Kelowna, als je de gemiddelde Canadees vraagt waar ze nog niet dood gevonden willen worden…is dat je antwoord… Waarschijnlijk als je ze vraagt waar ze hun laatste avondmaal willen hebben…is dat ook je antwoord. Wat moet je dus met zo’n plek?

Precies ontbijten en wegwezen! En zo geschiedde. Vandaag ging een lange lange lange dag worden want we reden naar Vancouver en dat is op zijn Canadees gezegd een pesteind rijden. Gelukkig heeft Jan Doets bijna overal aan gedacht en hebben ze voor vandaag een “scenic route” voor ons uitgeprint. Niet dat onze TomTom die kende, maar dat was bijzaak.

Na wat geklooi, een hoop geprobeer en hier en daar een krachtige Nederlandse uitspraak lukte het ons om het eerste deel in te stellen…zo dachten we.

Na ongeveer een half uurtje rijden stopten we nog even bij een kunstboetiek waar we na een korte kijk en plaspauze nog een keer de bevestiging kregen dat onze route inderdaad ook naar Vancouver ging en bekend stond als de toeristische route. Dat gaf toch vertrouwen.

Volgens tomtom moesten we bij Princeton (of zoiets) naar rechts en dat deden we braaf. De weg stuurde ons door een rauw landschap dwars over diverse Hele hoge bergen om na een 45 minuten uit te komen bij een of ander verlaten skidorp en…een doodlopende weg. En dan te bedenken dat we onderweg nog liepen te grappen “goh stel dat je dit stuk straks terug moet”, “ja haha dat wil je echt niet” (lees de ondertoon).

Aangezien ik niet bekend sta om mijn mooie cliffhangers laat het zich al raden, we mochten terug, vooral tot ongenoegen van de chauffeur van dienst Linda die op zijn zachts gezegd even een dipje had. Sowieso hadden wij onderweg al bedacht dat onze definitie van een mooie weg toch heel anders is als die van Jan Doets. Ja het is wel mooi al die Dalen, beekjes en bomen maar als je in ons woordenboek “mooie weg” opzoekt staat er toch ook echt Starbucks en McDonalds bij. Maar goed je kunt niet alles hebben in het leven, we hebben immers ook al regen en daar zijn jullie vast heel jaloers op!

Het leukste van de rit moest nog wel komen. We reden al een uurtje of 5 in de rondte en we hadden al talloze keren zien gluren aan de rand van de weg en ineens was het zover! Er zat een Grizzly in de berm!! Helaas was het te gevaarlijk om te stoppen omdat er geen vluchtstrook was maar het was wel heel gaaf! Deze vakantie dus al een grizzy en een zwarte beer gezien! YES!

Maar ook met dit kleine hoogtepunt…was het een lange lange rit maar we waren er dan uiteindelijk, Vancouver! De stad die zovele gouden medailles had opgeleverd en de stad die van naam zo groot is dat iedereen het wel kent.

De ontvangst in het hotel was ongelofelijk hartelijk. En dat is best bizar als je bedenkt dat de man achter de balie een fransman was…toch niet bepaald bekend om hun gastvrijheid en hoffelijkheid. We kregen meteen een hele introductie over hoe we het beste dat stad konden bekijken en wat er te doen was, en aangezien we maar 1 dag hebben…was het best een uitdaging.

De koffers stonden koud op de kamer of we hadden onze wandelschoenen (die al kapot zijn overigens) weer aangetrokken. We zouden naar Robson street lopen, naar verluidt DE STRAAT van Vancouver, en Jan Doets kennende zaten we op loopafstand.

Zodra je het hotel uitloopt komt de aroma je al tegemoet, namelijk: wiet. Het is ongetwijfeld illegaal hier, en dus ruik je het overal. De straat opzich is wel leuk maar niets meer of minder dan elke andere mall die we al hebben gezien. Gelukkig zat aan het einde van de straat het welbekende Stanley Park en daar hebben we ook maar meteen even doorheen gelopen. Leuk, mooi en gaaf om gezien te hebben. Wellicht morgen nog een keer want ze hebben er wasbeertjes!!! En die missen we nog op onze bingo kaart!

Lets hope dat we die morgen zien, maar voor het morgen is, lekker slapen! Dus goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour