Dag twee in Glacier National park, en tevens eigenlijk effectief de laatste. Het weer is regenachtig, de temperatuur is koud en dat staat ook wel een beetje gelijk aan ons humeur van de dag. Deze blog is enerzijds om alle thuisblijvers op een amusante manier op de hoogte te houden van onze avonturen, maar anderzijds ook een soort dagboek voor onszelf, en dus beschrijf ik the good, the bad and the ugly.

Deze dag begon in ieder geval als ugly. Linda heeft helaas last van haar routinematige heimwee. Wat bedoel ik daar mee? Nou elk jaar als we op vakantie zijn is er wel een of twee momentjes waarop ze het even gehad heeft en gewoon naar huis wil, naar Amy of gewoon… naar huis. Niks aan te doen, een plekje geven, iets leuks gaan doen en doorrrrrrrr. Tussestand: Humeur -50%

Het probleem is echter een beetje dat Glacier een beetje een hoofd attractie had moeten zijn maar door het weer is het alles behalve. Niet alleen is het weer heel slecht waardoor alles in mist is gehuld en het de hele dag koud is en regent, ook is het zo dat DE weg die door het park heen loopt, de “going to the Sun highway” dicht is, waardoor de andere kant voor ons nagenoeg onbereikbaar is. En laat dat nu net de kant zijn waar alles zo’n beetje gebeurd. Tja, dat helpt niet mee en zoals gezegd, ik beschrijf het zoals het is. Je kunt ook goed merken dat het toerisme hier in Kalispell, wat normaal gezien hoogtij viert, nog alles behalve op stoom is gekomen. Een van de nadelen van alles vooraf boeken blijkbaar. Humeur -25%

Gelukkig heeft klote weer ook zijn voordelen en hebben we (ik iets meer dan Linda) wel mooi de wedstrijd van het Nederlands elftal kunnen zien. Mooie uitslag en al helemaal als je het op de Amerikaanse TV kan zien. Maakt je toch een beetje trots als kaaskop. Humeur +25%

Tegen beter weten in besloten we na de wedstrijd toch maar naar het park te gaan, je moet immers toch proberen het maximale eruit te halen. Wie weet trekt het weer nog iets bij of scoren we eindelijk dat perfecte souvenir, want ook op dat gebied lopen we heel wat achter kan ik je vertellen. Humeur -10%

Het park was zoals verwacht, nat. Wat we niet hadden verwacht was de drukte. Alle parkeerplaatsen zaten vol en ook alle trails werden zeer druk bewandeld. Toch wel bijzonder in de stromende regen. Wij konden onszelf er echter niet toe zetten en in plaats daarvan zette we de verwarming nog iets hoger. Humeur -40%

Op de terugweg stopte we bij het souvenirpleintje dat vlak voor het park was opgebouwd. Er zaten twee grote shops en ze hadden op zich wel leuke dingen, maar niks WOW. En dus reden we door. Humeur was nog steeds niet je van het maar gelukkig zoals een goede echtgenoot betaamt wist ik de meligheid er alweer een beetje in te brengen. Humeur +10%

Op de heenweg hadden we al wat borden gezien. De Huckleberry schijnt hier lokaal goed te groeien (en ook alleen in dit deel van de USA en Canada) en dus moesten we die proberen! Je kan het echter in verschillende vormen en maten proeven en dus kozen wij de vorm die het beste bij ons past. De Huckleberry pie. Het is een klassieke taart zoals je die weleens in de film of tekenfilm ziet met een hele dunne koek bodem en een dikke laag rode jam gemaakt van Huckleberry.

Goed, je hebt lekker, en heel lekker. En de taart is heel lekker. MAAR als je daar dan ook nog eens een housemade bol met vanille of Huckleberry ijs bij doet … tja dan begint het toch wel heel erg IHOP-tastisch te worden! Ik denk dat de foto voor zich spreekt. Ook hier weer moest ik me beheersen bij het aflikken van de vingers om er niet nog een stukje vanaf te bijten, zo lekker was het! —> Humeur +40%

Op de terugweg was er redelijk weinig te beleven verder behalve dan dat ik gelukkig op tijd Linda (al roepend en wijzend) kon waarschuwen dat ze moest remmen. Er stak namelijk een hertje over en die konden we (GELUKKIG!!) ternauwernood ontwijken dankzij mijn goede ogen en Linda's goed reactie! Het hertje had er gelukkig weinig boodschap aan en ging gewoon verder met zijn "business as usual".

