Voorwoord

Ik wil beginnen met de leerling, de busbegeleidster en de buschauffeur van Sint-Gerardus, die betrokken waren bij het jammerlijk busongeval van woensdag een spoedig herstel toe te wensen. Ik begrijp ten volle dat dit trauma een zware impact heeft op de hele Sint- Gerardusgemeenschap. Weet dat ik op mijn tocht met jullie meeleef. Ik zal een extra kaarsje branden en zeker ook een voor de slachtoffers.
 

Feestdag

1 mei vandaag, feest van de arbeid. Ook in Canabrië wordt er amper gewerkt. Gelukkig voor mij doen de campinguitbater en de benzinepompbediende dat wel om de pelgrim van eten en drinken te voorzien. Vanmorgen waren de andere eet- en drinkgelegenheden alleszins dicht.
Het eerste deel van de dag liep over rustige landwegen tussen de heuvels en de gehuchtjes. Ook stond er een mooi bergpad, dicht bij de klippen en tussen de schapen op het menu. Verder ging de tocht langs een grotendeels verlaten steenweg, waarvan alle verkeer overgenomen is door de snelweg in de buurt. Op deze vrije dag was dit natuurlijk een paradijs voor wielertoeristen, met de ene beklimming en afdaling volgend op de andere. De wandelende pelgrim werd regelmatig aangemoedigd en omgekeerd de beklimmers ook. De dalende fietsers zoefden te snel voorbij.
 

Pauze

Er was een mooie picknickplaats aangelegd langs de caratera. Perfect om mijn vers brood met de chorizo, die ik al een week meesleur, op te eten. Een Duits echtpaar passeerde met een “Buen Camino”, even later stak ik hen weer voorbij terwijl zij lunchten in een bushokje in het dorp iets verder. De vrouw vroeg onmiddellijk aan mij waar mijn zoon gebleven was. Zij herinnerde zich dat wij een week geleden in Deba in hetzelfde Peruaans restaurant gegeten hadden. Ja, Maarten is ondertussen terug in België en zat op dat ogenblik op de jaarlijkse bijeenkomst van de familie Kerckhofs, een traditie op 1 mei.
Het Duitse echtpaar zou tot Santander gaan. Eigenlijk ben ik wel meer pelgrims tegengekomen die in ongeveer twee weken de Camino van Irun (of San Sebastian) tot Santander wandelen, al of niet met eigen gedragen rugzak.
 

Ieder zijn Camino

Men hoort soms van degenen die zich de naam “echte pelgrim” toebedelen kritiek op pelgrims die de Camino in stukken doen, of die de bagage van hostel tot hostel laten vervoeren. Persoonlijk vind ik dat verkeerd: men is niet enkel pelgrim als men zijn rugzak zelf draagt. Iedereen doet het op de manier die het best past bij de eigen mogelijkheden. En zelfs voor wie opziet tegen de rompslomp van het zelf doorsturen van de bagage naar de volgende halteplaats zijn er mogelijkheden.
Gespecialiseerde reisagentschappen zoals Tee Travel of Camino Ways bieden uitgebreide diensten aan voor pelgrims op weg naar Santiago de Compostela. Deze agentschappen regelen accommodatie, bagagevervoer en zelfs begeleide wandeltochten, waardoor pelgrims zich kunnen concentreren op hun wandeltocht zonder zich zorgen te maken over logistieke details.
Deze vorm van pelgrimeren is dus zeker evenwaardig aan het zelf de rugzak over de heuvels sleuren.
 

Loreda

Iets na 14 uur kwam ik in Loreda aan, een drukke toeristische bestemming in Noord-Spanje. De massale bebouwing van recente datum langs het lange zandstrand doet vermoeden dat Loreda een van de grootste badplaatsen van de Cantabrische kust is. Des te verrassender is het kleine maar heel gezellige historisch centrum met een middeleeuwse charme.
In 1200 kreeg deze havenvesting stadsrechten en in de loop van de Spaanse geschiedenis hebben heel wat schepen en zeelieden uit Loreda deelgenomen aan belangrijke zeeslagen.
In de 19de eeuw kwam er een belangrijke conservenindustrie en na de Spaanse burgeroorlog begon de grote toeristenboom.
Op deze vrije dag is het ondanks het bewolkte weer met een koele zeebries, gezellig en druk in het stadje met zijn vele bars en restaurants. Alleen jammer voor de pelgrims dat de restaurants pas om 20 uur terug openen.

.

Geschreven door Jaak.de.Fietser