Erro

Wakker geworden van de regen op het platte dak aan mijn raam: dat beloofde. Maar daarvoor is er regenkleding. Een half uur na mijn vertrek was ik uit Pamplona, voorbij de drukke invalswegen en fietste ik de smalle groene vallei in richting Frankrijk.
Er moest vandaag nog wat geklommen worden. De eerste behoorlijke klim was naar de Alto de Erro. Doordat de hellingsgraad gelijkmatig was, ging dit eigenlijk heel goed. De regen speelde enkel het eerste uur mee. Boven op de kam pauzeerde ik voor een colaatje aan een kraampje, naast de wandelweg. Van de andere kant van de berg kwam een Nederlands echtpaar op dat moment boven: hij op de fiets, zij de laatste meters duwend. Even wat gebabbeld over de tocht en de beklimming van de Puerto de Ibaneta die zij gisteren deden en waarvan ik straks kon afdalen.
Ook de volgende heuvel omhoog, de Alto de Mezkiritz, draaiden de pedalen licht en vlot. Oefening baart kunst.
 

Ibaneta of Roelandspas

Op het middaguur was ik boven in Roncevalles waar snel wat gegeten werd. Toen ik de bar buitenkwam zat alles onder een dikke mist. In Roncevalles staat een klooster dat al eeuwen onderdak en verzorging biedt aan de pelgrims. Ook nu is er een zeer grote Albergue in ondergebracht.
Iets verder werd de Ibanetapas bereikt: 1057 m hoog, de laagste Pyreneeën overgang.
Hij wordt de Roelandspas geheten naar de trouwe dienaar van Karel de Grote, die als aanvoerder van de achterhoede daar sneuvelde toen hij door de Basken werd aangevallen nabij Roncevalles. Het Roelandslied herinnert daar aan.
In de mist dalen was niet zo interessant. De bril werd vochtig en door de snelheid was het net of ik door de regen fietste. Gelukkig was er weinig verkeer. Na tien km dalen veranderde de mist in lichte regen en na een uurtje geconcentreerd bezig zijn bereikte ik in Saint-Jean-Pied-de-Port in Frankrijk.
 

Saint-Jean-Pied-de-Port

Een klinkende naam voor pelgrims naar Compostella. In de maand mei bijvoorbeeld beginnen vierhonderd wandelaars per dag hier hun pelgrimstocht en trekken de Pyreneeën over via de Roelandspas. Met bussen en treinen worden ze aangevoerd. Het dorp is er op ingesteld om al deze mensen te eten, drinken en slapen te geven.
Het historisch stadje ademt het pelgrimsverleden met zijn oude gebouwen, brug en steile straatjes. Ondertussen is het een drukke toeristische plaats geworden.
Morgen vervolgt de terugweg door Frankrijk. Na vier weken Spanje was het toch wel even aanpassen om terug in het Frans tegen de mensen te praten. Maar dat zal wel heel snel wennen, zeker?

Geschreven door Jaak.de.Fietser