Gegil

Vannacht werd de hele slaapzaal onder de pannen plots wakker van een luid en scherp, heel beangstigend gegil, afkomstig van een vrouw. Zij sliep in het bed schuin tegenover mij. Het was de wat oudere moeder van twee heel vriendelijk meisjes van het Aziatische type. De meisjes kunnen goed Engels en zijn zeer zorgzaam voor hun al wat oudere moeder. Heel toevallig hoorde ik een van de zussen gisteravond zeggen tegen de Duitse dame in het bed naast haar dat ze niet moest verschieten als haar moeder ’s nachts lawaai zou maken. Het was echt een gil die door merg en been ging. Blijkbaar had zij regelmatig serieuze nachtmerries.
 

Alto de Mostalares

Na een half uur wandelen vanmorgen begon de klim naar de tafelberg Alto de Mostalares. Via een breed steenpad moest er geklommen worden aan 12% hellingsgraad. De beloning was navenant. Een prachtig panorama spande zich uit aan de overkant. Een foto hiervan geeft jammer genoeg maar een fractie van de werkelijkheid weer. Het uitzicht op de groene en bruine velden waar we de Camino door zagen slingeren was indrukwekkend. Boven zag ik de Duitse Susanne en de Zwitserse Ursula na enkele dagen terug. Zij waren boven even aan het pauzeren. Jacob en Abelio, de twee anderen van het vroegere onafscheidelijke viertal had ik gisterenmorgen al apart gezien. Jacob had immers een strak schema omdat vanaf Leon familieleden zouden meewandelen. En opnieuw hadden de twee dames het over mijn mooi T-shirt. Suzanne vroeg me zelfs of ze er een foto van mocht maken.
Voorzichtig werd de tafelberg afgedaald aan 20% hellingsgraad. Ik belandde opnieuw tussen de nog groene velden van de graanschuur van Spanje.
 

Eindeloos

Aan de weg leek geen einde te komen. Gelukkig zag ik even voor de brug over de Rio Pisuergo, die ik al kende van de fietsweg, het vroegere pelgrimshospitaal San Nicolas uit de 13de eeuw. Ik ging er even binnen voor een mooie stempel. De brug is ook het begin van de provincie Palencia. Aan de overkant stopte een bus met toeristen die de de pelgrims een Buen Camino toewensten.
 

Jean-Luc

Op de 2 uur durende wandeling tussen de graanvelden met hun bevloeiingsinstallaties passeerde op een bepaald ogenblik de Franse Jean-Luc, afkomstig uit Gardanne in de buurt van Marseille. We herkenden elkaar van het gezellige avondmaal gisteren. Onmiddellijk begon hij over de plotse gil van vannacht die iedereen wakker had gemaakt. Gedurende een uur hebben we samen gewandeld en gepraat over alles en nog wat. Vorig jaar was hij vanuit Le Puy tot in Saint-Jean-Pied-de-Port gewandeld. Hij mocht echter Spanje niet in omdat hij nog onvolledig gevaccineerd was en is toen maar via de Pyreneeën terug naar huis gewandeld. Dit jaar is hij dan opnieuw gestart in Saint- Jean-Pied-de-Port. Aangename kerel.
Samen stopten we even in Boadilla del Camino. Daar was zelfs geen Bocadillio te verkrijgen.
 

Fromista

Even later liep het pad naast het Canal de Castilla. Aan de beroemde sluis van dit kanaal kwam na 25 km Fromista, in zicht, het einddoel van vandaag. Ik was me in de albergue nog maar net aan het douchen, toen met een harde knal een korte maar hevige onweersbui losbarste. Weer maar eens geluk vandaag, of was het gewoon vroeg genoeg vertrokken? In de albergue logeren ook de Zweedse Petter en Isa, vader en dochter van 20 jaar die samen de Camino stappen. In een van de vorige albergues had ik hen reeds gezien. Volgens Petter is zulke langdurige tocht zowel voor vader als voor dochter een unieke ervaring en ze zijn beiden volgens hem nog altijd “on speaking terms”.
Vanavond geen gezamenlijk avondmaal, maar aparte tafeltjes. Ik zat bij een andere alleenstaande, Julian, een pas gepensioneerde taxichauffeur uit Valencia. Hij was een bicigrino en had nipt twee weken om met de fiets in Santiago te geraken omwille van een goedkope vlucht terug naar huis. Met mijn handen-en-voeten-Spaans en met behulp van de taalcomputer konden we toch de ganse tijd converseren over onze fietspelgrimstochten. Zelfs technische ervaringen konden we uitwisselen. Weer eens wat anders!

Geschreven door Jaak.de.Fietser