Jean-Luc uit Namur

Ik bedankte Mme Claudine voor het gastvrije verblijf en haar lekker eten (streekspecialiteit geconfijte duif!) en reed al snel door het landschap, dat er vandaag de ganse rit zou zijn: bos en nog eens bos. Na 20 km kwam me, enkele auto's uitgezonderd, de eerste tegenligger tegemoet, duidelijk een wandelpelgrim. Ik stopte en de man was heel tevreden om langs deze eenzame weg een praatje met iemand te kunnen slaan. Toen bleek dat ik daarenboven een Belg was en Frans praatte, klaarde hij helemaal op. Hij had vooral Engels en een klein beetje Nederlands kunnen praten met de Nederlandse fietspelgrims. De man heette Jean-Luc en kwam uit Namur. Op 16 april was hij thuis vertrokken en had de route via Tours genomen. In Spanje zou hij de Camino del Norte volgen, de andere vond hij te druk. Hij was blij dat de lange eenzame tocht door Les Landes er voor hem bijna op zat: "C'est très calm ici !"
 

Les Landes

Dit is een gebied met uitgestrekte bossen, waarvan enkele grote gebieden natuurparken zijn geworden. Er is zeer weinig bevolking en de kleine dorpskernen liggen minstens 10 km van elkaar. De bossen worden geëxploiteerd en zijn in verschillende graden van wasdom. De wegen die het gebied doorsnijden zijn vooral heel recht. Hier en daar wordt de schrale zandgrond bewerkt, maar men heeft er grote pompinstallaties voor nodig. Vergelijk het met de Kempen in het heeeel groot.
Oorspronkelijk was het een onherbergzaam gebied met moerassen, heide en zandverstuivingen. Herders hielden toezicht op lange stelten. Pelgrims maakten vroeger liever een omweg. Gevaar om overvallen te worden zat er zeker ook in. Ter illustratie. Het dorpje Lesperon, waar ik doorfietste bestaat uit drie gedeelten met de namen: Tireveste, Tiregilet en Tireculotte, vertaald: trek de jas, het hemd en de broek uit.
Pas onder Napoleon werd begonnen met de grootschalige aanplanting van dennenbossen, waardoor de kleine gemeenschappen van bosarbeiders uitgroeiden tot de huidige dorpjes.
 

Marius en Richard

's Middags was ik in Labouheyre, een stadje met een centrumfunctie in de streek. In de Romeinse tijd al lag het aan de weg naar Dax en werden er jaarmarkten gehouden. In de 12de eeuw reeds verzorgde een klooster van Karmelieten er een pelgrimshospitaal.
Ik werd aangesproken door twee fietspelgrims om de weg te vragen. Het bleken twee Polen te zijn, Marius en Richard. Marius sprak vloeiend Frans omdat hij in het Franse leger had gediend (vreemdelingenlegioen? ). Deze kennis kwam nu goed van pas. Ook in zijn beroepsleven trouwens, vertelde hij, hij zat in de export. Het was een leuk gesprek over fietsen, fietstechniek, afstanden, de Camino, de motieven... We hebben enkele foto's gemaakt en het enthousiaste tweetal vertrok naar Santiago en ik de andere kant uit.
Vandaag heb ik ook weer enkele Nederlandse fietsers gesproken. Als ik vertel dat ik op de terugweg fiets, ben ik in hun ogen onmiddellijk een ervaringsdeskundige en komen de vragen van: is de Somport lastiger dan de Ibaneta, en de O Cebreiro dan, is Spanje echt zo heuvelachtig als ze schrijven enzomeer. Anderen blijven hun nuchtere zelve.
Ik stopte spontaan ook bij de Parijse jongen Louis-Marie. Hij was duidelijk een pelgrim en even aan het pauzeren aan de kant van de weg. Eenzame wandelingen waren het ook voor hem door Les Landes. Vier tot vijf dagen lang hetzelfde landschap om je heen, de echte wandelpelgrim moet er door.
Zelf ben ik morgen door Les Landes heen en kom ik stilaan in de wijnstreek. Ik ben benieuwd naar de ravage van de onweders van de laatste dagen.
In het dorpje waar ik logeer had het de ganse dag geregend.Toen ik er aan kwam, was het net gestopt. Zelf heb ik de ganse dag geen druppel gezien. Ik slaap vannacht in een stacaravan, dat is weer eens iets anders. Een pelgrim moet nemen wat hij kan vinden, zeker in deze dun bevolkte streek.

Geschreven door Jaak.de.Fietser