Naar Léon

Met Johannes, de Zweedse twintiger die in het bovenbed sliep, had ik gisteren na het gezamenlijk avondmaal, waar hij ook mee aan tafel zat, afgesproken dat ik om 6 uur zou opstaan. Voor hem geen probleem, zijn wekker ging altijd om 6 uur af. Als je je wekker moet zetten op een slaapzaal op de Camino, dan moet je echt een geruste ziel zijn. Ik denk dat de jonge Zweed dat inderdaad was. Gisterennamiddag trof ik hem in lotushouding aan boven op zijn bed en een half uur later zat hij nog zo, verzonken in stille meditatie.
Ik kon dus vanmorgen vroeg vertrekken om zoveel mogelijk in de voormiddag te wandelen gezien de 30 graden die vandaag werden verwacht.
Via Mansilla de las Mulas liep het pad grotendeels naast de grote weg naar Leon. Snel kwamen we door een typisch, niet zo interessant voorstedelijk gebied. Nadat de autoweg via een voetgangersbrug werd overgestoken kwam de stad zelf in zicht. Er restten echter nog meerdere kilometers door de voorstad, vooraleer het historisch centrum van Leon na 25 km stappen werd bereikt.
 

Lieve en Wim

Ik had net het centrum aan de kathedraal bereikt en was even later aan het zoeken naar een geschikt terrasje in de buurt van mijn verblijfplaats voor vannacht. Plots werd ik aangesproken: “Vlaming? Jaak?” Ik zeg: “ Ja, ik ben Jaak.” “De Jaak? Oh ik heb hem gevonden!” roept ze blij tegen haar man.” Het blijken Lieve en Wim uit Hasselt te zijn die een dag na ons gestart zijn in Saint-Jean-Pied-de-Port.
Bestaat toeval, of heet dat anders op de Camino? Wat bleek? Ze hoopte al een heel tijdje om mij op de weg naar Santiago tegen te komen. Lieve is een nicht van mijn nichten en neef in Reppel. Van hen hoorde ze van onze Camino. Zij hadden ondertussen ook een foto gekregen van onze Australische Camino-vrienden van de eerste week die zij ook hadden ontmoet. Vanmorgen kreeg ze dan van haar nicht Jacqueline eveneens mijn blog-adres door. Ze stond versteld: we hadden vannacht blijkbaar in dezelfde (kleine) albergue overnacht. Die naam las ze immers in mijn blog. Zij hadden mij gisteren niet opgemerkt en zelf had ik hen wel even gezien bij hun inschrijving, maar toen praatten ze Duits tegen vrienden en uit niets bleek toen dat het Vlamingen waren.
En dan zitten ze een halve dag later in de grote stad Léon met zoveel volk op een terrasje ergens op een pleintje en komt er een pelgrim voorbij: “Dat moet hem zijn!!” Gelukkig had ze me durven aanspreken. Toeval of heet dat hier anders?
We hebben verder kennis gemaakt en bijgepraat (zelfs in het dialect) over deze bijzondere ontmoeting en onze beleving van de Camino. Ik hoop Lieve en Wim een van de volgende etappes nog te kunnen ontmoeten. Lieve zou niet lang wachten om dit nieuws aan haar familie te laten weten, zei ze blij.
 

De stad Léon

Deze stad werd in 68 n. C. gesticht door Romeinse soldaten als steunpunt en ontwikkelde zich tot aan de 3de eeuw als belangrijk militair en politieke middelpunt van het Noord-Westelijk Iberisch schiereiland. In 996 verwoestten de Moorse legerd de stad maar reeds enkele jaren later werd ze terug opgebouwd om van de 10de tot de 12de eeuw hoofdstad te worden van het Koninkrijk Léon.Na de vereniging met Castillië boette het aan belang in.
De oude binnenstad met zijn oker- en geeltinten is erg mooi.
Zelf heb ik ook de vroeggotische Catedral de Léon bezocht. Vooral de 125 (!) schitterende glasramen, soms wel 12 m hoog spraken me aan.
Ook de romaanse Basilica de San Isidoro uit de 10de-12de is een bezoek waard.
Heel veel pelgrims lasten terecht een rustdag in om al dat historisch en culturele erfgoed in deze grote stad te bezoeken.
Ikzelf trek morgen verder. Ik vind zelf dat ik nu in een goed ritme en wil dit behouden.

Geschreven door Jaak.de.Fietser