We hadden weer eens een megalomaan plan. Per fiets naar Sant Pere de Rodas, een klooster op een verlaten (vooral hooggelegen) plaats. Ter voorbereiding hadden we mountainbikes gehuurd en uitgezocht waar we heen moesten. De tocht begin naar Palau Salvadera en ging vanaf daar naar Pau. Het leek allemaal prima te gaan, tot Ron opeens met een lekke band kwam te staan! In de middle of nowhere! Op zondag nota bene! Euhhh... Uiteindelijk vonden we in het uitgestorven dorpje nog een teken van leven. Men verwees ons naar de gasolinera waar we een bandenplaksetje (ongeveer dan) vonden. In halfbakken Spaans vroeg Nelleke of ze geen bandenlichters hadden (hahaha, kun je nagaan) en met veel moeite wisten we een schroevendraaier los te weken. De reparatie op zich ging vrij aardig en na wat geklooi en een verkoelend ijsje gingen we weer op weg.
Helaas werd het pad naar het klooster algauw onbegaanbaar en besloten we toch het risico te lopen. We zijn toen teruggereden naar Palau S om het oude vertrouwde 'tuutje' op te zoeken. Na een steile klim, maar wel op een geplaveid pad dit keer, wachtte ons een deceptie: er stonden 5 mannen met wel 80 waterflessen om het tuutje heen! Ze bleven en bleven maar vullen! Waar is de nostalgie? Waarom moet alles geexploiteerd worden?! We vonden het maar niets en drongen met onze 1,5 literfles lekker voor om koud water te tappen. Na een kort wandeltochtje, waar Ron nog een fraai bootje tegenkwam, gingen we weer op huis aan. Een avontuurlijke tocht rijker :-)

Geschreven door Ron