Wij hebben heerlijk geslapen in dit fantastische hotel. Het prima verzorgde ontbijt is in de ontbijtruimte bij de receptie van het hotel. Het is een familiehotel en dat is toch heel anders dan een ketenhotel. Men heeft hier de grootste moeite gedaan om het leuk te decoreren. Zowel op de kamer als in de ontbijt/receptieruimte. Zo zijn er onder andere hoekjes ingericht voor de legendarische westernfilmacteur John Wayne en voor de naamgever van het stadje Chief Ouray, een bekend opperhoofd van de Indiaanse Ute-stam. Verder allerlei schilderijen, de kerstman op een schommel en Uncle Sam presenteert een schaal met snoepjes. Een paar foto's laten het zien.

Na het uitchecken rijden wij naar het centrum en kopen bij een bakker 2 heel grote croissants voor onze lunch. De Artisan Bakery & Cafe zit in bij een mooi pand aan Main Street/Highway 550, in het Wright Opera House uit 1888. Hier worden nog steeds muziek-, dans- en theateruitvoeringen gegeven. Kaas en chocomel hebben wij nog, dus voor de lunch zijn wij ook alweer snel klaar.

Daarna bezoeken wij aan de zuidwestkant van Ouray een waterval, die in een donkere kloof ligt, de Box Canyon Falls.
Voor de auto's is er een ruim parkeerterrein en bij de entree naar de waterval is er een klein bezoekerscentrum. De entree is per persoon $ 5,= en voor senioren een dollar minder.
In het park zijn 3 wandelpaden, te weten:

• de Falls Trail: een vrij vlakke wandeling van circa 200 meter door een stukje bos en over een tegen de rotsen aangelegde ijzeren loopbrug. Aan het einde van de loopbrug is de waterval te zien, maar afhankelijk van de hoeveelheid water zie je er meer of minder van. Het meeste water stroomt er in de lente en vroege zomer. Nu wij er zijn in september, is er niet zo veel water. Via een trap kan men nog naar een lager niveau.
• de Native Plant Loop: een korte vlakke rondwandeling, waarbij meerdere plantsoorten voorzien zijn van naambordjes.
• de High Bridge Trail: een rondwandeling van circa 800 meter, waarbij er flink geklommen moet worden, ook via trappen, naar een 70 meter hoger gelegen hangbrug, die over de bergkloof loopt en van waaraf er mooie uitzichten zijn over de omgeving en het stadje.

Wij doen de Falls Trail en lopen de trap naar het water. Onderweg zien wij meerdere chipmunks (klein soort eekhoorntjes als Knabbel en Babbel) en een mooie blauwe vogel, de Stellers gaai.

Dan even over de betreffende route van vandaag. Wij moeten naar de plaats Durango, die zuidelijk van Ouray ligt.
Highway 550 loopt van Ouray naar het zuiden, via diverse plaatsjes, waaronder Silverton, door een onwaarschijnlijk mooie natuur, naar de plaats Durango. Deze route gaat over meerdere bergpassen, is bochtig waardoor de snelheid laag ligt en heeft steile afgronden naast de weg, veelal zonder vangrails en/of muurtjes. Dit wordt de Million Dollar Highway genoemd.
Diverse YouTube-video's hebben wij bekeken en wij hebben er lang over gesproken of wij dit wel willen en moeten doen, omdat ik met mijn hoogtevrees zit. Rina heeft geen moeite om deze weg te rijden, maar waarschijnlijk zal ik er niet van kunnen genieten. Tijdens het ontbijt vanmorgen hoorden wij een stel over deze weg praten. Zij hadden hem al eens gereden en zij was er met haar hoogtevrees geen fan van. Nu zij weer naar het zuiden moesten, liet zij haar man heel nadrukkelijk weten, die weg nooit meer te willen rijden en dat zij maar via een andere route moesten gaan. Dit deed ons besluiten om vandaag ook maar voor die andere route te kiezen.
Die andere route ligt iets naar het westen en is in lengte ruim twee maal zo lang, maar biedt ook erg mooie natuur en geeft ons de gelegenheid om nog een zijuitstapje te maken.

Zodoende rijden wij vanuit Ouray eerst een stukje noordwaarts, terug naar Ridgway en slaan daar af naar het westen. In deze plaats is een kleine braderie/markt met lokale producten, zoals brood, biologisch geteelde groenten en kunstnijverheid. Wij kijken er even rond. In het historische deel van Ridgway staan een paar fotogenieke gevels, waaronder die van het "True Grit Cafe". In 1968 is er in de omgeving van Ouray en Ridgway de speelfilm "True Grit" opgenomen, met in de hoofdrol John Wayne. En dat restaurant eert deze film, de makers en de acteurs; door de naam en binnen schijnen foto's uit de film te hangen. Volgens de berichten komt men vanuit de gehele wereld hier naar toe vanwege deze film. Ik wilde er wel eens binnenkijken, maar nu wij er zo vroeg zijn, is het restaurant nog gesloten.
In het voorbijgaan zien wij nog iets van het spoorwegmuseum, dat hier is.

