Half 4, kwart voor 5, kwart over 6 en kwart voor 7. Dat zijn de tijden die ik vanmorgen op de klok heb gezien en dus is dat een teken dat mijn biologisch klokje nog enigszins in de war is, echter mag dat te pret niet drukken natuurlijk want hoe vaker je wakker bent, hoe meer je van je vakantie kan genieten. Slapen is tenslotte een total waste of time. Daarbij begon het Nederlands vrouwenelftal om 7 uur dus die konden we mooi even naar een 1-0 overwinning schreeuwen.

Vandaag, om 9 uur kreeg ons B&B avontuur een vervolg want in episode 2 gingen we ontbijten met de gasten. Het concept is vrij simpel. Men zet een aantal onbekende mensen aan een ontbijttafel geeft ze een VERSCHRIKKELIJK maar dan ook echt VERSCHRIKKELIJK lekker ontbijt en laat de boel de boel. Om in de episode termen te blijven, het was een kaskraker. Het ontbijt, met de jullie inmiddels welbekende Elaine, was erg gezellig. De beste vrouw heeft al een heel leven achter zich en weet daar kleurrijk en betweterig over te vertellen, maar precies op een manier die je net niet stoort maar juist boeit. Zo wist ze ons te vertellen over haar reizen en waar ze allemaal al geweest was. Nu wil het toeval dat wij ook al e.a. gezien hebben van Trumpland en we konden dus lekker meekletsen over Lake louise, Smokey Mountains, New York etc. etc. Kortom erg gezellig!

Grappige blijft altijd wel dat, hoe gezellig het ook is, zodra het over politiek gaat merk je altijd een bepaalde sfeer, waar wij in Nederland niet zo moeilijk doen met anders denkende, (toch?) is het in Amerika toch altijd een beetje tricky om erover te beginnen. Zo is Elaine een echte trumpfanaat, geen TV, 72 jaar, weduwe van 2 veteranen en iemand die zelf altijd hard gewerkt heeft voor wat ze heeft, en nooit heeft hoeven terugvallen op de overheid. Mensen die dus iets anders zijn, zijn per definitie zwak, sullig en gedoemd om te mislukken, tja ieder zo zijn mening zullen we maar zeggen.

Na ongeveer anderhalf uur te hebben ontbeten en gekletst was het tijd om afscheid te nemen en met een ouderwetse ongemeende Amerikaanse knuffel was het moment daar dat onze wegen definitief scheidde. Voor haar stond een reis naar …geen idee… op het progamma en wij gingen opzoek naar E.T. bij Craters of the moon.

Voor we ons gingen wagen aan deze gevaarlijke reis naar de “ruimte” deden we nog even wat boodschappen bij de plaatselijke AH wannabe winkel. Waar we tot mijn groot genoegen zowaar een groep van de dagbesteding zagen met gehandicapte mensen… Gelukkig is er dus toch nog een vorm van een zorgstaat hier en ben je niet per definitie gedoemd dakloos te worden als je een beperking hebt…Dat klinkt misschien stom, maar je ziet in Amerika erg veel van dit soort mensen die dakloos zijn dus op de een of andere manier…doet het je toch goed.

Oke, genoeg sentiment, gassen en naar het National park uhh ik bedoel monument. Want dat schijnt het te zijn. Het is een vulkanisch landschap dat 2000 jaar geleden is gevormd door allerlei uitbarstingen, zoals je op de foto’s ook kunt zien is het een zeer apart landschap. Het heet Craters of the moon omdat het is gebruikt om de maanlanding voor te bereiden omdat het landschap lijkt als op het landschap van de maan. Sterker nog NASA doet er as we speak nog steeds onderzoek en trainingen om astronauten en wetenschappers te trainen op ruimtemissies. Weet je, misschien is de daadwerkelijke maanlanding daar wel gefilmd…wie zal het zeggen, in ieder geval was het een zeer bijzonder landschap en iets wat je eigenlijk nergens anders kunt vinden.

Goed, sentiment, sociaal gedrag, knuffels met “vreemde” … zijn wij dan echt helemaal van het padje? Nee hoor maak je geen zorgen, na een kleine 2 uur hadden we het wel gezien in dit national park en klonken de befaamde woorden “en doorrrrr”, back to normal en terug naar Aarde.

Tijdens onze anderhalf uur durende terugrit die wij nuttig hebben besteed met spelletjes “ik zie ik zie wat jij niet ziet” waren we wederom getuige van een feel good moment. Toen wij namelijk met een dikke 120 km per uur langs een marmot reden die net de weg wilde oversteken zagen we ook dat een tegenligger er eigenlijk dwars overheen ging rijden, maar gelukkig was dit een van de weinige Amerikanen die WEL op de weg lette en kon hij het schattige ongedierte ontwijken en leefde ze nog lang en gelukkig! Wat een dag he!

En net als je denkt, it doesn’t get any better, word je weer meteen met de voeten op de grond geschopt! Niet denken in grenzen en limieten want het kon dus toch nog beter. Maar hoe dan? Hoe kan deze dag nu nog beter worden? Het antwoord is simpel …

Eten…heel lekker en heel veel eten! Al sinds gisteren was Denise ons al aan het opstoken om te gaan eten bij het restaurant Elevation en ja als je maar lang genoeg indoctrineert dan ga je vanzelf doen wat je opgedragen wordt. Goed, ik zal er niet teveel over schrijven omdat ik niet teveel jaloezie wil kweken want dat is ook maar gemeen…wel verwijs ik jullie even naar de foto’s. Bedenk dan dat dat ons uitzicht was vanaf het terrasje waar wij heerlijk in het zonnetje zaten met een heerlijk stokbroodje, spareribs en homemade aardbeien cheesecake… Maar daar laat ik het verder echt bij hoor.

Rollend en tollend gingen we na het afrekenen van een bespottelijk goedkope 60 dollar voor dit hemelse eten naar de auto. We hadden nog 1 doel en dat waren de echte twin falls. Gisteren hadden we al de Shoshone Falls gezien maar deze waren klaarblijkelijk ook de moeite. Nou ik kan er heel kort over zijn. Dat waren ze niet, we hebben er zelfs geen foto van genomen.

Terug aangekomen bij het hotel nog even een kort babbeltje gemaakt met Denise om vervolgens naar de hotelkamer te gaan en bij te komen van de dag. Deze dag was weer een om over naar huis te schrijven. Het was een buitenaardse ervaring en een heel erg geslaagd idee om voor het eerst van ons leven naar een B&B te gaan, ik kan het iedereen aanraden.

Morgen wacht ons weer een lange dag met veel te ontdekken dus voor nu is het tijd om even bij te tanken en wat “time te wasten”. Dus vanuit Twin Falls, Idaho zeggen wij Goedemorgen, en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour