Half 6… dat was de tijd waarop de wekker stond, niet alleen omdat we graag zoveel mogelijk van de dag wilde maken, maar ook natuurlijk omdat we de blog voor onze trouwe lezers moesten uploaden.

Kwart over 8… dat was de tijd waarop we uiteindelijk uit bed kwamen. Tja wat kan ik zeggen? Lang leven de vakantie. Het idee dat we hadden was heel goed, vroeg opstaan en lekker de natuur in om allemaal mooie dieren te fotograferen en te filmen, maar helaas was de vermoeidheid van de lange dag gister de overheersende factor.

Toen we wakker werden werden we vrijwel meteen een hele goedemorgen gewenst door Bobby Bizon die al lang en breed aan zijn werkdag was begonnen en de nodige hectare gras had opgepeuzeld. Best bijzonder, zo’n gigantisch beest voor je deur, weer eens wat anders als 100 duiven die je auto onder schijten.

Zoals het hoort op vakantie, op het gemakje opstaan, en naar de lobby voor een niet inclusief ontbijt. Immers we zitten in een National Park en daar is niks inclusief, niks gratis en alles 2 keer zo duur. Uiteraard hadden we daar onze maatregelen voor getroffen maar het ontbijt zouden we wel lekker daar doen, immers er stonden voor een acceptabele prijs pannenkoeken op het menu dus daar hadden we wel wat euro’s voor over.

Aangekomen bij de cafetaria leek het heel erg op een schoolkantine. Een loopbank waar je je eten kon ophalen en een kassa. Je kon uit een aantal dingen kiezen, een bakje Griekse yoghurt, eieren, bacon, spek de hele Amerikaanse Rambam lag er ter beschikking aan een ieder die er een godsvermogen voor over had. Maar geen pannenkoeken… !!! De verbazing was net zo groot als de teleurstelling en we wisten ons even geen houding te geven. Hoe geef je zo’n grote teleurstelling een plek? Goed, gelukkig is relativeren een kunst en zijn wij daar heel erg goed in geworden door de jaren heen en het duurde dan ook niet lang voordat we een alternatief in oatmeal hadden gevonden.

Lekker? mwah, maar het vulde wel heel goed omdat je een Amerikaanse portie krijgt, dus al met al een prima keuze en dat voor 4 euro per portie is dat toch niet verkeerd.

Onze reis naar het park begon maar niet voordat we nog even een kop koffie hadden gehaald bij de lokale Starbucks wannabe. Stop 1: grand village en de geisers die daar te vinden zijn. Dit was stop 1, en het was wederom geweldig. Prachtige kleuren en ontzettend mooie landschappen. Op de een of andere manier is elke hoek van Yellowstone weer een nieuwe beleving van de natuur. (dit staat overigens ook in de folder van Yellowstone, maar dat terzijde).

De tweede stop was geen nieuwe, omdat we zo ontzettend veel rijden hebben we een aantal dingen verspreid over meerdere dagen om elke dag iets nieuws te doen en dat betekend dat je ook sommige routes en wegen 2 of soms zelfs 3 keer moet rijden. Maarja, zo zie je wel elke keer wat nieuws, Wildlife blijft immers ook verplaatsen dus echt een herhaling is het niet perse.

Onderweg hebben we nog diverse tussenstops gemaakt, Towel fall, Yellowstone grand canyon vanuit een andere hoek, Artist point en natuurlijk de bijbehorende “villages” of zoals ik ze noem Yellowstone geldmachines. Ook wij konden niet anders dan zwichten voor de geur en de verleiding van een broodje Pulled pork en besloten dan ook maar in de Canyon village wat te eten.

Ow ja, het weer? Het weer was weer ruk. Regen, bewolking en niet al te warm. Opzich geen probleem, maar na een week heb je het wel gehad. Zeker als je dan foto’s krijgt van je hondje die heerlijk in een zwembad ligt te poedelen en je gewoon in haar gezicht ziet…jullie mij achterlaten? HA Karma is a bitch! Ik heb 33 graden en jullie 5 (!) En gelijk heeft ze.

