Rugzakken

Vanmorgen bij het vertrek stond de gang van de albergue al vol rugzakken, allemaal keurig gelabeld met de plaats van bestemming. Straks komt een speciaal koeriersbedrijf of Correos, het Spaanse postbedrijf deze ophalen om ze naar de volgende geboekte albergue, hostal of hotel te brengen. Volgens mij vervoert Correos op de Camino Frances tegenwoordig meer rugzakken dan brieven, ik weet het niet. Het is inderdaad zo dat veruit de meeste pelgrims hun rugzak of bagage vooruit sturen en hun etappe enkel met een dagrugzakje volbrengen. En daar is helemaal niets mis mee. Het geeft deze pelgrims de kans hun Camino af te leggen zonder de last van een zwaardere rugzak. Wie dat niet kan, hun bagage vooruit sturen zijn de pelgrims die slapen de in de gemeentelijke albergues. Daar kan immers niet vooraf geboekt worden. Vele van deze groep zijn jongeren. Het is trouwens opmerkelijk hoeveel jeugd er op de Camino te vinden is. Dan zijn er natuurlijk ook degenen die om principiële redenen onder alle omstandigheden hun rugzak zelf willen dragen, of zoals Norbert het eens verwoordde: “‘Ik draag mijn lasten zelf.” Persoonlijk ben ik niet zo principieel, maar ik draag mijn rugzak van ongeveer 10 kg ook wel zelf. Het gaat weliswaar wat trager, vooral bergop, maar voor mij is dat geen probleem, ieder zijn eigen tempo. ’s Avonds zien we elkaar meestal toch terug.
 

Alto do Poio

Het was weer zo een mooie ochtend om te wandelen, eerst op de flanken van de berg tussen de bomen, later opnieuw wat klimmen naar de Alto de San Roque en de Alto do Poio. Op de Alto de San Roque staat het grote bronzen standbeeld van de pelgrim die zich zet tegen de wind. Vandaag geen wind, regen of sneeuw op deze hoogte maar een heerlijk zonnetje. Voor velen kwam na 9 km de laatste helling naar Alto do Poio toch nog als een verassing. Deze was enorm stijl, tot 18 %. Bij de bar net op de top was het daarom aanschuiven geblazen. Iedereen had er dorst van gekregen.
 

Weer dalen

En dan begon een schitterende afdaling. Het eerste gedeelte bleef nog even op hoogte en zorgde weer voor schitterende panoramas met vele tinten groen, bomen, weiden, hagen, kleine boerengehuchtjes, wolken tussen de bergen: echt adembenemend mooi. Ik herinnerde me daar de mooie afdaling met de fiets van vier jaar geleden. Toen moest ik op de weg letten en zag ik weinig van het landschap, nu had ik gewoon ogen tekort.
Bij een van de stops maakte ik kennis met Sjef en Marie-Josée uit Margraten bij Maastricht. Zij kwamen uit Madrid gewandeld en zo in Sahagun aangesloten op de Camino Frances. Het waren ervaren pelgrims die met deze tocht niet aan hun proefstuk waren. Daarbij zat ook de Nederlandse Joke voor wie de ganse tocht volledig door een gespecialiseerd reisagentschap was geregeld: reis, verblijf, bagagevervoer, rustdagen. Ze vond dat allemaal prima zo.
 

Triacastela

Het laatste deel van de afdaling naar de slaapplaats van vandaag liep dan weer mooi in de schaduw van overhangende bomen en struiken. Die schaduw kwam op het stilaan hete middaguur wel van pas. Ondertussen hadden we 21 km afgelegd.
Triacastela verwijst naar de drie vestingen die hier vroeger waren. Naast de drie pelgrimshospitalen was er hier in de middeleeuwen blijkbaar ook een pelgrimsgevangenis. In deze tijd is het nog altijd een belangrijke etappehalte na de overtocht van de O Cebreiro en de Alto do Poio.
‘s Avonds heel gezellig en lekker gegeten met Simon, Sjef, Marie-Josée, Norbert, Joke en Wim. Lekker in het Vlaams en Nederlands kunnen kletsen.

Geschreven door Jaak.de.Fietser