Verder hadden we niet heel veel plannen voor vandaag behalve nog even langs de JC Penny… gewoon omdat ze daar kleren voor Hans hebben. En ja hoor, weer een nette score van 2 leuke t-shirts, dit keer in de outlet voor 5 euro het stuk. Dus de taart was geproefd en het park was bezocht en de shirtjes waren gekocht. Nu alleen nog een goed restaurant voor vanavond uitzoeken. TripAdvisor en Yelp hadden ons het advies te geven om naar Desoto Grill te gaan of naar de Hops grill. (nr. 1 en 2) en het mooie was, op nog geen 300 meter van het hotel, dus als ik na 1 biertje alweer rollend naar de hotelkamer moet…kan dat. Humeur +15%

Uiteindelijk eindigen we de dag dus met een score van 75% en ach, dat is lang zo slecht nog niet. Misschien moeten we proberen wat meer te genieten van de kleine(re) dingen op deze reis en ons niet teveel te focussen op de “wows” en “oooohs”. Geluk zit hem soms nu eenmaal in een stukje taart of een stukje eigen beleving, wijze les dus voor vandaag, en morgen gaan we hem in de praktijk brengen! En net als de good, the bad and the ugly al met al toch een redelijk happy end!

Inmiddels was het alweer half 7 en waren we klaar met onze autorit en klaar voor het nieuwe voedselavontuur. Eerste stop: Desoto! Bij binnenkomst kwam ons al meteen een bak lawaai tegemoet waar ze bij de Ziggo dome een boete voor krijgen en dat was niet zo gek gezien het feit dat de tent afgeladen vol zat en er een stuk of 3 stellen voor ons stonden te wachten op een tafel… Dat ging hem dus niet worden voor ons ongeduldig koppeltje. Door naar Hops! Daar waren we gister al even geweest en daar was ongetwijfeld plek! Bij binnenkomst was het redelijk rustig qua geluid en er was geen wachtrij. Helaas kwam de serveerster meteen met het nieuws dat we ongeveer 30 minuten moesten wachten… F*CK! Ja daar hadden we ook geen zin in natuurlijk.

Optie drie was naar Applebees. Absoluut niet de eerste keuze maar naar horen zeggen een prima tent waar je goed kan eten. Bij binnenkomst was hier (uiteraard) wel plek en de menukaart deed ons heel erg denken aan de Olive Garden waar we eerder al geweldig hebben gegeten, ook de stijl leek heel erg en daarmee groeide dus ook ons vertrouwen in een lekker avondmaal. Dat hadden we ook wel echt nodig natuurlijk.

Onze serveerster…ja heel aardig en heel behulpzaam! Ze hielp me met het uitzoeken van een biertje, en daarna zelfs nog eens toen ze aan mijn (waardeloze) pokerface kon zien dat ik hem niet te zuipen vond. (Gratis). De kaart was goed en helder en ze hadden zowel voor mij als voor Linda een perfect gerecht. Spareribs voor mij en de Fish and chips voor Linda.

Na het bestellen kwam het eten snel … te snel! Althans dat van mij was nog koud dus ja, dan kan je wel stellen dat het te snel kwam. Na een vriendelijk onderonsje met de serveerster en 10 keer sorry (van haar kant) werd het terug gestuurd en waarschijnlijk even opgepiept. Bij terugkomst bleek dit inderdaad het geval omdat de buitenkant heet was.. maar de binnenkant nog niet. @#$@#$@#!#

Tja wat moet je dan? Weer klagen? Weer zeuren? De serveerster loopt al de benen uit haar reet en ze kan er uiteindelijk niks aan doen. Gelukkig vroeg ze uit haar zelf al of het smaakte en zoals altijd … ik kan niet liegen. Na 4 minuten kwam ze terug met het goede nieuws dat ze mijn spareribs (a 20 dollar) van de rekening had gehaald. Dat is toch wel fijn!

Uiteindelijke schade: 18 dollar + 7 dollar fooi, want ja eerlijk zullen we alle winst delen. Ervaring was wat minder, eten was wat minder maar dankzij het gulle gebaar hebben we er geen vervelend gevoel aan over gehouden. Uiteindelijke score: humeur +20%

Geschreven door Hans.linda.ontour