De jeep stond al vroeg klaar om ons de woenstijn in te brengen. Anthony, een jolijtige bedoeien, tevens liefhebber van Phil Collins, was onze gids. Er ging ook een Nederlandse mee die net in Dahab was komen wonen. Het eerste deel van de reis ging over verharde weg. Bij een indrukwekkend checkpoint (militairen op het dak en in schuttersputjes, serieus?!) werd er luidruchtig thee geslurpt en werden onduidelijke grapjes gemaakt maar toen mochten we door. Op naar 'the beduin massage' het gedeelte off the road door de woestijn.
De white canyon was het eerste deel van onze trip. We ontmoetten Sosha die ons door de kloof van zacht wit kalksteen zou leiden. Het was een mooie wandeling en wat vooral opviel was de totale stilte, die kwam echt keihard aan. Na ongeveer een uur doemde er een groene waas op tussen de bergen: de Ain Kudhra oase. Hier kregen we een lekker mierzoet bakkie thee om even aan te sterken.
Na een hoge rots beklommen te hebben voor een vistapunt gingen we weer door per jeep. Her en der stond een eenzame stoicijnse kameel midden in de zandstorm. We kwamen langs wat belangwekkende rotsen met inscripties die volgens Anthony 5000 jaar oud waren: "We always believe internet." Aansluitend schoven we aan in een bedoeienendorpje voor de lunch. Dit was het grappigste onderdeel van de trip. Iedereen kwam er gezellig bij liggen in de tent, al dan niet in een deken gewikkeld (?), ging slapen, lurkte rustig aan zijn waterpijp of ging zitten trommelen en zingen. Terwijl we lekker traditioneel bezig waren werd er ondertussen natuurlijk wel druk gebeld met alle Nokia's 8210 en ronkte er een koelkast met blikjes cola met een absurd lang verlengsnoer door de woestijn.
Na de lunch liepen we een tweede kloof door waar veel meer kleurschakeringen in zaten. Aan het eind van de tocht had je een geweldig uitzicht over de bergen, supermooi! Een stoffige dag maar een echte aanrader.
Geschreven door Ron