Vandaag gaan wij naar de plaats Duderstadt, die circa 40 kilometer ten zuidwesten van Bad Sachsa ligt, dus nu gaan wij niet door het Harzgebergte heen en blijven ten zuiden ervan. Onderweg zien wij dan wel wat wij verder nog tegenkomen, want ook een waterbron bij het plaatsje Rhumespringe staat nog op het programma voor een bezoekje.
Het weer is er mooi voor om iets van de andere omgeving te gaan zien, hier geen bergen en sparrenbossen, maar een weids glooiend landschap met kleine plaatsen, boerderijen, veeteelt en akkerbouw.

De TomTom navigeert de route en bij een afslag in een plaatsje lijkt het of ik een bordje 'doodlopende weg' aan een muur bevestigd zie zitten, maar het ging zo snel, zeker weten doe ik het niet. Wij rijden door, want het betreft een doorgaande weg en met het idee dat als er wegwerkzaamheden zijn, er nog wel een aankondiging zal komen, of dat de weg inderdaad afgesloten is. Er is niets aan de hand, wij rijden door het dorpje heen en gaan verder naar het volgende. Daar lijkt ook niets aan de hand, totdat de weg echt (tijdelijk) afgesloten is. In dat dorpje valt geen andere weg te nemen, dus dan toch maar terugrijden. Dat is dan 12 kilometer terug en daar dan een andere route kiezen.
In het Duitse wegennet is men heel consequent en alles staat zorgvuldig aangegeven, maar de aanduiding van de doodlopende weg was voor mij niet zo duidelijk.

Tijdens het terugrijden zien wij langs de weg een groot bord staan, waarop de tekst staat dat er op dat punt de grens heeft gelopen tussen het toenmalige Oost- en West-Duitsland. Wij stappen uit voor een foto, toch wel bijzonder dit punt met zo'n historische betekenis. Er staat ook een brok steen met inscriptie over deze grens.
Er is zelfs een geocache verstopt bij een zitbankje en die is makkelijk te vinden.

Even een stukje geschiedenis:
Deze Duits-Duitse grens was 1.378 km lang en liep tussen de Duitse Democratische Republiek (DDR = Oost-Duitsland) en de Bondsrepubliek Duitsland (West-Duitsland). Dit was de grens tussen communistisch Oost-Europa en kapitalistisch West-Europa. Men had hiervoor de term 'IJzeren Gordijn' bedacht. Deze term was heel toepasselijk, want het was een zwaar beveiligde zone, met hekken, muren, mijnenvelden, prikkeldraadversperringen en wachttorens.
Oost-Duitsland telde ongeveer 17 miljoen inwoners (1989) en de hoofdstad was Oost-Berlijn. De officiële taal was Duits.
Het land bestond van 7 oktober 1949 tot 3 oktober 1990, toen de deelstaten op het grondgebied van de DDR opnieuw werden ingesteld en toetraden tot de Bondsrepubliek Duitsland. Hierdoor werd Duitsland weer herenigd.

Niet ver van dit bord staat een toren, een grauw betonnen ding. Daarnaast staat een picknicktafel waar een groepje wandelaars uitgebreid zit te eten. Daar staat ook een wonderlijke, uit boomstammen, een badkuip, 2 emmers, een olievat en een stel wielen, gebouwde motorfiets, vermoedelijk als klimobject voor kinderen.

Die toren blijkt een oude wachttoren te zijn van de toenmalige DDR-grenspolitie. Hij had afgebroken moeten worden, maar men heeft hem als monument laten staan ter herinnering aan de tweedeling van het land, als een voor de geschiedenis interessant object.
Ook staat er een stuk van een metalen hek, vermoedelijk heeft dat gediend als hek tussen oost en west. Er staan 2 ontmantelde elektrakasten bij en het kan zijn dat dit hek, dat natuurlijk veel en veel langer was, onder stroom stond, zodat men er niet overheen zou klimmen. Ook liggen er twee rijen betonnen platen, vermoedelijk geven deze de loop van de grens weer. Erg indrukwekkend dit!
Tijdens een bezoek aan Berlijn een aantal jaren geleden, hebben wij ook al iets van deze Duits-Duitse grens gezien midden in de stad, met name bij de Berlijnse Muur.

Via het internet zoeken wij altijd informatie over de omgeving waar wij tijdens een vakantie zijn, zo ook over de plaats Duderstadt. Men prijst deze stad op de website aan met 'Fachwerkjuwel im Grünen' (Vakwerkjuweel op het platteland). Deze vakantie hebben wij al veel plaatsen met vakwerkhuizen gezien, en toch gaan wij ook naar deze plaats, altijd weer leuk om nieuwe plaatsen te ontdekken. Verder vermeldt de website: 'vanwege het uniek bewaard gebleven stadsbeeld met meer dan 600 kleurrijke vakwerkhuizen uit meerdere tijdperken'.

Tevens zijn er unieke gebouwen en bezienswaardigheden, zoals de Basiliek van St. Cyriacus, de Sint-Servaaskerk en de Westertoren, die vele honderden jaren geleden gebouwd zijn, samen met een stadsmuur, die er kwam om de stad en het stadhuis te beschermen.

