Vannacht prima geslapen, dit hotel is echt goed. In Torrey zijn wel meer hotels/motels en omdat wij hier al vaker waren, kunnen wij enigszins vergelijken. Ik denk dat ik wel mag zeggen, dat dit het beste hotel is hier. Ik snap alleen niet goed, waarom het de titel motel draagt. Misschien omdat de kamers niet binnendoor te bereiken zijn via een gang, maar vanaf een galerij.

Rina haalt bij de Deli voor het hotel heet water in bekers met theezakjes (bij de kamerprijs inbegrepen), voor ieder een croissantje, broodjes voor tussen de middag en plakken kaas. Ontbijten doen wij op de kamer met yoghurt en cornflakes/cruesli, en als extra traktatie een lekkere croissant.
De broodjes met kaas maken wij klaar voor de lunch en die gaan samen met de flesjes chocomel in de koeltas.

Zoals bijna iedere morgen haalt één van ons blokjes ijs. Bijna iedere accommodatie heeft wel een ijsmachine staan waar blokjes ijs in gemaakt worden en die de gasten kunnen pakken, of om hun dranken in te koelen, of om in hun dranken te doen. Sommigen vullen er halve koelboxen mee, maar dat is niet de bedoeling.
Wij nemen dan wat ijsblokjes mee in een plastic can, die ik gemaakt heb van een gallon (circa 3,8 liter) drinkwatercan, door daar de bovenzijde vanaf te snijden. Deze can met ijs gaat in onze koeltas en houdt daarin prima onze waterflesjes, chocomel, klaargemaakte of gekochte broodjes, en eventueel andere levensmiddelen die koel moeten blijven, lekker koud.

Vanaf ons hotel rijden wij oostwaarts in de richting van het Capitol Reef National Park, dat wij vandaag gaan bezoeken. Onderweg staat bij een hotel een tipi en die zet ik voor het westerngevoel even op de foto.

Het langgerekte Capitol Reef National Park ligt in het zuiden van de staat Utah en bestaat uit twee delen, die van elkaar gescheiden worden door de Highway 24. Men kan via deze weg het park in- en uitrijden zonder te betalen of een parkenpas te tonen, er zijn geen parkrangerposten.
In het noorden ligt de Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog oprijzende zandstenen rotsen, die door hun vorm aan kathedralen doen denken. Dit deel is alleen te bereiken via onverharde wegen; en als men een complete rondrit gaat maken, dan moet er een stuk door een rivier gereden worden (alleen voor vierwieldrive met hoge bodemvrijheid geschikt en vraag naar de conditie van de route en het waterpeil van de rivier in het bezoekerscentrum). Dit gedeelte van het park hebben wij nooit bezocht en dat doen wij deze vakantie ook niet.
Het voornaamste geologische fenomeen in dit park is de Waterpocket Fold, een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen, die gevormd zijn tijdens verschillende geologische tijdperken. Die wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin omhoog gedrukt, waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar zijn geworden.
Midden tussen de kale rotsen ligt ook nog een prachtig begroeid gebied rondom de Fremont River. Mormoonse kolonisten hebben hier vroeger een nederzetting gesticht, waar zij gewassen teelden en boomgaarden aanlegden, waarvan de bomen vandaag de dag nog steeds vruchten voortbrengen.
De belangrijkste toegangsweg is de Highway 24, die het park over een afstand van ongeveer 17 mijl van west naar oost doorsnijdt. Aan die weg ligt het Visitor Center, daar begint een 10 mijl lange geasfalteerde zijweg, de Scenic Drive, die naar het zuiden loopt. Voor deze prachtig gelegen weg behoort men wel toegang te betalen, of aan het begin van de weg bij een zelfbetaalpunt, of bij het bezoekerscentrum. Indien men in het bezit is van een geldige Amerikaanse parkenpas, dan hoeft men niet te betalen.
De overige wegen in het park zijn onverhard.

Wij kiezen alleen voor de verharde wegen, met uitzondering van een korte dirtroad (wasbord oppervlak, geschikt voor tweewieldrive) naar een uitkijkpunt, waar men vanaf een behoorlijke hoogte kijkt op de lus, die de Sulpher Creek hier in het rotslandschap maakt, dit is de Goosenecks Overlook.
Zo maken wij nog een aantal stops om interessante en mooie punten te bekijken in dit uitzonderlijke rotslandschap.

In het bezoekerscentrum kijken wij even binnen, onder andere in de winkel en naar een 18 minuten durende video over het ontstaan van dit landschap en de vroegere bewoners. Folders van het park staan buiten naast de ingang van het bezoekerscentrum, wij nemen er één mee. Ook maken wij even gebruik van de toiletten voor wij verder het park in gaan.

Ook hier is het druk, maar lang niet zo druk als in Zion of Bryce, dit is toch een wat minder bekend en minder bezocht park.

