Groen

Toen ik vanmorgen om 7 uur mijn neus buiten stak om te vertrekken, trok ik hem snel terug weer in: het regende pijpestelen. Natuurlijk had ik vannacht en vanmorgen niets gehoord door mijn zalige en verkwikkende slaap. Regenpak aangetrokken en in het nog halfduister op pad. Hier in Spanje wordt het pas licht vanaf 7 uur. Afwisselend hard, even wat minder, dan weer gieten, even dreigen stil te vallen, kortom het regende twee en een half uur lang. Maar de weg was het waard: heuvel op en heuvel af tussen de boerengehuchten met veel oude gebouwen, maar ook opvallend veel nieuwe. En er werd nog bijgebouwd ook: allemaal een teken dat deze streek niet ontvolkt, integendeel. En dan al die verschillende tinten groen met vanmorgen een glanzende schijn door de nattigheid. Het was aangenaam wandelen bij een 16 graden.
In Caborredondo, een iets groter gehucht was iets na negen uur een bar opengegaan. Een broodje spek ging er vlot in. Het Portugese echtpaar Alex en Barbara had hetzelfde idee. Heerlijk bij een grote warme kop koffie ofte Café Americano.
 

Henry

In het wat grotere Cóbreces, waar ook een Cisterciënzerabdij is zag ik naast de weg een jongeman aan zijn bepakte fiets morrelen. Jaak de fietser kon het natuurlijk niet laten om te vragen of hij kon helpen bij de fietsproblemen. Het was enkel de voorband die stilaan leegliep, vertelde hij. Hij stelde zich voor als Henry uit Engeland en fietste in Noord-Spanje ongeveer het traject van de Camino. Ik heb met de jongeman een interessant gesprek kunnen voeren over de gelijkenissen en de verschillen van de Camino te voet of per fiets. Toen hij even later op een wel erg steile helling moest afstappen om te duwen, was hij ook even een wandelaar. Sympathieke kerel, die Henry. Hij genoot erg van: “This moment, here and now.”
 

Commillas

Iets na het middaguur kwam ik na 23 km aan in deze badstad. Oorspronkelijk was het idee om hier te overnachten maar voor pelgrims zijn er maar een beperkt aantal mogelijkheden. Alle Pelgrimsbedden waren volzet. Hotelkamers genoeg, maar aan Spaanse toeristenprijzen, ver boven het budget van de gemiddelde pelgrim. Ik heb er dan maar een Menu del dia gegeten, heel lekker en veel. Het gaf me energie genoeg om de 12 km of 3 uur verdere tocht goed aan te kunnen.
 

San Vicente de la Baquera

Na 35 km en 780 hoogtemeters kwam ik aan in mijn verblijfplaats voor vannacht.
Tegenwoordig is San Vicente de la Barquera een bloeiende toeristische bestemming die bezoekers trekt met zijn prachtige stranden, historische bezienswaardigheden en charmante vissershaven.
In de middeleeuwen begon San Vicente de la Barquera echt vorm te krijgen als een belangrijk stadje. In de 8e eeuw, tijdens de herovering van Spanje door de christelijke koninkrijken, werd het stadje een strategisch verdedigingspunt. De bouw van de gotische kerk Santa María de los Ángeles en het kasteel Castillo del Rey dateren uit deze periode.
In 1210 verleende koning Alfonso VIII van Castilië stadsrechten aan San Vicente de la Barquera, waardoor het een koninklijke haven werd. Dit stimuleerde de verdere ontwikkeling.
In de 19e en 20e eeuw onderging San Vicente de la Barquera verschillende veranderingen, mede door de opkomst van het toerisme. De brug Puente de la Maza, een van de langste stenen bruggen in Spanje, gebouwd in de 15e eeuw, is een iconisch symbool van de stad.
Waar ik zal vertrekken morgen weet ik dus, waar eindigen nog niet. Ik denk dat ik de in mijn reisgids voorgestelde etappe van 42,4 km in twee dagen ga doen. Voorlopig even geen +30ers meer.

Geschreven door Jaak.de.Fietser