Het historische stadhuis in Duderstadt is waarschijnlijk één van de oudste gemeentehuizen van Duitsland. Ooit gebouwd als een gebouw waar goederen werden verkocht en handel werd gedreven, diende het later ook als een administratief- en gerechtsgebouw.
De vakwerkconstructie met drie torens van eikenhout rust op een massieve onderbouw van lichtkleurige zandsteen. Het hoofdgebouw werd gebouwd rond 1302, de zuidvleugel in 1432, het prieel en vakwerk rond 1530, de renaissancetrap in 1674. Ondanks deze lange architectuurgeschiedenis ziet het stadhuis er harmonieus uit.
In één van de torens van het stadhuis bevindt zich een carillon, dat op sommige hele uren een lied laat horen. Tijdens het spel gaat het blauw-gele torenluik open en
verwelkomt de 'De Beiaard' (buigende houten pop) de burgers en gasten van deze stad vanuit zijn toren. Wij zijn er niet op het goede tijdstip, dus voor ons blijft het luik gesloten.
Dat geel en blauw hoort blijkbaar bij de stad, want er wappert ook een vlag in die kleuren voor het stadhuis. Eerst dacht ik dat het met steun aan Oekraïne te maken had.

Voor een virtuele rondleiding heeft men deze fraaie website gemaakt:
https://tourismus.duderstadt.de/seiten/virtuelle_Rundgaenge/rathaus/rathaus.html

Wij dwalen wat door de stad, vinden in een park een geocache, lopen de uit circa 1520 daterende St. Servatiuskerk in en lunchen met een belegd broodje en koffie bij bakker Hermann. Daar staan ook de lekkerste taarten en gebak in de vitrine, maar wij weten ons in te houden. 🍰 🥧 🧁 ☕ 😃

Aan de Basiliek van St. Cyriacus lopen wij voorbij. Ook hier is een virtuele rondleiding van:
https://www.kirche-duderstadt.de/kirchorte/duderstadt/3d-basilika/

Bij de fontein Schützenbrunnen stel ik mij even op tussen de leeuwen voor een foto.

De Westerturm met zijn schroefachtige gedraaide puntdak bezoeken wij niet. Deze is ooit gebouwd als stadspoort en maakte tezamen met de stadsmuur deel uit van het middeleeuwse vestingsysteem van deze stad. Ook hier is een fraaie virtuele rondleiding van:
https://tourismus.duderstadt.de/seiten/virtuelle_Rundgaenge/westerturm/westerturm.html

Na het bezoek aan deze stad rijden wij naar de plaats Rhumspringe, waar vlakbij de Rhumequelle is. Dit is één van de grootste karstbronnen van Europa, waarvan de kleur van het bronwater, afhankelijk van de hoeveelheid zonlicht die er op schijnt, meer of minder gekleurd turquoise is. Het is de bron van de rivier de Rhume. De bron levert gemiddeld 2.500 liter water per seconde (maximaal 5.000 liter per seconde).
Een karstbron is een bron waar een rivier na een ondergrondse loop weer aan de oppervlakte komt.
Wij maken een korte wandeling door het bos, om het meertje heen bij de bron.

Wij hebben gelezen van een grot, die in de buurt van onze route moet liggen en wij gaan er naar op zoek. Deze Eenhoorngrot (Einhornhöhle) ligt in het bos en wij komen uit op een parkeerterrein tussen de bomen. Naar de grot is het nog een stukje lopen door het bos, het staat met richtingaanwijzers aangegeven.
Wij dachten dat de grot vrij te bezoeken zou zijn, wij hebben ons duidelijk niet goed ingelezen, want hij wordt geëxploiteerd. Op een bord aan het begin van de wandeling staan een foto en de tekst dat hij na 16.00 uur gesloten is. Wij zijn er later, maar maken wel de wandeling (circa kwartier lopen enkele reis), best wel even lekker wandelen, zo door het bos.
Langs het bospad staan een stel borden met uitleg over de natuur, onder andere over bomen en houtsoorten (dit behoort tot het Unesco Geopark Harz) .
In de buurt van de grot is een restaurant, er staan twee houten hutten en voor de grotingang zit een hek, dat nu gesloten is.

Na de boswandeling rijden wij terug naar huis.

Voor de avondmaaltijd gaan wij in het dorp weer eten bij restaurant 'Backwood Burger', daar was het eten een paar dagen geleden erg goed. Een paar andere restaurants hebben geen plaats meer, hetgeen bij het boeken via internet duidelijk wordt.
Wij nemen ieder een heerlijke hamburger, er is frites en koolsla, Rina met een biertje en ik met een glas rosé.

Vandaag hebben wij 93 kilometer gereden.
Het weer: zonnig, tot 17 graden Celsius.
Verblijf: bungalow in Landal Salztal Paradies van Landal GreenParks, in Bad Sachsa in het Harzgebergte.

Geschreven door Menrbijtjes