De dieren waren tot op heden allemaal met vakantie leek het, op wat herten en bizons na. Ja blijkbaar zitten we dus al in het stadium waarin we die al een beetje voor lief nemen…dat ging snel he? Maar dat neemt niet weg dat we nog steeds voor allemaal netjes stoppen hoor en foto’s maken.

Toen we rond een uur of 5 bij Lamar Valley reden was het gelukkig raak! We zagen, op een redelijke afstand, dat wel een zwarte beer! Nummer 1 van de dag dus dat was top! Nadat we verder naar Lamar Valley reden waar we hoopte op nog meer beren en wat wolven zagen we ineens een parkeerhaven redelijk volstaan en mensen met allemaal verrekijkers. Iets dat wij overigens zijn vergeten en dat is echt heel jammer. Mocht er iemand ooit naar Yellowstone gaan, neem een verrekijker of telelens mee want dan zie je net even wat meer.

We hadden echter wel geluk. We stapte uit en ik vroeg een een beste man met een telelens van ongeveer 40cm wat we gemist hadden waarop hij zei op een toontje die deed vermoeden dat het niks was: “oow gewoon een coyote”. Hij zat dus al in dat stadium, terwijl wij niet wisten wat we hoorde. Na een tijdje te hebben getuurd werd iedereen weer enthousiast en ja hoor! Corry Coyote was weer even zichtbaar, en best aardig ook. Hij leek een beetje op een hond en zag er best lief uit, ik denk alleen dat dat in de praktijk wel tegenvalt.

Nadat de adrenaline is gedaald gaan we verder de Valley op. We zien kort gezegd verder geen snars meer en nadat we bij mooi uitzicht ons broodje en maaltijdsalade ophadden a 5 euro (ipv een burger van 25 in het restaurant) gingen we weer terug. Het was immers 7 uur en we moesten nog anderhalf uur.

Op de terugweg was het echter een soort supermarktactie aan dieren. Om te beginnen zagen we bij de Roosenveld Lodge een jong zwart beertje. Maar tegelijkertijd stonden we daar met een wat oudere man en zijn vrouw die ons vertelde dat er ook een nest met baby sneeuwuilen was. Nu kunnen wij dat natuurlijk niet zien maar deze man was zo aardig om ons even door zijn telescoop te laten kijken, alsof je naar een HD film keek zo duidelijk was het. Wat een ontzettend mooie vogels zijn die sneeuwuilen, wit met zwart en een hele gave uitstraling.

Goed, hartslag 140, enthousiasme door het dak heen en de bewondering was niet te beschrijven maar helaas moesten we weer door. Op de terugweg iets voorbij het punt waar we gister Billy en Belly zagen was het weer raak. Dit keer was het Bonnie de bruine beer die we zagen rondhuppelen en deze was een stuk beter gehumeurd dan haar zwager Billy van gisteren.

En net als je denkt, oke dit was het wel een beetje verbaasd het park je toch weer. Nog geen paar kilometer verder was ik dit blogje alvast aan het typen. Ik probeer hem blind te typen terwijl ik ondertussen gewoon naar buiten kijk en ja hoor! Een wasbeer, in bergen! Nee wacht…dat klopt niet! Het was een baby wolf! Nee dat kan ook niet die leven in roedels….een vos dan? Ja hoor! Het was een klein vosje, en zo konden we ook deze weer van de dierenbingokaart afstrepen, wat een dag wat een dag.

Als klap op de vuurpijl kwamen we nog een zwarte beer tegen, volgens mij geen familie van Billy want deze kwam van de overkant van het water, een beetje de achterstandswijk van Yellowstone volgens mij, maar hoe het ook zij, we kregen nog wel een groet van hem toen hij rechtop ging staan aan het water met zijn poten omhoog. Helaas te ver om te fotograferen maar de foto zit wel in ons hoofd, en dat is uiteindelijk toch het belangrijkste.

Nu zitten we lekker in de lobby nog even na te genieten en te denken aan morgen, dan is West Yellowstone aan de beurt en we hebben er weer zin in! Voor nu, goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour