké was… tja ouders en zorgen, ze zullen altijd verbonden blijven.

Het was na het uitslapen dus een hele relaxte ochtend, We hadden het ontbijt rond een uurtje of 10 en dat was nu met de handtekening van Nico weer helemaal prima! Lekker een bakje kwark met fruit, pannenkoekjes en een broodje. Helemaal niks mis mee.

Rond de klok van half 12 waren we klaar voor vertrek. Emily was alweer toe aan haar slaapje en we hadden het idee om vandaag naar Ronda te rijden. Een oud Spaans dorp waar je aardig kunt eten en lekker kan rondlopen. De rit was ongeveer een uur en een kwartier dus perfect voor smurfje om even de nodige slaapminuten bij te tanken.

Net als in het leven heb je vaak drie wegen die naar Rome (in dit geval dus Ronda) leiden. De makkelijke weg, de moeilijke weg en de onbekende weg. We kozen geheel in stijl van deze vakantie voor de onbekende weg, lekker out of our comfort zone. De weg was het kortste kwa afstand en het langste kwa reistijd, opzich voldoende stof voor twijfel maar wij laten ons natuurlijk niet uit het veld slaan door een beetje onbekendheid.

Al met al was het wel een prachtige route, dwars door de Spaanse bergen met af en toe de meest adembenemende uitzichten. Toegegeven, het was een beetje spannend af en toe want ja Spanje en brede wegen is niet altijd helemaal een combi. De kwaliteit van de wegen is daarentegen prima, maar op 3000 meter hoogte zijn ze niet altijd even breed. Gelukkig zitten we hier nog en kunnen we jullie de foto’s laten zien.

Na een heel dik uur kwamen we aan in Ronda waar we mooi in het centrum konden parkeren. Vanuit de parkeergarage, die overigens dik in orde zijn in Spanje, konden we meteen de hoofdstraat inlopen waar alle winkels en restaurants aan zaten. Omdat het inmiddels al half 2 was en Emily net wakker was leek dit ons de beste kans om relatief rustig te gaan eten en dus besloten we zsm een tentje op te zoeken waar we wat konden eten.

Uiteindelijk kwamen we uit bij een tapa’s bar, wat een toeval, waar Linda een heel bijzonder gerecht had, namelijk draadjesvlees met patat … en honing !! I shit you not, honing over de patat. En ja…het was best heel erg lekker! Ik had zelf een omelet met roquefort saus maar in werkelijkheid was het niks meer dan een quiche. Niks mis mee maar lang niet zo bijzonder als patat met honing natuurlijk.

goed, 30 minuten en 16 euro later stonden we weer buiten, Emily was er klaar mee en gelukkig wij ook want het tempo waarop eten hier geserveerd word ligt heel erg hoog. Al met al een goede combinatie dus. Na de lunch besloten we nog even de historische stad door te wandelen en ook dit leverde wel weer mooie plaatjes op.

Wat me overigens erg opvalt hier is dat er echt geen Spanjool is die goed Engels praat. Dat is natuurlijk de pot verwijt de ketel want die Spanjaarden zeggen natuurlijk hetzelfde over dat er geen verdomde toerist is die fatsoenlijk Spaans spreekt, en dus ging ik ze proberen een beetje tegemoet te komen.

We stonden bij de mcdonalds voor de deur en we hadden besloten dat we wel een mcflurry wilde. Dus ik naar binnen en direct op mijn allerhollandst Helloooow! Ze kunnen maar beter weten dat ik weer zo’n verrekte buitenlander ben. Dos mcflurry with Oreo und Caramel en Chocolat por vavor. En warempel … 2 minuten later stonden ze klaar. Zo zie je maar weer de onmetelijke flexibiliteit die wij als mensheid hebben om met elkaar te communiceren. Alles wat je nodig hebt is een mcflurry en een beetje goeie wil.

Na het mucho delicias Mcflurryios gingen we weer terug naar de auto. Het was 5 uur en Emily vond het wel weer tijd voor een kleine siësta. Zo geschiedde natuurlijk. De terugweg was een beetje als Ajax - Dortmund. Het affiche was mooier dan de wedstrijd zelf. Zakelijk, snel en met goed resultaat reden we terug naar de B&B waar we ons nu opmaken voor het avondprogramma.

Het lastige aan onze avondprogramma’s is dat we niet echt uit eten kunnen. Immers zoals aangegeven begint het feest om 8 uur, en dan eindigt het eigenlijk voor ons al. We hebben dus bij de supermarkt maar weer even wat eten gehaald. Een bakje kwark en wat broodjes. Opzich prima omdat we in de middag relatief zwaar hebben gegeten maar goed, culinair is anders.

Na arriva de B&B, Emily nog even lekker ravotten en rond 8 uur flesje en naar bed. Opzich dus hartstikke mooi want rond half 9 hebben we dus onze handjes vrij. Vaak doen we dan nog een spelletje of kijken we TV, in dit geval hebben we het perfecte plaatje terug gekeken, helemaal prima!

De dag van morgen lijkt besloten, Malaga… maar net als het weer is onze programma ook erg gevoelig voor veranderingen dus wat het echt gaat worden? … tune in tomorrow and find out! Zouden ze bij de Amerikaanse talkshows zeggen!

Dat gezegd hebbende, Hasta manana !

Geschreven door Hans.linda.ontour