Deze titel komt van Maarten, zelf had ik: “Een helse dag!” in mijn hoofd, maar ’t komt op hetzelfde neer.
 

Afwisseling

Moeder Natuur zorgde gisteren voor een prachtige zomerse dag. Na zonneschijn komt natuurlijk regen. Dat dit uitgerekend op vandaag moest vallen wanneer de langste etappe van de week op het programma stond, was natuurlijk toeval?
Om ’s anderendaags de laatste dag van Maarten in Bilbao te kunnen aankomen, hadden we geboekt in een landelijke albergue, 5 km hogerop dan Guernica, een normale halteplaats uit het boekje. Het zouden er uiteindelijk 36 km worden met 1078 hoogtemeters en voor de statistieken 50.845 stapjes.
Het begon nochtans droog bij het vertrek om 8 uur. Maar enkele honderden meters verder moesten we in allerijl onze volledige regenuitrusting aantrekken. En die hebben we de ganse dag niet kunnen uitdoen. De voorspellingen beloofden voormiddag 15 liter water per m2. We hebben ze niet geteld, maar naar ons aanvoelen was dit zwaar onderschat. Namiddag zou het droog blijven volgens het weerbericht. Niet dus, er viel bijna evenveel als ‘s morgens. Het water viel met bakken naar beneden. Sommige stortbuien waren zo krachtig dat menige douchekop er jaloers op zou zijn.
Het gevolg was dus dat heel snel de smalle bergpaadjes veranderden in bergbeekjes waar het water zijn weg zocht tussen de stenen en de aarde. Dat maakte het wandelen uiterst moeilijk en toch ook wat gevaarlijk. Het ging natuurlijk wel stapje voor stapje vooruit, maar oh zo langzaam. Van het landschap kon niet genoten worden. De blik was enkel gericht op de mogelijke plaats waar de voeten konden gezet worden: gaat die steen niet te glad zijn? Hoe diep zakt mijn voet in de modder, tot de zool, de enkels of de hele schoen? Allemaal heel vermoeiend. Het geluid van het stromend water van de beekjes en beken zou normaal een zen-gevoel moeten geven. Niets daarvan, geen zen maar integendeel een voelbare spanning in lijf en leden!
 

Wandelstok

In dergelijke omstandigheden was ik blij met mijn wandelstokken om zowel bij het stijgen als bij het dalen mee steun te voelen en mijn evenwicht te versterken. Er zijn echter ook gevaren bij het gebruik van deze stokken. Dat heb ik vandaag aan den lijve mogen ervaren. Op zeker moment was er aan het einde van een mooie houten trap, die was aangelegd op een wel heel steil stuk, een grote afstand tussen de laatste trap en de begane grond. Bij het overbruggen daarvan steunde ik net iets te veel op mijn linkerstok. Gevolg: stok gebroken en net niet gevallen. Spontaan moest ik aan schoonbroer Zwitser Hugo denken. Hij is geen fan van stokken: “Dan zijn er van die amateurs die hun ganse gewicht op die stokken zetten en vergeten dat die kunnen inschuiven of breken zodat ze naar beneden vallen.” Vandaag was ik een van de amateurs, Hugo. Sorry, ik heb mijn lesje geleerd en hoop dat het me niet meer overkomt. Maar liever een gebroken stok dan een gebroken voet. Of een omgeslagen voet zoals bij een Amerikaanse pelgrim waarmee we gisteren dineerden. Op een km voor zijn aankomst in de albergue zakte de man door zijn enkel. Vanmorgen zag het er niet goed uit. Hij zou naar spoed gaan en we vrezen dat dit het voorlopig einde zal zijn van deze Camino en dat hij zijn terugvlucht zal moeten vervroegen.
 

