Het hotel waar we dit keer sliepen was zoals in elk national park waar we hebben geslapen, alleen een heel stuk schoner en ook wel wat comfortabeler! Door onze drukke dag van gister waren we pas laat ingecheckt, rond half 10 en dus konden we helaas niet meer veel van de omgeving zien en besloten we moe en voldaan te slapen en de volgende ochtend (vandaag dus) lekker op pad te gaan.

De dag begon al meteen goed ondanks dat het ontbijt 30 dollar extra kostte. Want bij het lopen naar de ontbijtzaal zagen we een beertje! Althans, 2 jongens zagen hem en wij sloten aan om een foto te maken. Helaas zijn sommige mensen niet bepaald slim, zo zijn er een aantal dingen die je NIET moet doen als je een beer ziet. 1. Gillen, 2 heel snel bewegen, 3 er naartoe gaan. Ik denk dat ik de gemiddelde lezer niet hoef uit te leggen dat je door dit WEL te doen de beer: Of wegjaagt, waar niemand blij van gaat worden, of je jaagt hem op en hij valt aan…wat ik op dat moment een iets minder vervelende optie vond, maarja…toch maar niet he? Ook weer zo lullig.

In ieder geval voor we goed en wel onze camerapositie hadden ingenomen was de beer gevlogen en was het enige wat we hadden een wazige foto en een mentale herinnering voor de rest van het leven. Maar geen nood, er was nog de rest van de dag!

Het ontbijt was eigenlijk wel prima, genoeg keuze en vers gemaakt. De koffie was verbazend sterk en zowaar smaakvol. Dat is echt zeldzaamheid hier in dit land dus ik wist niet hoe snel ik een tweede bak moest nemen, immers refill is for free!

Goed, koffers in de auto, gaan met die banaan! Door het national park door naar Washington. Maar voor dat we echt door naar de grote stad gingen wilde we nog wel even wat leuke en mooie foto’s maken van dit park, en wie weet hebben we nog wat beren op de weg! Laten we het hopen!

Toen we zo’n 20 minuten op weg waren bedachten we dat we eigenlijk superdom waren. Immers, de beer zat bij het park, het park had een hele mooie trail om te lopen, en dus de ideale uitvalsbasis om nog 1 keer uit onze comfort zone te treden en ons de blaren onder de “potn” te lopen. Zo bedacht, zo gedaan en wij maakte rechtsomkeert naar het hotel, van het uitzicht was immers toch geen reet te zien…enkel mist en rook.

Aangekomen bij het hotel namen we de “stony man trail” de naam zegt het al, alleen voor echte bikkels! Wij voelde ons natuurlijk direct geroepen en trokken de stoute (en inmiddels ietwat smerige) wandelschoenen aan.

Tja, op een paar eekhoorns, vogels en een MEGA wesp na hebben we niet veel gezien van het Amerikaanse wildlife maar het uitzicht waarmee we na 2KM werden beloond was daarom niet minder indrukwekkend. We keken uit over bijna het hele park en de bijbehorende farms en het was echt heel indrukwekkend, en niet zo idioot druk.

Na de trail die na de dag van gister erg meeviel, maar toch wel pittig was, gingen we toch maar door naar Washington want het was al wat later en in Washington was immers ook nog genoeg te doen. Halverwege de route door het park zagen we echter ineens een aantal mensen langs de kant staan bij een uitzichtpunt, nietsvermoedend reden we langs tot Linda ineens riep “een beer!”
Helaas helaas helaas heb ik hem zelf niet gezien en was hij al weg toen we ons hadden omgekeerd met de auto maar in ieder geval heeft Linda hem gezien…en dus tellen we hem gewoon mee!!

De route naar Washington zelf was niet heel bijzonder. Ik moet wel zeggen dat gewoon door dorpjes van Amerika rijden ook wel leuk is. Je blijft toch denken aan hoe deze mensen leven, wat ze doen voor de kost en wat hen nu allemaal bezig houdt in het dagelijkse leven. (Tja je moet toch wat in die 3 uur).

Aangekomen in Washington was het nogal een opgave om door het verkeer te komen, gelukkig had ik mijn vrouwelijke Max Verstappen naast me zitten die ons relatief veilig van A naar B reed. Sterker nog, we hebben geen schade EN hebben het einddoel gehaald, Dus MAX: als je dit leest, we zijn te boeken voor bijscholing. Wel graag vooraf betalen.
Oke, ik lieg wel een beetje, hoewel de chauffeur fabeltastisch goed presteerde was de navigator (ondergetekende) iets minder goed in vorm. Bleek dat er 2 Hyatt hotels waren en we stonden in het verkeerde. En dat is maar goed ook want in dit hotel moesten we 62 (!) dollar parkeerkosten betalen. Gelukkig konden we dus weer snel weg naar het volgende hotel waar het slechts 40 dollar parkeerkosten was.

Het hotel zelf is heel erg mooi. We zitten op de 11e verdieping en kunnen bijna bij Donald en Melania naar binnen kijken (Trump). Het eten is echter iets minder dus moesten we onze heil buiten de deur zoeken…opzich geen probleem natuurlijk want kijk maar naar alle series in deze stad, homeland, designated survivor, ze zitten altijd en overal te eten dus dat moest goed komen.

We begonnen onze zoektocht naar voedsel op het bekende Union Market waar een groot foodcourt zat wat “legendary” en “episch” zou moeten zijn. Hoewel het er wel erg druk was (wellicht iets TE). Konden we er toch weinig van onze gading vinden, het was meer een soort versmarkt als foodmarkt. Overigens is om half 7 ook echt alles al dicht hier. Zo was Domino’s pizza dicht, broodjeszaken, en zelfs alle toeristenwinkels waren dicht…dat beloofd nog wat voor morgen.

Uiteraard was het inmiddels weer gaan regenen want ja, het enige wat er nog mist als je hongerig, gedesillusioneerd en bijna chagrijnig over straat loopt is: … inderdaad ZEIKREGEN. Als twee verloren zielen struinden we over de straten van Washington opzoek naar eten. Even dacht ik het gevonden te hebben toen ik een lekkere kip over straat zag lopen met een lange staart! .. Toen ik erachter kwam dat het een rat bleek te zijn en de gedachte van de kip een fata morgana was wisten we dat we moesten toegeven. Het enige wat we konden vinden was een MacDonald’s en dus zwichten we voor de honger en de regen.

Nu, uitbuilend op de hotelkamer zitten we onze plannen voor morgen te bedenken, er is veel te doen, maar moeten ook de huurauto inleveren wat dan weer erg jammer is omdat je toch een stuk vrijheid inlevert, het is dus nog maar even kijken hoe we het allemaal gaan fixen morgen, maar dat we het gaan fixen…dat is zeker! Voor nu wensen wij eenieder een goede dag toe en vergeet vooral even niet naar onze foto’s te kijken… niet omdat het moet, maar omdat het kan!

En ow, overigens net zoals de Duitsers in de 96ste minuut nog iets bereikte, bereikte wij ook nog iets vandaag. We waren er helemaal zeker van dat we een stuk taart in de lobby van het hotel gingen eten … uiteindelijk … niet gedaan! Want wat er niet aankomt, hoeft er ook niet af. Soort van… Anyway, Tschus!

Geschreven door Hans.linda.ontour