Bij het opstaan begint de dag zonnig met 13 graden.
Op Buienradar hebben wij al gezien dat er bewolking onze kant op komt en dat de temperatuur gaat oplopen tot boven de 20 graden. Er wordt geen regen verwacht.
Een mooie dag om in de auto te stappen en een verplicht nummer te doen voor diegene die hier in de omgeving is, namelijk een rit om de Gorges du Verdon, ook wel genoemd de "Grand Canyon du Verdon".

De rivier de Verdon stroomt hier gedurende 25 kilometer tussen bijzonder steile en hoge rotswanden door. Deze rotswanden zijn tot wel 700 meter hoog. Dit is de op één na grootste kloof van Europa. Hij ligt tussen de plaatsen Castellane en Moustiers-Sainte-Marie.
Aan beide zijden van de kloof lopen wegen met diverse uitzichtpunten. Ten noorden van de rivier de Verdon is dit de Route des Crêtes, ten zuiden van de Verdon de Corniche Sublime. Wij bevinden ons in een groot natuurpark dat "Parc naturel régional du Verdon" wordt genoemd.

Wij rijden om 10.20 uur weg bij onze bungalow en halen bij de supermarkt even een brood voor de lunch, omdat wij niet weten of wij ergens een restaurant zullen tegenkomen.

Vanaf Castellane rijden wij aan de noordzijde van de rivier eerst nog een stukje via vrij vlak terrein en vlak naast de rivier, maar al vlot wordt de omgeving bergachtig en rijden wij onderin de kloof. Dit verandert al snel, de weg begint te klimmen en wordt bochtiger. Wij volgen wegnummer D-952. Wij rijden door het plaatsje La Palud-sur-Verdon en daarna klimt de weg verder en verder en dan is er geen recht stuk meer in de weg te vinden, je blijft sturen. Dit is ideaal voor motorrijders, die houden wel van bochten rijden, dus die komen wij dan ook in groten getale tegen. Ook zijn er veel Nederlanders onderweg, zowel met personenauto's als met campers. Onze medelanders kom je ook werkelijk overal tegen. Zelfs fietsers durven het aan om op deze wegen te fietsen.

Gezien de grote hoogte en steile diepten geef ik het stuur over aan Rina. Ik heb weer moeite hiermee vanwege mijn hoogtevrees. Een afzonderlijke route van zo'n 30 kilometer, die hoog in de bergen in een lus en vlakbij de steile rotswand met grote diepten loopt, doen wij daarom ook maar niet. Rina is niet bang om hier te sturen, maar dit stuk weg is erg smal, er zijn wel mooie uitzichtpunten, maar toen wij die route op Google Streetview bekeken, vonden wij beide het geen goed idee om dit stuk weg op te nemen in de route. Dit slaan wij dus over.
Bij die hoge uitzichtpunten heb je vanwege de loodrechte rotswanden nauwelijks zicht op de rivier in de diepte onder je.
Als aan het westelijke einde van de noordroute de kloof eindigt, krijgen wij zicht op een heel groot stuwmeer, het Lac de Sainte-Croix. Dit meer is 14 kilometer lang en 2 kilometer breed.

Daar in de buurt ligt het stadje Moustiers-Sainte-Marie. Dit moet een leuk plaatsje zijn om te bezoeken. Wij rijden er naar toe, misschien vinden wij er een aardig restaurant voor een lunch. Het plaatsje ligt tegen de bergwand geplakt en in de smalle straatjes en kleine parkeerterreinen staat het vol met auto's. Jammer, maar wij rijden verder.

Dan komen wij bij de noordpunt van het Lac de Sainte-Croix. In de verte is de brug te zien, die over de inloop van de rivier de Verdon loopt, de Pont du Galetas. Later rijden wij daar ook overheen, kunnen de auto parkeren en lopen de brug op. Hier wordt veel aan recreatie gedaan. Er zijn waterfietsen, kano's en fluisterbootjes te huur.

Even verder ontdekken wij een restaurant, La Guinguette du Lac, en nemen daar onze lunch, Rina salade-frites met een gebraden kippenpoot en ik een salade-frites met hamburger. Daarbij drinken wij Orangina.

Voordat wij verder rijden, lopen wij naar de waterkant. Daar liggen kano's en waterfietsen om te verhuren.
Er is een groot grasveld en daar is een school voor paragliders. Een stel jongens moet oefenen in het lopen met zo'n scherm. Wij blijven even staan kijken. Het is wel duidelijk dat dat zo eenvoudig nog niet is. Vanaf de overkant van het water, toen wij naar de brug toereden zagen wij ook paragliders komen aanvliegen en landen op dit grasveld. Ze moeten dus ergens vanaf een hoger gelegen punt springen.

Dan gaan wij beginnen aan de terugtocht via de zuidkant van de rivier. Meteen gaat de weg ook hier tegen de bergen op de hoogte in, naar het plaatsje Aiguines. Wij volgen wegnummer D-71. Ook hier weer alleen maar bochten, en de weg stijgt om later weer te dalen, en stijgt, en daalt, en dat de gehele route lang.
Er zijn een paar tunneltjes door de bergen en even later stoppen wij om te kijken bij de Pont de l'Artuby, een brug over de rivier de Artuby, die door een diepe kloof stroomt. Ik lees op het internet dat dit de hoogste brug in Europa is, waarvan men kan bungeejumpen, namelijk 182 meter. Ik vind het Franse woord voor bungeejumpen wel grappig, namelijk "saut à l’élastique".
Om noordelijk in de richting van Castellane te gaan, nemen wij wegnummer D-90 naar de plaats Trigance, waar wij later doorheen rijden. Hier is het landschap weer lieflijker met glooiende alpenweiden. Daarna wegnummer D-955 op en via de brug Pont Soleils komen wij terug op de D-952, de weg van vanmorgen, om terug te rijden naar Castellane.
Om 16.30 uur zijn wij weer thuis en hebben een prachtige route gereden.

's Avonds eten wij het stokbrood dat wij vanmorgen kochten.

Vandaag hebben wij 124 kilometer gereden.
Het weer: zon, bewolking, tot 24 graden Celsius.
Bungalow op vakantiepark: Villa's du Verdon, Castellane, Frankrijk.

Geschreven door Menrbijtjes