Het is mooi weer, veel zon en lieflijke wolkjes aan de blauwe hemel.
Laten wij vandaag eens gaan geocachen. Rina heeft een stel caches uitgezocht in de buurt en opgeschreven waar ze moeten liggen.

De eerste moet verstopt zitten in een oud houten hek met metalen staven tegenover de ingang van de kasteelhoeve 'Sibberhuuske', aan de rand van het dorp Sibbe. Wat wij ook zoeken, de cache kunnen wij niet vinden. Dan maar verder.

Vanmorgen kwam ik op het internet tegen dat er in Schin op Geul een orchideeëntuin is en dat die te bezoeken is. Staatsbosbeheer onderhoudt de orchideeëntuin, waar men in de bloeitijd (mei, juni) door het veld kan lopen en de fragiele bloemen kan bewonderen zonder ze te vertrappen. Beide houden wij van bloeiende planten en omdat het ongeveer op onze route ligt, rijden wij daar naartoe. Wij hebben een indicatie waar de tuin te vinden zal zijn, maar het blijkt dat het een beetje anders is dan dat wij dachten.
De auto zetten wij op de wandelparkeerplaats Gerendalsweg (gratis en zonder tijdslimiet). Er staat een richtingbord naar de tuin en informatie dat de tuin 1.800 meter verderop ligt. Zo ... die afstand had ik niet verwacht. Maar wij vinden het niet erg om lekker een stuk te lopen, het is mooi weer, de natuur is prachtig en zo'n orchideeëntuin kom je ook niet zo vaak tegen. Dus wij gaan op pad.

De tuin bestaat sinds 1958 en ligt op een graslandhelling in het heuvellandschap. Op de helling groeit een verzameling van de soorten orchideeën die specifiek in Zuid-Limburg voorkomen.

De geasfalteerde weg door het langgerekte Gerendal is autovrij, wij komen wandelaars en fietsers tegen. Dit droogdal blijkt een geliefd wandelgebied te zijn.

(Een droogdal is een langgerekte laagte die aan een beekdal doet denken, maar er stroomt geen water doorheen. Zo'n dal is karakteristiek voor een kalkgebied met een zeer waterdoorlatende bodem.)

Wij lopen tussen akkers door, er zijn er waar tarwe groeit en er zijn er die omgeploegd zijn. Overal staat het bloeiende gras hoog en rondom ons zijn bloeiende planten te zien. Op een grasveld tegen een heuvel op graast een kudde schapen. Dan staat er langs de weg een blauw bord op een paal met de tekst: "Stiltegebied". Ik vraag mij af waar dat nu voor nodig is, want het enige dat wij er horen zijn zingende en tsjirpende vogels. Thuis zoek ik dat op.

Het blijkt dat er in Limburg 31 stiltegebieden zijn. Op een website zijn die op te zoeken, evenals de betekenis hiervan.
(De Provincie Limburg heeft gebieden aangewezen, waarin de normale geluiden van de natuur zo min mogelijk worden verstoord. We willen dat in deze gebieden het gemiddelde geluidsniveau niet hoger is dan 40 decibel, dat is te vergelijken met het geluid van vogels bij zonsopkomst. Stiltegebieden zijn belangrijk voor ons welzijn en het voortbestaan van sommige diersoorten.)

Het is fraai lopen door deze omgeving. Na een klein halfuur komen wij bij de orchideeëntuin aan. Wij moeten een hek door, het bezoek is gratis. Er staat een oud gebouwtje, deels uit mergelblokken opgebouwd. Een slecht te lezen bord geeft aan, dat dit een "Bakhoes" is, een gerenoveerde versie van het oorspronkelijke bakhuis uit 1873, waar men vroeger broden en vlaaien bakte.
Er zijn meer bezoekers, er staan picknicktafels. Een dame van Staatsbosbeheer nodigt ons uit om door nog een hek te gaan, waar achter op een helling, door middel van gespannen draden, paden zijn uitgezet, die tussen de orchideeënplanten doorlopen. Er staan nog enkele planten in bloei, gele en roze, maar veel is al uitgebloeid. Het bloeiseizoen voor deze planten loopt op z'n eind. Toch is het de moeite waard.