Dan via Highway 62 verder naar het westen en later buigt de weg naar het zuiden. Het weer is zonovergoten en de bergachtige natuur is prachtig, wij genieten volop.

Omdat het nog best een stuk rijden is naar ons volgende hotel in Durango, hadden wij een bezoek aan het stadje Telluride, waar wij nagenoeg langsrijden, niet op het programma staan. Dit is ook weer een oud gouddelversstadje, dat is uitgegroeid tot een belangrijke wintersportplaats. Diverse welgestelden hebben een optrekje in de omgeving, zoals Tom Cruise, Oprah Winfrey en Ralph Lauren.
Maar het naastgelegen plaatsje Mountain Village (MV) willen wij wel even zien. Het blijkt dat er dit weekend gedurende 3 dagen een bluesfestival in Telluride is en in MV zijn meerdere parkeergarages en kan men gratis met de kabelbaan (de Gondola), in 2 etappes, dus met een overstap, over de bergen naar Telluride. De parkeergarage is ook gratis. Dit lijkt ons wel even leuk, wij parkeren de auto en gaan in circa 5 minuten met het eerste deel van de Gondola, van de parkeergarage naar het centrum van MV. Wij nemen dus niet de tweede Gondola, die in 12 minuten naar Telluride gaat. Anderen doen dit wel en veel van hen gaan vast en zeker voor het festival, want die slepen koelboxen en opklapbare stoeltjes mee.
Wat een leuke en onverwachte ervaring is dit! Ook hier genieten wij weer van. In MV, dat er luxe uitziet, lopen wij even rond, nemen een heerlijke Café Mocha bij de Starbucks en gaan daarna weer met de kabelbaan terug. Telluride bezoeken met de kabelbaan en dan nog iets van het stadje zien, zou te lang vergen.

Wij rijden verder zuidwaarts via Highway 145 door een prachtige bergomgeving. De weg is prima te rijden en er zijn nergens diepe, gevaarlijke afgronden, die het eventueel eng zouden maken. In de plaats Dolores parkeren wij de auto even en dan eten wij onze overheerlijke, grote croissants op.
Later in de plaats Cortez scharrelen een stel herten tussen de huizen. Hier nemen wij de Highway 160 oostwaarts naar de plaats Durango, waar wij om 15.30 uur bij ons hotel aankomen.

Na het inchecken en de bagage op de ruime, nette kamer te hebben gebracht, stappen wij meteen de auto weer in. Ik (Marco) ben gek op stoomtreinen en hier in Durango rijdt de vermaarde Durango & Silverton Train. Ook al hebben wij deze treinrit van Durango naar Silverton vice versa (een dagexcursie) jaren geleden al eens gemaakt, ik wil toch wel even kijken of ik iets van deze trein kan zien. Het probleem is echter, dat door slecht weer een tijdje terug, er een stuk spoor is weggeslagen en de trein niet meer tot in Durango kan komen, maar tot circa 19 mijl noordelijker, tot station Rockwood. Daar worden de toeristen, die een treinrit gaan maken, nu met de bus heen en terug naar toe gebracht.
Na onderzoek op het internet via Google Maps hebben wij deze plek kunnen traceren en gaan op weg, het wordt een avontuurtje, omdat wij geen idee hebben of wij er wel bij mogen en of wij überhaupt iets van de trein kunnen zien. En jawel, wij vinden het spoorgebied en zien er zelfs één van de stoomlocomotieven, die nog onder stoom staat, die zojuist de rit van Silverton naar hier heeft gemaakt. Brutaal lopen wij het terrein op, dat achter schuttingen en hekken ligt, en ik maak een stel foto's. De geur die van zo'n stoomloc afkomt is zo geweldig om te ruiken. Heerlijk! Er zijn een paar man aan het werk, maar niemand stoort zich aan ons. Een aantal treinwagons worden met behulp van een diesellocomotief gerangeerd. Zo leuk om dit even te zien.

Daarna rijden wij terug naar Durango en gebruiken de avondmaaltijd weer bij één van onze favoriete restaurants, Applebee's. Rina neemt krokante kipstukjes met frites en ik een oriëntaalse kipsalade, wij delen de maaltijden. Daarbij drinken wij een heerlijk glas Samuel Adams Octoberfest. Proost!

Terug in de hotelkamer lezen en schrijven wij wat. Ik mis mijn slippers en kom er achter dat ik die vermoedelijk in het motel in Ouray heb achtergelaten. Dat is een beetje dom. Nu maar zien dat ik ergens een paar nieuwe koop.

Wildlife: meerdere herten, chipmunks (Knabbel en Babbel)
Het weer: zonnig, tot 28 graden Celsius
Vandaag gereden: 203 mijl
Hotel: Days Inn by Wyndham Durango

Geschreven door Menrbijtjes