17

Hij had gelijk, Fernando. Gisteren schreef deze wat eigenaardige, maar erg vriendelijk en behulpzame manusje-van-alles van het Clarissenklooster eerst onze namen in zijn dik pelgrimsboek, daarbij elke letter nauwkeurig controlerend om zeker geen fouten te maken met al die vreemde namen die hij te lezen kreeg. Nadien toonde hij in zijn mengelmoesje van Spaans, Frans en Engels ieder zijn slaapplaats. Ondertussen duidde hij op een beduimeld stadsplan aan waar apotheek, supermarkt, geldautomaat, ontbijtmogelijkheden, restaurants en kerken waren met bij elke kerk heel nauwkeurig de uren van de missen en de vespers. En dan kwam er zijn waarschuwing in drie talen: morgen is er de eerste 17 km niets te vinden aan bevoorrading:”No hay nada, ne rien, nothing!” En om alle misverstand te vermijden wees hij met de vinger op het getal 17 dat hij in het groot op zijn kaartje had geschreven. Tegelijkertijd trok hij zijn al grote ogen nog verder open en rolde er nog eens extra mee.
We zouden hem maar eens moeten verwijten dat hij ons niet gewaarschuwd had. Ik hoopte vanmorgen dat de andere pelgrims ook wisten waar ze aan begonnen, want de lange karavaan trok zich weer langzaam op gang. Het deed me weer denken aan de eerste dag in Saint-Jean-Pied-de-Port toen een Schot die ons passeerde lachend zei: “It is the race of the turtles!”, waarop mijn schoonbroer Hugo gevat repliceerde: “But the finish is only at the end!”
Het werden inderdaad 17 lange kilometers zonder enige bevoorradingsmogelijkheid. Die lange weg, de Via Aquitana liep kaarsrecht door de bijna boomloze vlakte vol graan. Voor mijzelf ging de wandeling eigenlijk vrij vlot. Eens het juiste ritme gevonden liep ik precies op automatische piloot.
 

Guillien

De laatste km, net voor Calzadilla de la Cueza, kwam de Franse Guillien naast me wandelen. Gisteren hadden we nog samen met zijn wandelmaat Christian een biertje gedronken op een terrasje. De laatste drie dagen sliepen we toevallig in dezelfde albergues.
Guillien was begin april in Le Puy gestart en dus al even onderweg. De man verstond geen woord Engels of Spaans en ik had al verschillende keren voor hem ergens moeten vertalen. Op het terrasje even later hebben we nog wat verder gepraat, vooral hij dan. De sociale zekerheid in Frankrijk, de belastingen, Macron, de grote staatsschulden: hij ratelde honderduit. Ik weet niet of ik de man nog zal zien, want vandaag logeert hij twee dorpen verder dan ik.
 

Ledigos

Dit piepklein dorpje heeft twee nieuwe albergues en in een daarvan vond ik na 24 km wandelen een bed. En nog wel een speciaal: men moet zeker geen claustrofobie hebben want het zijn net gestapelde dozen waar je eerst met het hoofd moet inschuiven. Aan het voeteneinde is er een rolgordijntje voor de privacy. Kastje dicht dus. Ik ben benieuwd voor vannacht. Op het kleine terras ontmoette ik Michael uit Australië, een grote, zichtbaar sportieve veertiger. Hij was onmiddellijk bij het einde van de strenge lockdown voor zes weken zijn land ontvlucht naar Europa. Bij het googlen naar langeafstandswandelingen was hij bij de populaire Camino Frances terecht gekomen en zonder enige voorbereiding op 1 mei gestart in Saint-Jean-Pied-de-Port. Tot nog toe had hij er zeker nog geen spijt van. Hij keek zijn ogen uit naar al dat historisch erfgoed, wat ze natuurlijk in het nieuwe Australië niet kennen.
Vanavond tijdens het avondmaal was het dan weer in het Duits te doen. Ik werd uitgenodigd door Harald en Ulli uit Ubingen en maakte er kennis met Suzanne die woonde in een kleine gemeente tussen Hamburg en Hannover. Zij was er ambtenaar burgerlijke stand en moest dus huwelijken sluiten. Samen werd er gezocht naar inspiratie uit ieders Camino-ervaringen zodat ze die kon verwerken in de redevoeringen die van haar verwacht werden bij deze huwelijken. Het was weer een heel boeiende avond.

Geschreven door Jaak.de.Fietser