Pont Valentré

Alle wandelpelgrims waren al vertrokken en ik had het huis voor mij alleen. Bij het buiten duwen van mijn beladen fiets botste ik in het smalle straatje bijna tegen een toevallige voorbijganger. De man, ik schatte hem enkele jaren ouder dan ik, was duidelijk geïnteresseerd in mijn fiets en mijn tocht. Toen ik vertelde dat ik Belg was, werd hij euforisch. Dat waren nog eens coureurs indertijd, die Belgen. Van Impe en natuurlijk Eddy Merckx. Hij was er in zijn jonge jaren een hevige supporter van. Eerder dan van de Fransman Jacques Anquetil. "Merckx, c'était un monument, Monsieur." En Bahamontes, de klimmer en later Fignon, de man noemde ze allemaal op. Je zag dat hij er van genoot om terug te kijken naar die glorierijd. Ook zijn glorietijd, vertelde hij. Hij had enkele jaren geleden een CVA gehad en moest daarom van de dokter veel wandelen. Aan zijn spraak was het nog te horen. Het kan ook wel aan zijn zwaar zuiders accent gelegen hebben dat ik hem soms wat moeilijker kon verstaan. Wij hebben wel een tiental minuten samen op straat gebabbeld. Toen ik vertrok wenste hij me van ganser harte een bonne route. Die man had vandaag thuis weer iets speciaals te vertellen. Heel toffe toevallige ontmoetingen!
Cahors is niet zo een grote stad, ik was er dus snel uit. Natuurlijk ging de route via de beroemde Pont Valentré. Dit is een eeuwenoude vestingsbrug met drie torens en poorten op de peilers. Volgens de legende lag de bouw een tijdlang stil wegens problemen. Enkel met de hulp van de duivel kon ze verder worden gebouwd. Hij redde zijn ziel door de laatste steen op de middenste toren (Tour du Diable) weg te laten. Op die plek is een duiveltje te zien. Wat een pelgrim niet allemaal bijleert op zijn tocht.
Om de stad te verlaten moest er eerst langs een drukke invalsweg gefietst worden. Ik vergiste me even en reed te ver. Omkeren was niet mogelijk op deze drukke autoweg, dus maar een korte verbindingsweggetje gezocht. 16% stond er op mijn schermpje te lezen bij enkele korte hellingen. Het zal me wel leren om voortaan beter mijn gids te volgen.
 

Na Castelnau-Montratier

Na de afdaling uit dit mooie stadje met zijn windmolens veranderde het landschap. Ik mocht door het lange dal van de Lupte fietsen. Van wijnbouw was hier geen sprake meer. Ik heb het toch niet gezien. Misschien moet ik wachten tot volgende week de Rioja om weer wijnstokken te zien. Ik kwam in de Regio Tarn-Garonne terecht en fietste tussen fruitboomgaarden en groentenvelden.
Duidelijk was te merken dat we volop in Zuid-Frankrijk zijn. De typische bouwstijl met de halfronde dakbekleding is de standaard geworden. Kwam daarbij een 20 graden met zon en dus weer genieten.
 

Ultreia Moissac

De stad Moissac zou vandaag mijn einddoel worden. Een belangrijke pelgrimsroute via Le Puy passeert hier en er zijn veel pelgrimsvoorzieningen. Het toeval bracht me bij Rom en Aideen, een Iers echtpaar dat hier een pelgrimsgite annex B&B uitbaat met de naam Ultreia. Ik werd heel vriendelijk ontvangen met een drankje. De man had muziek van Händel op de achtergrond. Toen hij hoorde dat ik dit ook apprecieerde raadde hij mij aan om 18 uur naar de kerk van de Abbaye St. Pierre te gaan. Daar worden elke avond de Vespers gezongen door zusters. De akoestiek van deze eeuwenoude kerk is wereldberoemd. De klank was inderdaad bijzonder mooi.
Prachtige kerk trouwens, die van deze abdij.
Het avondeten was met de andere pelgrims samen buiten in de tuin. Gezellig gepraat met Gilles, Noël, Jean-Luc, Jean-Jacques en Stanislas. Zij wandelen de Camino in stukjes. Heerlijke avond!

Geschreven door Jaak.de.Fietser