Om even over zeven sta ik op en als ik naar buiten kijk, zie ik de hemel in de fik staan, met zulke intense kleuren zoals ik nog nooit heb gezien. Snel pak ik mijn camera, stap naar buiten en zie dat het een beetje geregend heeft, er vallen nog een paar druppels. Ik maak een stel foto's, maar de camera kan het hele kleurenspectrum niet weergeven, er zitten ook nog allerlei blauw, lila en violet tinten tussen het oranje-rood-geel. Prachtig!

De dag starten wij rustig met ontbijten en later gaan wij aan de koffie.

Omstreeks 12 uur stappen wij op de fiets en rijden Bredene in, om her en der wat geocaches te gaan zoeken. Van dit spel weten wij, dat je hiermee op plaatsen komt, waar je anders niet zou komen. Ook vandaag weer. In deze omgeving liggen er best een aantal verstopt en successievelijk vinden wij er vandaag vijf.
Het blijkt dat er in deze omgeving best wel aardige huizen staan, zowel in rijtjesvorm als losstaande villa's in allerlei stijlen met mooie tuinen er omheen. Het zijn zeker niet alleen maar van die saaie, grauwe huizen, zoals we dat kennen uit plattelandsdorpen en binnensteden.

Al fietsend komen wij in de Vuurtorenwijk in het oostelijke deel van de plaats Oostende, waar Bredene aan grenst. Oostende wordt door het Kanaal Gent-Brugge-Oostende gesplitst in het oostelijke deel, waar wij nu zijn, en het westelijk van het kanaal gelegen grotere deel, met het historische centrum van deze plaats en de hoogbouw langs het strand.
Deze stad ligt centraal langs de Belgische kust, op ongeveer 35 km van de Nederlandse grens en 30 km van de Franse grens. Het is een badplaats, maar kent ook havens voor industrie en visserij. Het Kanaal Gent-Brugge-Oostende mondt hier via de havens uit in de Noordzee.

Dan komen wij bij een grote plas water, die Spuikom heet en in verbinding staat met het havengebied. Ik las daar het volgende over en dat vind ik wel interessant:
De Spuikom is de zuidelijke grens van de Vuurtorenwijk in Oostende. Een spuikom is een kunstmatig gegraven bassin, dat in verbinding staat met een zeehaven. In het verleden hadden spuikommen de functie om overtollig slib uit een havengeul te verwijderen, zonder hulp van baggerschepen. Bij hoogwater liet men de spuikom vollopen om dan bij laagwater de sluis tussen de havengeul en de spuikom te openen. Door de grote kracht van het water, spoelde het slib vanzelf terug de zee in. De Oostendse Spuikom werd aangelegd vanaf 1900, maar bij de eerste experimenten in 1912 ging het meteen fout. De stroming bleek te krachtig en veroorzaakte schade aan de kademuren van de haven. In de Eerste Wereldoorlog werd de Spuikom vernield en nadien nooit opnieuw hersteld.
Vandaag heeft de Spuikom meer dan ooit een recreatieve functie. Het gigantische wateroppervlak van 80 hectare (meer dan 120 voetbalvelden!) nodigt uit om te zeilen of te surfen. Aan de oevers mag men vissen en rond de Spuikom is het fantastisch joggen of fietsen. Tijdens de wintermaanden is de noordelijke helft van het water een rustgebied voor watervogels: aalscholvers, brilduikers, dodaars, futen en meerkoeten. In het voorjaar worden de eilandjes in het noordwestelijke deel gebruikt door onder andere broedende visdieven. Er wordt ook aan zeewetenschappelijk onderzoek gedaan. Ten slotte heeft het water de bestemming 'schelpdierwater' gekregen: er zijn twee zones die gebruikt worden als 'kweekparken' voor oesters.

Langs de weg rond de Spuikom ligt ook een cache verstopt, die wij vlot vinden. Daarna rijden wij in westelijke richting langs de visserijhaven naar de 65 meter hoge, wit met blauwe vuurtoren, die "Lange Nelle" wordt genoemd. Er liggen een aantal vissersschepen in de haven en op de kaden liggen allerlei attributen van de visserij.
Aan de andere zijde van de weg waar wij op rijden staan een aantal hoge, luxe appartementencomplexen en is men bezig er nog een aantal bij te bouwen.

In de duinenrand langs de kuststrook zijn in deze streek veel bunkers te vinden. Dit zijn de overblijfselen van wat ooit een van de grootste kustverdedigingslijnen uit de geschiedenis was: de Duitse Atlantische Muur of Atlantikwall uit de Tweede Wereldoorlog.

Als wij alsmaar rechtdoor fietsen komen wij bij de oostelijke havendam en rijden die op. Deze dam is 790 meter lang en aan het eind staan behalve het rode havenlicht (bakboordkant vanuit zee gezien) ook een 48 meter hoge radartoren en een minder hoge grijze toren met groene, uit punten (ledverlichting) bestaande oplichtende groene cirkels, die in een bepaald patroon uit/aan zijn. Dit zijn de havenseinlichten die het in en uitvaren regelen.

