Vanuit La Verkin brengen wij vandaag weer een bezoek aan het Zion National Park.

Gisteren schreef ik over de drukte en het parkeerprobleem in het park. Om toch een parkeerplek te hebben op het grote parkeerterrein in het park achter het bezoekerscentrum, zijn wij vandaag extra vroeg opgestaan. En wel om half zes 's morgens, het was nog donker.
Ontbijten in het hotel kon vanaf zes uur en dat was weer prima verzorgd.

Om even over half zeven rijden wij weg bij het hotel in de richting van het Zion NP. Het begint al een beetje te schemeren. Tijdens de rit zien wij de zon de onderzijde van de wolken goudkleuren, prachtig om te zien zo boven het berglandschap. Een nieuwe dag ontwaakt.

Net na zevenen zijn wij bij de entreepost van het park, laten onze Amerikaanse parkenpas zien en kunnen doorrijden naar het parkeerterrein, waar nu nog genoeg plekken zijn. Toch zijn er ook nu al grote stukken vol geparkeerd.
Aangekomen bij de bushalte van de shuttlebus voor het bezoekerscentrum van het park, staat me daar toch een rij wachtenden voor de bus, ongelooflijk. Wij sluiten aan en als wij even later omkijken staat er ook al weer een hele rij mensen achter ons. Wij wanen ons even in de Efteling in de rij bij een attractie.

Waarom doen wij dit nou, en zo velen met ons?
Eén van de populairste wandelingen in dit park is namelijk de wandeling door The Narrows, dit is het smalste stuk van de Zion Canyon. Hier zijn de rotswanden circa 300 meter hoog en daar stroomt de Virgin River tussendoor, er is geen voetpad aanwezig. Men loopt hier dus door de rivier. De rivier is op de smalste stukken maar 7 tot 10 meter breed, maar dat is wel een heel stuk verder de canyon in. Aan het begin is de breedte ongeveer 25 meter.

Ondanks dat wij al tweemaal eerder in het Zion NP waren, hebben wij deze wandeling nog nooit gedaan en degenen die dat wel deden, waren allemaal enthousiast. Dus toen wij met de voorbereiding van deze vakantie bezig waren, ontstond het idee om dit dan maar eens te gaan doen. Omdat de rivierbodem heel oneffen is met o.a. keien en zand moet je wel iets aan de voeten doen. Sommigen doen dat met gympen, anderen met sandalen, weer anderen huren in Springdale (in het plaatsje vlakbij het park) speciale schoenen en een houten wandelstok.
Zo hadden wij van thuis al speciaal hiervoor apart oude schoenen (sportschoenen) meegenomen. Ik had daarbij mijn Nordic Walking stokken meegenomen en Rina heeft deze vakantie een stel gekocht.

Zodoende staan wij hier dus in alle vroegte met vele honderden anderen, die hetzelfde willen gaan doen, bij de bushalte. Om namelijk bij The Narrows te komen, moet men met de bus tot het eindpunt van de busroute door de kloof, om daarna ruim 1 mijl te lopen over een aangelegd pad langs de rivier (de Riverside Walk), totdat het pad ophoudt en als men verder wil lopen, door het water van de rivier moet waden.

De bussen volgen elkaar snel op en ondanks de forse rij mensen, kunnen wij toch al vrij vlot in een bus stappen. Omdat wij ons verder vandaag niet al te veel willen haasten, stappen wij halverwege de busroute bij de Zion Lodge uit (bushalte nummer 5) en nemen een beker koffie, die wij opdrinken op het nu nog uitgestorven terras. Er lopen een paar mensen rond, vermoedelijk mensen die in de lodge verblijven, of die met een eerdere shuttlebus hier zijn uitgestapt.
Na de koffie stappen wij in een volgende bus en gaan mee tot het eindpunt (bushalte nummer 9 = Temple of Sinawava). Daarna lopen wij de Riverside Walk. Ik had mijn “water”gympen al aan, Rina doet ze aan voordat wij het water instappen.

Nou, en dan begint het spektakel. Wij zijn hier niet de enige Narrowwandelaars, het is best wel druk. Eerst kijken wij even hoe anderen de rivier instappen en welke route zij nemen. Als je diagonaal door de rivier loopt, dan kom je aan de overzijde op een soort zandbank, waarover je dan een stukje verder kan lopen. Wij doen dit dus ook. Het water stroomt snel en daar moeten wij dus tegenin, dat valt nog niet mee. Daarbij ligt de bodem bezaaid met keien, die allemaal een andere grootte en vorm hebben, de voeten moeten dus heel goed een stevige plek vinden, voordat je een andere voet verplaatst, de stokken helpen goed mee om het evenwicht te bewaren. Het water is 17 graden C en dat voelt best fris aan. Zo “strompelen” wij door het water tot wij de zandbank bereiken. Daarna even verderop opnieuw het water in. Het water komt tot kniehoogte, veel verderop is het dieper. Ik zie bij mensen die terugkomen, dat zij tot het middel nat zijn. Pfoe, dat is best lastig, maar wij vorderen gestaag en zo gaan wij een eind voort tussen de hoge rotswanden en hebben de grootste lol. Als ik foto's wil maken, moet ik eerst mijn camera uit mijn rugtas en daarna uit het plastic halen. Als voorzorg hadden wij alles van waarde dat wij bij ons hadden dubbel in plastic ziplockzakken gedaan en wij hadden een handdoek en extra paar schoenen mee.
Sommigen maken er een dagwandeling van en gaan vele mijlen ver de canyon in, die ze natuurlijk ook weer terug moeten lopen door de rivier.

