Een beetje vreemd

Het was inderdaad een beetje vreemd vanmorgen om me klaar te maken en zonder metgezel op pad te moeten gaan. Om 7 uur vertrokken om de grootste hitte proberen voor te blijven Het deed me een beetje denken aan drie jaar geleden toen ik ook na een week zonder familie om me heen verder moest. Gisterenavond nog had ik in extremis besloten om de variante langs de rivier te volgen tot Portugalete om op die manier iets verder te kunnen eindigen, terug in de natuur en verder weg van de drukke stad. Ontbijtje gevonden en dan vlak langs het water rustig wandelen tot Portugalete. Ik merkte duidelijk dat Bilbao de boot van de heropleving niet heeft gemist. Alle oude industriegebouwen langs het water waren ofwel al afgebroken om plaats te maken voor woongelegenheden of kantoren, ofwel was men dat volop aan het doen. Mooie wandel- en fietspaden waren eveneens al aangelegd. Ik heb er enkele km’s samen gewandeld met Mike uit Michigan, in mijn ogen een atypische Amerikaan: draagt zelf zijn bagage, niet praatziek en een heel rustig type. Samen kwamen we in Portugalete aan, een 13 km voorbij Bilbao.
 

Portugalete

Ik nam er de overtocht via de gondel van de beroemde hangende brug.
Deze brug is een opmerkelijk industrieel monument dat de steden Portugalete en Getxo verbindt over de rivier de Nervión. De brug, ontworpen door Alberto Palacio, een leerling van Gustave Eiffel, werd geopend in 1893 en is de oudste transportbrug ter wereld.
Deze indrukwekkende structuur, die zowel voetgangers als voertuigen vervoert via een gondel die aan kabels hangt, is een meesterwerk van het late 19e-eeuwse ingenieurschap en staat sinds 2006 op de UNESCO-werelderfgoedlijst. De Vizcaya-brug is niet alleen een functionele oversteekplaats maar ook een symbool van de industriële geschiedenis en innovatie van de Baskische regio.
Na Portugalete kwam ik snel op een weg die over meer dan 10 km volledig voorbehouden was voor fietsers en voetgangers. Deze weg overbrugde op meerdere plaatsen het uitgebreide snelwegenknooppunt rond Portugalete. Veilig en een paradijs voor wielertoeristen die zich konden uitleven op de hellingen. Ook natuurlijk veilig voor de wandelende pelgrim, maar wel wat eentonig en vooral heet op dit asfalt. Gelukkig viel er een verkoelend briesje.
Op zeker ogenblik zag een Spanjaard me bergop komen stappen., riep snel iets tegen zijn vrouw en toverde een ijskoud blikje biertje uit haar boodschappentas. “It’s for you, Buen Camino”, zei hij toen hij me het blikje overhandigde. Of het nu van dat biertje of de welwillendheid van die man afhing, weet ik niet, maar het gaf me genoeg energie om de volgende km’s rustig verder te trekken op het hete asfalt. Toen daarenboven plots om de hoek een afvalcontainer bleek te zijn voor het lege blikje en een man me spontaan de weg wees richting mijn albergue, wist ik het weer: “De Camino zorgt voor je.”
 

Pobeña

In dit piepkleine dorpje aan de kust ligt mijn albergue, gerund door vrijwilligers op basis van donativa. Het is een kleine albergue en de faciliteiten zijn niet erg uitgebreid. Na 27 lekker warme kilometers kwam ik er aan. Op een naburig terras gezellig kunnen babbelen met Robert, een ervaren Oostenrijkse pelgrim die ons de voorbije week al dikwijls was gepasseerd. Maarten kende hij al. Hij was blij dat er iemand die wat Duits verstond naar hem kon luisteren: van al dat Engels begreep hij toch niets.
In het restaurant net achter de albergue was er vanaf 19 uur een driegangen pelgrimsmenu (inclusief wijn) te verkrijgen voor 13 euro. De Canadese studente Gabriëlle was pas twee dagen geleden haar Camino begonnen. Ik heb haar vele tips kunnen geven.

Geschreven door Jaak.de.Fietser