Aan het begin van de havendam staat het herdenkingsmonument HMS Vindictive, bestaande uit een deel van een scheepsboeg.
Deze gerestaureerde boeg van de HMS Vindictive heeft een prominente plaats op de dam gekregen. Met dat schip probeerden de Britten in de nacht van 9 op 10 mei 1918 de Oostendse haven te blokkeren, om zo de toegang tot de Noordzee te verhinderen voor de Duitse onderzeeboten. HMS Vindictive werd tot zinken gebracht in de havengeul van Oostende. Dicht bij de plaats waar het schip tot zinken werd gebracht, is het herdenkingsmonument nu een stille getuige van de Eerste Wereldoorlog.

Wij fietsen tot het einde van de dam en hebben uitzicht op het centrum van Oostende aan de andere zijde van de haven. Wij zien de lange sliert hoge appartementengebouwen langs de kust en er bovenuit steken de twee 72 meter hoge kerktorens van de Sint-Petrus-en-Pauluskerk.

Als wij over de dam terug zijn gefietst en deze hebben verlaten, kijken wij nog wat rond in het havengebied.
Er ligt een cache bij het bedrijf C-Power, dat te maken heeft met een windturbinepark in zee. Voor hun deur stellen zij een stuk zeekabel tentoon. Dat is met 22 cm diameter een flinke jongen, die uit meerdere kabels in meerdere lagen blijkt te bestaan.
Op de kade ligt een oude, houten garnalenvissersboot, met daarachter 2 scheepshellingen (slipways), die in heel slechte staat verkeren, op de scheepswerf.
In de sluis wordt een schip met de naam Albatros geschut.
En we kijken even waar de veerpont afvaart, waarmee men gratis naar de andere zijde van de haven, naar het centrum van Oostende, kan varen. Misschien gaan wij hier een volgende keer eens gebruik van maken.
In de nabijheid van een haven is altijd heel veel te doen.

Behalve Duitse bunkers ligt hier ook nog een ander oud verdedigingswerk, namelijk Fort Napoleon. Onder Napoleon Bonaparte was er een intense militaire activiteit aan deze kust en werd hier het Fort Impérial (= het huidige Fort Napoleon) gebouwd. Het fort werd in 1814 voltooid en heeft in de loop der tijd vele functies vervuld. Het voert te ver om dat hier allemaal te vermelden, dus een korte samenvatting:
Aan het eind van de 18de eeuw annexeert Frankrijk deze landstreek. Napoleon vreest een aanval vanuit Engeland op de haven van Oostende en laat daarom in 1811 een imposant fort in de duinen optrekken. Tot een Britse aanval komt het echter nooit: het fort doet enkel dienst als wapenopslagplaats en als verblijfplaats van het Franse leger. Na de val van Napoleon in 1814 valt het ten prooi aan diefstal en vandalisme. De naam van het Fort veranderde enkele keren - Fort Imperial, Fort William, Fort Napoleon - maar van veel militaire activiteit is er nooit sprake, ook niet in oorlogstijd. In de beide wereldoorlogen krijgt het fort opnieuw een bestemming als artilleriekwartier van het Duitse leger. Een tijdlang doet het dienst als heemkundig museum en later als kinderspeelplein. Daarna raakt het monument in verval... Sinds 1995 wordt het fort beheerd door Erfgoed Vlaanderen. Na een 5 jaar durende restauratie werd het in april 2000 opengesteld voor het publiek.

Indien je geïnteresseerd bent, is daar op Wikipedia veel meer over te lezen.
Nu is het een museum en wordt er iets met kunst gedaan, en is het te bezoeken. Er is ook een restaurantje bij en omdat wij wel zin hebben in iets, gaan wij daar naar toe. Wij nemen ieder een tosti en een chocomel. Als menukaart krijgen wij een krantje en daar staat tussen het te bestellen eten heel toepasselijk een "Wrap Bonaparte" en een "Wrap Elba". Grappig, leuke naamgeving!
Voor het museum moet men betalen, om het restaurant te bezoeken is gratis. Het museum bezoeken wij niet.
Wij hadden er nog wel even verder willen rondkijken, maar het wordt opeens behoorlijk bewolkt en de weer-app op Rina's telefoon geeft aan dat er een flinke regenbui onderweg is, daarom stappen wij weer op de fiets en gaan richting huis.

Onderweg doen wij bij een Delhaize nog vlug een paar boodschappen. In ons huisje hebben wij een Nespresso-apparaat en hebben daar een doosje Douwe Egberts-capsules voor gekocht. Dat is heerlijke koffie, maar wij willen de Starbucks-versie wel eens proeven. In Amerika namen wij namelijk vaak koffie van die keten en dat roept goede herinneringen in ons op.

Om 16.00 uur zijn wij weer thuis en gaan wij aan de Starbuckskoffie. Nou, die smaakt goed. De DE-koffie is ook lekker en dit is eens een andere smaak. Het is trouwens een hele wereld die koffiecapsules, want er zijn tig merken in tig smaken.

Er valt een fikse regenbui, maar het is al snel weer droog.

Vandaag 16 kilometer gefietst.
Het weer: zonnig, een buitje, tot 25 graden Celsius, plakkerig weer.

PS: het is weer een heel verhaal geworden, knap als je het tot helemaal hier hebt gelezen.

Geschreven door Menrbijtjes