Rina heeft op haar telefoon een app, die als zij een foto van een plant of bloem maakt, de app weergeeft om welke plant of bloem het gaat. Zij past dat toe en dat is erg verhelderend (zie foto's). De resultaten bespreekt zij later met de dame van Staatsbosbeheer. Omdat er in dit dal heel veel planten met lange stengels geel bloeien en ik niet weet wat dit voor plant is, vraag ik de dame of zij dat weet. Ik noem het oneerbiedig: "paardenbloemen op lange stengels". Zij snapt direct wat ik bedoel en zegt dat dat Groot Streepzaad is. Later bevestigd Rina's app dat.
Er ligt een intekenlijst waar de bezoekers hun naam en woonplaats op kunnen bijschrijven en met hoeveel zij zijn. Ik doe dat ook en zie dat er vandaag mensen uit de buurt, maar de meeste van verder weg op bezoek zijn gekomen. Ik tel de aantallen en zie dat wij nummer 43 en 44 op de lijst zijn.

Na een tijdje lopen wij via dezelfde route terug naar de auto. Inmiddels hebben wij wel trek gekregen. Waar zullen wij iets gaan eten? Ons schiet de Bernardushoeve in gedachten. Daar waar wij deze vakantie al eerder waren, waar het eten goed was en de ligging in het landschap zo mooi is; en er is een groot terras, want het zal er wel druk zijn. Het is circa 10 minuten rijden.

Bij Herberg de Bernardushoeve bij het plaatsje Trintelen aangekomen, komt er op het volle parkeerterrein tegenover de hoeve net een plekje vrij, hebben wij even geluk. Bovendien staan er heel veel fietsen. Zou er nog een tafeltje vrij zijn? Gelukkig wel, het is er best groot en ondanks de drukte hebben wij snel iets te eten en te drinken op tafel staan. Wij laten het ons goed smaken.

Toch willen wij nog wel een cache zien te vinden. Niet ver van de Bernardushoeve moet er een liggen. Via een smalle weg door het landschap kunnen wij er met de auto komen. Op de plek staat een boom en een zitbankje, en er is een fraai uitzicht op het glooiende landschap. Er staat al een auto en er zit een jonge dame op het bankje. Dat is nou lastig, want de hint bij de cache is: "Neem plaats voor een welverdiende pauze". Uit ervaring weten wij, dat de cache dan heel goed bij het bankje verstopt kan zijn. Rina maakt een praatje met de vriendelijke dame en vraagt of zij het spel Geocaching kent. Dat kent zij niet en Rina legt het uit. De dame is geïnteresseerd en bijzonder verbaasd als Rina even later de cache, een doosje met logboekje, onder een steen vandaan haalt naast een poot van de bank. Het blijkt dat de dame wel vaker op deze mooie plek komt om een tijdje te gaan zitten mijmeren.

De volgende cache ligt verstopt middenin het plaatsje Ubachsberg, op een plein bij de kerk. Als wij nog maar net aan het zoeken zijn, komt er een man aanlopen met een hondje en vanuit de verte begint hij al te wijzen en te roepen waar de cache zich bevindt. Omdat hij ons ziet zoeken weet hij dat wij met dat 'vreemde' spel bezig zijn. Hij begrijpt er ook niets van dat er dan een doosje achter een verkeersbord verstopt moet zitten. Het is een aardige man en hij vertelt dat hij al zo vaak mensen heeft zien zoeken en al vaak heeft kunnen helpen, omdat ze op de verkeerde plek zochten. De opgegeven coördinaten kloppen ook niet helemaal met de verstopplek.
Hij vraagt of wij belangstelling hebben om zijn auto te kopen, of iemand weten die dat zou willen. De auto is vrij nieuw en staat daar aan het plein geparkeerd, want hij woont daar. Het is al zijn 44ste auto. Ja, het is een hobby zegt hij, maar de kleur staat hem niet aan. Wij staan nog even met hem te praten. Grappig zo'n onverwacht gesprek.

Nog een andere cache kunnen wij met de auto niet bijkomen en wij rijden naar huis.
Het is alweer een prachtige vakantiedag geweest.

Vandaag gereden: geen idee.
Het weer: zonnig, tot 23 graden.

Geschreven door Menrbijtjes