Nachtlawaai

We sliepen vannacht in een oud station, doch niet de treinen zorgden voor lawaai, maar een viertal snurkers hadden samen een concert georganiseerd. Toen we om 20u30 ons klaarmaakten om te gaan slapen was de hoofdsnurker al aan het oefenen. Maarten sliep in een hoogslaper op 30 cm van het hoofd van deze man af, enkel gescheiden door een plankje van 3 mm dikte. Toen onze slaapzaal later met 12 personen voltallig was sloten drie collega’s zich met luid gesnurk aan voor de rest van de nacht. Jammer genoeg kunnen we in deze blog geen geluidsfragmenten insluiten, maar uit de geluidsopnames die Maarten maakte bleek dat er zowel vele decibels mee waren gemoeid maar ook een serieuze apneu van 30 seconden, gevolgd door een luide kreet, toen de man besefte dat hij moest blijven ademen om in leven te blijven. Ondanks dat ik in het bed beneden deze geluidsman sliep, heb ik toch goed geslapen, Maarten daarentegen…
Hij had geen oog dicht gedaan en besloot vanmorgen al om zo snel mogelijk een aparte kamer voor ons twee te reserveren voor vandaag, in plaats van nog eens een snurkconcert in de slaapzaal van een albergue.
Dit nachtlawaai maakte dat vanaf 5 uur vanmorgen de eerste pelgrims zich al klaarmaakten om te gaan wandelen: ze waren toch wakker. Toen wijzelf om 6u45 vertrokken lag er nog één snurker zijn laatste noten te blazen. Ik zou niet weten wanneer die is kunnen vertrekken.
Doordat we zo vroeg waren, was er natuurlijk nog geen bar open om te ontbijten. Een hompje brood, een handvol nootjes en wat water zou voorlopig wel volstaan om de klim aan te vatten en anders zou het lichaam wel overschakelen op vetverbranding. Maarten mikte op een ontbijt in een kleine albergue 4,4 km omhoog de heuvels in. Jammer genoeg miste ik de plaats waar hij iets verderop op me stond te wachten om te kunnen ontbijten. Gevolg was dat er pas 9 km verder een mogelijke andere gelegenheid kon zijn. Niet geslapen en geen ontbijt: Maarten zette zich naar eigen zeggen in energiebesparende modus. Voor hem betekende dit: doorwandelen tot er iets te eten was en voorlopig geen gesprekken aangaan met andere pelgrims, iets wat hij normaal wel altijd spontaan doet.
 

Olatz

Net voor we de beklimming van de Monte Olatz moesten beginnen vonden we gelukkig een taverne om de honger te stillen en de dorst te lessen. Deze stijging naar het hoogste punt van deze etappe op 490 m was 3,2 km en meer dan een uur stijl naar omhoog over een betonnen weg. Ondertussen ging het stilaan naar het middaguur toe en scheen er een brandende zon aan de blauwe hemel. Inderdaad, vandaag was het in T-shirt wandelen en zweten. Door de energie die hij had gekregen stak Maarten de andere pelgrims gezwind voorbij, legde eens bovengekomen zijn rugzak af en liep een stuk terug naar beneden om deze zwoegende pelgrim, die zich naar boven aan het duwen was, aan te moedigen. Bedankt lieve zoon! Boven op de top hebben we gepauzeerd en wat gegeten. Als ik er over nadenk hebben we vandaag meer gepauzeerd dan de voorbije 3 dagen samen. Volgens ons gidsboekje was het vandaag een moeilijke viersterren-etappe. De etappe was heel mooi, lang en het was wandelen in de zon, wat extra energie vraagt. Het voelde vandaag aan als wandelen in Zwitserland met Hugo.. Persoonlijk vond ik het vandaag minder zwaar dan de eerste etappe. Waarschijnlijk is mijn lichaam zich al wat aan het aanpassen aan de nieuwe situatie.
 

Markina Xemein

Na een lange afdaling die we vooral voelden in onze knieën, kwamen we na 25 km en 975 hoogtemeters aan in de dubbelgemeente Markina Xemein, tot in 1952 nog twee aparte gemeenten.
We trokken dus niet naar de plaatselijke kloosteralbergue, maar naar onze boerderij, omgevormd voor agrotoerisme. Het zit vanavond volgeboekt met pelgrims, waarvan we met velen onderweg reeds hebben kennisgemaakt. Hier zijn mogelijkheden om de was te doen, hier is drinken, een gezamenlijke maaltijd en vooral: geen snurkers vanavond op de kamer. Tenzij Maarten mij zou moeten porren natuurlijk. Maar tot nu toe heeft hij over nachtlawaai door mij nog niet geklaagd.
 

Maarten’s quote van de dag

“Vandaag wandelden we als schildpadden. Een schildpad ziet meer van de Camino dan een haas.”

Geschreven door Jaak.de.Fietser