Glijden

Met één stok verder wandelen ging ook nog, alhoewel. Op zeker moment bukte ik me op een heel glad paadje om een overhangende tak te ontwijken. Daardoor raakte ik echter uit balans en landde met een schreeuw en een vloek op mijn zij in de berm. Onmiddellijk rechtkomen met een zware rugzak was natuurlijk niet zo vanzelfsprekend. Gelukkig was Maarten in de buurt om mijn rugzak los te maken en me uit mijn hachelijke positie te helpen. Geen pijn, geen letsel, enkel wat extra modder op kleding, klaar om snel ervan af te regenen. Ik moet zeggen dat ik nadien nog nauwlettender de plaats van mijn voeten koos, wat natuurlijk weer een invloed had op mijn snelheid.
 

Versperring

Op zeker moment kwamen we op een bergpad een koppel Spaanse pelgrims tegen. Zij stonden bedremmeld te kijken naar het pad, onderbroken door een beek van ongeveer 1 meter. Hoe nu verder? Gelukkig had ik nog één stok om de diepte van de beek te peilen en mogelijke stapstenen onder water op te sporen. Het werd kansrekenen om niet met hebben en houwen in het water te vallen. Maarten natuurlijk als eerste over de beek gesprongen, de linkervoet tot over zijn schoenen in het water. Opnieuw aan die kant gepeild en een mogelijke andere landingsplaats voor de linkervoet gevonden. Het moest in één tel snel links rechts links gebeuren om te lukken. Maarten zou aan de overkant de hand reiken. Uiteindelijk raakten we allemaal over, weliswaar iedereen met natte voeten, maar daar praatten we al lang niet meer over.
 

Guernica

Rond drie uur dachten we even dt het zou ophouden met regenen. Het was alsof Moeder Natuur haar spelletje “Pelgrims kwellen” even beu was. De lol was er misschien af nu de meeste pelgrims misschien in hun albergue aangekomen waren?
Toen wijzelf echter rond 16u30 in Guernica aankwamen om iets te eten en te drinken, begon ze haar spelletje opnieuw.
Bij het afdalen naar Guernica begon er onverwacht en heel luid een soort luchtalarm af te gaan. Voor wie de geschiedenis kent is dat natuurlijk geen goede combinatie.
Guernica is namelijk jammer genoeg het meest bekend vanwege het tragische bombardement tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Op 26 april 1937 werd de stad het doelwit van een luchtaanval door de Duitse Luftwaffe, die vocht aan de zijde van de nationalistische troepen onder leiding van Francisco Franco. Dit bombardement resulteerde in de bijna volledige vernietiging van de stad en leidde tot honderden doden. De aanval werd wereldberoemd door het iconische schilderij "Guernica" van Pablo Picasso, dat de verschrikkingen van de oorlog en het lijden van de burgers weergaf.
Het vijf minuten durende luchtalarm was dus de herdenking van dit tragisch moment, dag op dag 88 jaar geleden.
Bij de toeristische dienst gingen we binnen voor een stempel van deze gekende stad. Plots hoorden we: “Maarten?” uit de mond van een Franstalige dame. Gisteren vergezelde ze blijkbaar de Franse Joëlle op de wandeling, die we al langer kenden. Ondertussen helemaal opgedoft voor een stadswandeling met haar man, vroegen we ons af hoe ver die dame vandaag in de regen zou gewandeld hebben?
 

Posueda

Dat is de naam van de albergue waar we 5 km na Guernica zouden overnachten. Het was weer door de bergbeekjes omhoog klauteren geblazen. Uiteindelijk kwamen we om 19u30 als laatste natverzopen pelgrims aan. En wat kan een goede douche dan deugd doen!
Gelukkig kregen we een aparte slaapzaal voor ons twee. Zo eindigde de dag nog met een positieve nood.
 

Maarten’s quote van de dag

"Vandaag was de etappe die mij wellicht het meest bij zal blijven. Niet zozeer door de landschappen - ik had de ganse dag mijn kap op, dus oogkleppen met focus op de weg - maar door de helse omstandigheden en de val - met schreeuw! - van papa die door merg en been ging. Uiteindelijk hebben we de bestemming behaald na 36km en meer dan 10u30 stappen euh... klauteren. Chapeau papa!"

Geschreven door Jaak.de.Fietser