De nationale parkservice houdt de stroming en hoogte van het water goed in de gaten. Mocht het gaan regenen, ook al is dat vele mijlen verderop in het stroomgebied van de rivier en deze zou te hoog worden en te snel gaan stromen, dan wordt deze wandeling afgesloten. De info hierover is al te vinden in het bezoekerscentrum. Deze rivier kan namelijk best spoken en dan is het levensgevaarlijk om er in te gaan.

Nou ik kan je vertellen, het is fantastisch om te doen, wat hebben wij een schik gehad. En dat dan met vele honderden anderen van allerlei nationaliteiten van over de gehele wereld.
Terug lopen wij de Riverside Walk te soppen in onze schoenen, je merkt wel dat er zand en kleine steentjes inzitten. Onderweg zien wij een stel grijze eekhoorns. Bij de bushalte wisselen wij van sokken en schoenen.

Met de bus gaan wij terug naar de Zion Lodge en wat is het daar nu druk. Geen plekje meer vrij op het terras, rijen mensen in het restaurant, velen zitten op de grasvelden, op het parkeerterrein tel ik zeker 10 toerbussen. Wat een heksenketel. Bij de toiletten is het ook even wachten.
Wij gaan maar niet in de rij staan voor koffie en een sandwich, maar nemen een softijsje, dat wij heerlijk oppeuzelen gezeten op een bankje bij de bushalte.
Daarna gaan wij met de bus terug naar het beginpunt bij het bezoekerscentrum.

Met het doen van deze wandeling hebben wij eigenlijk wel gedaan wat wij in dit deel van het park wilden doen. Wij pakken de auto en rijden in de richting van La Verkin.
Maar onderweg slaan wij nog af voor een "scenic" ritje. Aan de oostzijde van het plaatsje Virgin slaan wij af naar het noorden, de Kolob Terrace Road op. Deze weg is verhard tot vlakbij het Kolob Reservoir, een stuwmeertje in de bergen op circa 24 mijl afstand van Highway 9. Wij rijden door een prachtige omgeving, hier kijken wij eigenlijk tegen de westzijde van de bergen van de Zion Canyon aan. De weg loopt op twee punten een stuk door het Zion National Park, de weg is dan rood gekleurd, net als in andere delen van dit park, en er staan bordjes langs de kant van de weg, zodat het duidelijk is dat je het park in- en uitrijdt. Dit is een veel minder druk bezocht deel van het park. Er is een zijweg naar het Lava Point, het hoogste punt in het Zion NP. Daar bevindt zich ook een primitieve camping. Er is geen rangerpost, maar om in de delen van het park te verblijven (er zijn wandelpaden uitgezet), moet men wel entree betaald hebben, of de parkenpas in het bezit hebben. In de wintermaanden wordt er geen sneeuw geruimd, dan wordt de weg afgesloten.
Her en der liggen ranches en woonhuizen in het landschap, de bochtige weg stijgt naar circa 8.000 feet en allengs komen wij hoger. Aangekomen bij het meer, blijkt ook hier de waterstand laag te zijn, dat is duidelijk te zien. De boothelling loopt niet eens tot in het water. Er vaart een bootje op het meer met een paar sportvissers en er loopt een stel de hond uit te laten. Verder is er niemand, lekker rustig. Na even gekeken te hebben, gaan wij de weg weer terug en rijden naar ons hotel.

In het hotel doen wij een was in de machine ($ 2,=) + droger ($ 2,=) en terwijl dat draait, gaan wij even het kleine zwembad en de zon in. Dat is best wel even lekker.

In de plaats Hurricane kunnen wij geen fatsoenlijke eetgelegenheid vinden en daarom gaan wij nog een keer naar de Stage Coach Grill, waar wij eergisteren ook goed aten. En ook nu smaken de gegrilde hamburgers met frietjes en een biertje ons best.
Terug op de hotelkamer ruimen wij de schone was op. Fijn dat alles weer schoon in de koffers zit.

Wildlife: grijze eekhoorns
Het weer: zonnig / licht bewolkt, tot 26 graden Celsius
Vandaag gereden: 102 mijl
Hotel: Hotel: Best Western Plus Zion West Hotel

Geschreven door Menrbijtjes