Wij rijden de 10 mijl lange Scenic Drive op en komen al snel in het Fruita Historic District, waar de Mormonen zich omstreeks 1880 vestigden en waar de boomgaarden groene oasen zijn in dit kale rotslandschap. Daar bevindt zich de historische Gifford Homestead. In het Gifford House is een klein museum, het is ingericht zoals men hier vroeger woonde, en het is tevens winkel, waar heerlijke spullen te koop zijn, die volgens traditioneel recept zijn vervaardigd, zoals vruchtenjams, ijsjes en de overheerlijke en wereldberoemde vruchtentaartjes. Wij kopen een klein appeltaartje en nemen dat mee voor later op de dag.

Bij het Gifford House is vandaag een soort van oogstfeest(je), het is herfsttijd en de appels worden in de boomgaarden geplukt. Er zijn een paar kraampjes, er speelt een muziekgezelschap, een parkranger houdt een praatje en een dame vertelt over de eerste Mormonen en hun leefwijze. Er zijn aardig wat mensen aanwezig, die de muziek en praatjes aanhoren, en er zijn er die aan de picknicktafels, die op de grasvelden zijn opgesteld, van hun taartjes of meegebrachte lunch genieten. Wij vinden een plaatsje in de schaduw en gebruiken daar onze broodjes kaas met chocomel.

Na de lunch rijden wij tot het einde van de verharde Scenic Drive en keren om. De rotswanden waar wij langs rijden zijn bijzonder indrukwekkend en laten door middel van diverse kleuren goed de gelaagdheid van de bodem zien. Aan het einde van deze weg kan men nog een stuk van ruim 3 kilometer onverhard rijden naar een parkeerplaats en dan gaan wandelen in een nauwe kloof tussen de hoge rotsen, de Capitol Gorge Trail. Dat is een mooie wandeling en onderweg zijn er naaminscripties in een rots te zien van de oude pioniers, die ergens in 1800 door deze nauwe kloof zijn getrokken. Deze wandeling maakten wij jaren geleden al eens. Nu vinden wij het te warm om te gaan wandelen, want de thermometer geeft al weer 31 graden C aan.

Terug bij het bezoekerscentrum zetten wij even de auto neer en lopen om het gebouw heen naar de achterzijde. Daar stroomt de Sulpher Creek en wij wilden wel eens zien hoeveel water daarin stroomt. Sommige mensen maken wel een wandeltocht door dit beekje om tussen de hoge rotsen te komen, net zo'n beetje als bij de Narrows in het Zionpark. Er zijn hier nu geen wandelaars te zien en het water is ongeveer enkeldiep.

Daarna gaan wij even kijken bij het oude schoolgebouwtje dat langs de weg staat, het Fruita Schoolhouse. Het is gemaakt van boomstammen en dateert uit 1896.

Vervolgens rijden wij nog even verder naar het oosten, kijken bij de snelstromende Fremont River en als wij terugrijden in westelijke richting, kijken wij tegen de massieve rotsen van het park aan. Er bovenuit steekt een witte rots met de ronde vorm van een koepeldak, de Capitol Dome genoemd. Omdat deze zoveel gelijkenis heeft met de witte koepel van het Capitol in Washington DC, heeft dit mede gezorgd voor de naamgeving van het park.

Voor vandaag houden wij het voor gezien betreffende dit park, morgen gaan wij opnieuw. Nu rijden wij terug naar het hotel.

Naast het hotel wordt langs de doorgaande weg de wekelijkse Farmers Market gehouden, wij lopen er naar toe. Er zijn een paar kraampjes waar men wat lokale producten probeert te verkopen en er is een muziekensemble deuntjes aan het spelen. Ik herken een aantal muzikanten van het muziekgezelschap, dat vanmorgen bij het Gifford House speelde.

Naast het marktje staat een historisch kerk- annex schoolgebouw uit de tijd van de Mormoonse pioniers, opgetrokken uit houten balken op een stenen fundering.

Aan de overkant van de weg is de Torrey Trading Post en ook daar kijken wij even rond. Veel van wat er te koop is, hebben wij al wel eens eerder ergens gezien bij dit soort winkels of in souvenirzaken. Leuk vind ik die Kokopelli beelden, die er in meerdere uitvoeringen hangen en staan.

Terug in het hotel dompelen wij ons onder in het verwarmde water van het buitenzwembad. Dat is best even lekker. Daarna leest Rina nog een tijdje op een ligbed bij het zwembad in de zon en ik ga aan dit verslag werken.

Veel trek om ergens te gaan avondeten hebben wij niet. Wij stillen onze trek met een handje pinda's en wat chips en drinken daar een koud biertje bij, gezeten op de galerij voor onze kamer. Als toetje nemen wij ieder een stuk van de apple pie uit het Gifford House. En die smaakt voortreffelijk.
Zo zitten wij heerlijk buiten tot het donker wordt.

Het weer: zonnig, tot 31 graden Celsius
Vandaag gereden: 47 mijl
Hotel: Austin’s Chuckwagon Motel

Geschreven door Menrbijtjes