Half 8…. HALF 8 stond de wekker, het is eigenlijk geen tijd voor op vakantie maar ja, wie wat wil zien moet op tijd opstaan. Zo deden wij dat ook…om tien voor 8. Lang leven de snooze knop. Het was tijd om Glacier definitief achter ons te laten en ons te gaan focussen op een groots entree in Yellowstone. Maar niet voordat we de stad Bozeman hadden bezocht, en dat was dan ook de bestemming voor vandaag.

Gelukkig was het maar een kleine 500km rijden en dat is voor Linda natuurlijk een koud kunstje. We begonnen met een mooie route door allerlei Nationale bossen en in de stromende regen hadden we ons weinig kans gegeven op het zien van dieren. Gelukkig hebben we al met al toch nog een stuk of 3 Bambi’s gezien en dat maakt zo’n lange weg van 150km toch een stukje makkelijker te behappen. Wel vermoeiend…je bent namelijk 150km vol aan het focussen op de randen van de weg om te zien of er iets zit, zoals gisteren toen we net op tijd konden remmen.

De rest van de route (zo’n 300km) was helaas wel iets saaier. De uitzichten die we soms hadden waren echt prachtig, maar goed…300km is best een eind, en ook dat uitzicht word op den duur “gewoon”. Terwijl ik het typ is het eigenlijk te gek voor woorden … je zit 10.000 km van huis en je rijdt in de bergen van Montana en je noemt het “gewoon” … en toch is het zo, zeg ik met het schaamrood op de kaken.

Met nog zo’n 150km te gaan besloot interim reisleider Linda dat het tijd was voor een pitstop, alleen de plek was nog niet duidelijk. Stap 1 was een sanitaire stop bij de burger king, alleen daar wilde we zeker niet eten. Het mocht wel weer wat anders zijn en wat gezonders. Gelukkig kwamen we niet veel verder een verse bakker tegen waar ze verse sandwiches serveerde en (EINDELIJK!) Goede koffie. Een verademing kan ik je zeggen.

Een uurtje later vertrokken we weer, opgeladen, volgepropt en bijgetankt met cafeïne, met andere woorden, we konden de wereld weer aan! En dus ook die laatste 150km…Althans…Linda. Ik had helaas barstende koppijn en heb de laatste gedeeltes een beetje voor pampus gelegen en geslapen. Dan gaat het overigens wel heel snel ineens dat rijden.

Uiteindelijk komen we dan aan bij Bozeman. Een gekke naam voor een nog gekkere plek. Eigenlijk hebben ze in the middle of nowhere ineens een soort van stad gemaakt, die nog best modern oogt en eigenlijk alle faciliteiten heeft. Ga je echter 100 meter uit de stad..is er bijna niks meer.

Bij het uitladen van de koffers waren we op ons gemakje alles bij elkaar aan het pakken en klaar aan het zetten, immers 500km rijden zorgt er wel voor dat alle stress en haast die je in je lichaam hebt wel verdwijnt..dus pocopoco. De dame die (blijkbaar) op ons aan het wachten was vond dat echter niet zo leuk en ging vloekend en tierend maar aan de andere kant van de auto haar spullen eruit halen…nee ze was niet zo gecharmeerd van Linda, en gelukkig maar, want dat gevoel was uiteraard wederzijds. Dat wil overigens niet zeggen dat als die mevrouw had gevraagd of ze er even bij mocht…dat we daar geen gehoor aan hadden gegeven, maarja, schelden was blijkbaar makkelijker dan vragen voor deze Boze vrouw in Bozeman.

Nog niet koud 5 minuten op de kamer en we stonden alweer in de startblokken, downtown Bozeman schijnt the place to be te zijn dus we verspilde geen seconde en gingen met gierende banden de stad in. Eerlijk is eerlijk…en wij zijn heel eerlijk, het was een leuk stadje. Grappige winkels, schoon en ook nog eens heel veel honden. Dat is natuurlijk altijd leuk. Wel waren we er met 2 uurtjes klaar en hadden we nog geen honger. Om nog wat tijd te doden gingen we nog maar een keer naar…. JC Penny, je kan immers nooit genoeg t-shirts hebben.

Helaas voor de aandeelhouders was het dit keer geen prijs. Ik kon niks vinden en Linda ook niet en tevens was het al etenstijd (6 uur, lekker Hollands) dus onze maagjes knorden als nooit tevoren. Onze onderzoekscommissie heeft ons laten weten dat er een aantal restaurants in Bozeman de moeite waard zijn, waaronder Montana Ale Works. Helaas, zoals wel vaker, was er een wachtrij…ongeveer een uur! … Well I don’t think so vriend. Gelukkig zaten we weer in Main street, waar het parkeren trouwens een DRAMA was, dus daar zat vast nog wel iets anders.

Na ongeveer 3km lopen kwamen we eindelijk bij een tent die de moeite waard leek. Ted’s grill. Muziek, druk, chique en mooie kaart. Helaas wel 20 minuten wachten maar ja, het was inmiddels al bijna half 8 dus voor we aan onze eigen ledematen gaan knabbelen moeten we toch een keer een keuze maken.

20 minuten was gelukkig niet gelogen en het duurde dan ook niet lang voor de stront arrogante Cassy ons de drankjes gaf. Hun specialty vanavond? Prime rib van 16oz. Ter verduidelijking 16oz in Europese maat is: “Dat krijgt Hans nog niet eens op” veel. Het moge dan ook duidelijk zijn dat Linda de uitdaging wel aandurfde en hem bestelde. Ik was gewoon beschaafd en nam de zalmburger.

Al met al hebben we voor zo’n 75 euro zitten eten. Was dat het waard? Nee. Helaas niet, maar het was gezellig en we zijn weer een ervaring rijker. Gelukkig zat het restaurant ongeveer naast waar we geparkeerd hadden dus dat scheelde weer…Het weer was nog altijd ruk dus dat was weer een mazzeltje.

Al met al was Bozeman een leuke tussenstop maar het is natuurlijk allemaal voorspel want morgen gaat het gebeuren. Dan gaan we ons debuut maken in Yellowstone! We hebben er erg veel zin in en hopelijk werkt het weer een beetje mee, vooralsnog lijkt dat zo te zijn, maar niets is zo onvoorspelbaar als het weer dus het is nog wel een beetje afwachten.

Voor nu zeggen wij goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour