Concert

Het voordeel van het alleen op pad gaan is dat je zelf bepaalt wanneer je gaat slapen. Bij mij was dat gisteren al om 21 uur. Dat maakte dat ik al 6 uur lang heerlijk had geslapen toen ik wakker werd temidden van het mooiste snurkconcert dat ik al hoorde op de Camino. De omstandigheden waren dan ook ideaal. In onze albergue waren er deze keer namelijk aparte slaapzalen voor mannen en vrouwen. In onze kamer met 4 stapelbedden had de gastvrouw gisteren 2 jongere mannen te slapen gelegd samen met 6 zestigers, mannen met ervaring dus. Daarenboven was de akoestiek perfect: kale muren en een plafond waartegen het geluid vanuit de bovenste bedden prachtig terugkaatste. Ikzelf lag op een hoek beneden en voelde me dus in deze concertzaal op de eerste rij. Alle snurkmuziek klonk in stereo, aan de ene kant 2 Nederlanders, aan de andere kant 3 Italianen, boven mij Jordan, de iets jongere Duitser en in de andere hoek boven een jonge Zwitser. Vooral de 2 Nederlanders zetten met hun luide bassen de toon. De Italianen vulden echter heel goed aan in een weliswaar hogere toonaard, maar zeker niet minder luid. Een heel speciaal muzikaal effect kwam telkens terug op het ogenblik dat een van de Nederlanders even stopte, naar adem moest happen en er zo een korte stilte viel. Deze werd echter telkens feilloos ingevuld door de meest temperamentvolle Italiaan met een trillend geblaas tussen de lippen. Daarop zette de Nederlander opnieuw volop aan met zijn luide bastoon. En zo ging het telkens weer opnieuw. Dit alles zorgde voor een mooie samenhang in deze spontaan gecomponeerde symfonie. Ondertussen gaf Duitser Jordan de maat aan door zijn regelmatige maar heel duidelijk hoorbare ademhaling. Gisteren had hij mij nochtans verteld dat hij bij zijn weten niet snurkte. Vanuit het neutrale Zwiterland kwam er geen geluid: ofwel had hij nog onvoldoende muzikale ervaring, ofwel lag hij net zo wakker als ik. Over mijn eigen rol in dit muziekstuk vóór 3 uur heb ik ’s morgens niemand kunnen bevragen.
Hoe dan ook kon ik daarna toch weer opnieuw inslapen, waarmee nog maar eens het vermogen van het menselijk lichaam wordt bewezen om zich snel aan te passen aan nieuwe situaties.
 

Vroeg

Om half 6 merkte ik dat de jonge Zwitser al vertrokken was. Zou hij dan toch weinig geslapen hebben? Van de 2 Nederlanders verwachtte ik niet dat ze vroeg zouden opstaan: zij waren nog volop aan het musiceren. Van de 3 Italiaans bicigrinos (fietspelgrims) wist ik uit eigen ervaring dat zij niet zouden vertrekken voor alle wandelaars weg waren. Daarom heb ik vanmorgen mijn rugzak gefit in het volledig donker, op de tast dus. Dat is het voordeel van al een week routine opgebouwd te hebben: elk zakje en tasje heeft een eigen plaats in de rugzak.
Om halfzeven dus de deur van de albergue uit en de deur van de bar enkele huizen verder weer in voor een lekker ontbijt op zondag met koffie, chocoladebroodje en vers geperst sinaasappelsap.
Het moment dat ik wilde vertrekkken kwam een Amerikaanse pelgrim om de weg te vragen naar de Camino. Overdag volgde ze gewoon de andere pelgrims, vertelde ze en hoe moest dat nu? Ik heb haar uitgelegd wat de gele pijlen betekenen, maar ben vergeten te vragen waar ze haar Camino is begonnen.
 

Nájera

Met de opkomende zon opzij en tussen de rode wijngaarden was deze vroege wandeling heerlijk. Na een korte klim over de Alto de San Anton kwam in de verte het mooie stadje Nájera met zijn typische rode rotsen in zicht.
Dit stadje werd reeds door de Romeinen gesticht als steunpunt, daarna ingenomen door de Visigoten en de Arabieren om daarna te dienen als residentie van de koningen van Navarra. Van deze bloei is nog maar weinig te merken.
Voorbij het klooster wezen de Caminopijlen naar een bosrijke helling omhoog. Vanaf daar was het aangenaam wandelen op een brede weg zonder schaduw.
 

Azofra

De korte stop in een kleine bar in Azofra kwam dan ook heel gelegen. Een heerlijke Bocadillo de jamon y qeuso (broodje met ham en kaas) en een frisse cola zorgden weer voor de nodige brandstof. De weg liep langs het 17de eeuwse Cruz de los Peregrinos, die vroeger nog als wegwijzer en schandpaal had gediend.
Mooie panorama’s met wijngaarden en graan- en koolzaadvelden tekenden zich af.
Een lange klim leidde langs het golfterrein en enkele nieuwe wijken van Cirueña.
 

Santo Domingo de la Calzada.

Dit was de bestemming van de dag.
Rechttoe recht aan en op en neer liep de weg naar deze oude stad toe. De naam verwijst naar Santo Domingo die in de 11de eeuw veel heeft betekend voor de pelgrims van toen en die van eeuwen daarna. Hij bouwde bruggen en legde wegen aan op de Camino naar Santiago.
Na een lange etappe van 31 km was ik blij een ontspannende douche te kunnen vinden en een bed om wat uit te rusten en vannacht goed te slapen, deze keer zonder snurkers, want ik heb voor een keertje gezorgd voor een kamer alleen, met echte lakens op het bed, en dat slechts voor enkele euro’s meer.
Het was vanavond zo goed weer dat er buiten op het terras kon gegeten worden. Een wat hulpeloze Franstalige dame stond wat te wachten op een leeg tafeltje dat er niet was. Ik heb haar bij mij aan tafel uitgenodigd. Ze heet Line, is afkomstig uit Toulouse en was heel blij dat ik met haar in het Frans kon converseren. De eerste week had haar dochter die heel goed Spaans spreekt meegewandeld en alles geregeld. Nu kon zijzelf het menu in het Spaans en Engels niet eens begrijpen. Gelukkig kunnen Belgen zich in meerdere talen uitdrukken. Ze hoopte in de komende dagen als ze in nood was nog op mij te kunnen rekenen.
Ook Ronald en Griet kwamen even aan het tafeltje hun ervaringen na Estella uitwisselen.

Geschreven door Jaak.de.Fietser