Windstoten

Finisterre in de ochtendzon: heel mooi. De golven van de oceaan vertoonden schuimkopjes, dus er stond een stevig windje. Op zich was dat voor mij nog geen probleem, zij het dat die uit de verkeerde richting kwam en vooral: met stoten. Vandaag liepen de eerste 30 km terug in omgekeerde volgorde als gisteren de laatste. En wat toen een heerlijke afdaling van 12 km was: juist. Tijdens het klimmen kwamen de koude noord-oost windstoten pal van voren. Een bepakte fiets vangt veel wind, dus ik moest regelmatig bijsturen. Wanneer er op dat ogenblik een auto of vrachtwagen mij voorbij stak, was dit soms toch wel link op de smalle weg. Eigenlijk vond ik dit niet fijn en veilig fietsen.
 

Slappe benen

Op het middaguur ben ik gestopt voor een dagmenuutje: 12 euro: voor-, hoofd-, nagerecht en drank inbegrepen. Ondanks de voorziene brandstof fietste het ook namiddag niet zo lekker: slappe benen in wielertermen. Kwam het door de zware en lange dag gisteren, wie zal het zeggen. Vooral de hoogtemeters had ik blijkbaar slecht ingeschat. Er was maar een oplossing: rustig en op het gemak verder fietsen en wat meer genieten van de omgeving? De route liep echter langs een relatief drukke invalsweg, dus het was vooral goed uitkijken naar het verkeer. Dat Santiago een grote stad is, merkte ik naarmate ik dichter kwam: héél druk verkeer. En voor fietsers zijn er helemaal geen voorzieningen: het is kwestie van je plan te trekken tussen de auto's.
Om 18 uur was ik dan toch terug in mijn pensionnetje. Twee lange dagen enkel fietsen. Je moet er iets voor over hebben om het einde van de wereld te bereiken. Ik denk dat ik morgen een rustdag neem.
 

Paradores

's Avonds stapte ik binnen in het luxe vijf-sterren Paradores hotel: Hostal de los Reyes Catolicos. Het werd rond 1500 als pelgrimsverblijf gebouwd door de koningen Ferdinand van Aragon en Isabella van Castilië. Nu dus het sjiekste hotel van Santiago op het plein voor de kathedraal. Ik zag buiten dat zij ook een pelgrimsmenu op de kaart hadden. Zij houden de traditie in eer. Ik ben pelgrim, dus zou dat geen probleem mogen zijn. In mijn pelgrimstenue stapte ik binnen en kreeg een tafeltje tussen al dat uitgedost volk. Mijn credential was niet nodig zegde de ober, hij zal wel gezien hebben dat ik een pelgrim was, zeker? Ik maakte kennis met een ouder Amerikaans koppel aan de tafel naast mij. Zij vroegen of ik een echte pelgrim was. Zij waren onder de indruk van mijn verhaal. Ze kenden België omdat ze vrienden hadden in Tilburg en zo in Antwerpen soms uitgingen. Zelf reisden ze per vliegtuig naar Rome, Florence, Fatima en nu Santiago en binnenkort Lourdes. Ieder zijn Camino.
Ik moet zeggen: het eten was er heel lekker en de bediening voortreffelijk. En dat voor een prijsje.

Geschreven door Jaak.de.Fietser