Nog donker

Om half zes werden Rick en ik wakker van het gestommel in de gang. We besloten dus maar om ons klaar te maken en te starten. De sportieve Canadien was als eerste weg. Buiten was het nog donker. Zalig wandelen was het terwijl het stilaan lichter werd en de zon in een sluier opkwam. Een nieuwe dag op die manier ervaren, moederziel alleen, met alleen het geluid van de vogels en de kikkers die ook wakker werden: puur genieten. Ik beloofde Wim, die me passeerde dat er in het eerste dorp na 10 km wandelen koffie zou zijn. Maar jammer moest ik hem teleurstellen. Het was zaterdagmorgen en we waren te vroeg. In het nog slapende Villavante was niets open. Op de kin kloppen dus tot in Hospital de Orbigo, 5 km verder.
 

Puente de Orbigo

Bij het oversteken van de snelweg, net voor Hospital de Orbigo wilde ik een fietster voorlaten op de smalle brug. Ze zou wel wandelen, zei ze. Het was Vera, een Nederlandse die al voor de 8ste keer naar Santiago fietste. Ze zei veel bewondering te hebben voor de wandelpelgrims. Zelf wandelde ze hoogstens 10 km met haar vrienden van de Nordic-Walkingclub.
De 20-bogige, bijna 300 m lange brug, de Puente de Orbigo die ik overstak, werd vanaf de 10de/11de eeuw gebouwd op Romeinse fundamenten. Hospital de Orbigo, aan de overkant van de Rio Orbigo, ontstond dan weer in de 12de eeuw als pelgrimshospitium van de ridders van de johannieterorde.
Even buiten het dorp was er opnieuw een splitsing. Ik koos voor de wandeling door de heuvels. In Villar de Orbigo zag ik toevallig een bordje voor een stempel. Een man bracht blijkbaar zijn dag door met het begroeten en van een stempel voorzien van de vele pelgrims die voorbij zijn erf kwamen. Ik kreeg van hem spontaan drie biscuits mee.
 

Terug de natuur in

Ik heb die biscuitjes even later nodig gehad, want de volgende 10 km wandelde ik over heuvelachtig terrein door een natuurgebied zonder enige bevoorradingsmogelijkheid. Het was alleszins een goede voorbereiding voor de Montes de Léon die morgen op het programma staan. Plots dook helemaal uit het niets in de schaduw van enkele bomen een paradijselijke plek op. Een man stelde fruit, noten, versnaperingen en fruitsap ter beschikking van de pelgrims tegen donativo. Een Amerikaans meisje begeleidde zichzelf met de gitaar en zong een heel mooie Spaanse song: heel bijzonder. Ik wist niet dat ijskoud citroenwater zo lekker kon zijn.
 

Astorga

Na precies 32 km en 8 uur wandelen kwam ik in Astorga aan.
Ook deze stad werd als militair steunpunt door de Romeinen gesticht en groeide vanaf de 1ste eeuw uit tot een welvarend bestuurscentrum en verkeersknooppunt. Vanaf de 11de eeuw was Astorga een belangrijke halteplaats van pelgrims, omdat hier de Camino Frances en die vanuit Sevilla samenkwamen.
De Catedral de Santa Maria (15de – 18de eeuw) overheerst de stad.
Een bezoek aan deze prachtige kerk en het bijhorend museum mocht natuurlijk niet ontbreken. Ook het naburige gebouw, bedoeld als bisschoppelijk paleis en ontworpen door Gaudi, is de moeite waard. Het herbergt momenteel het Museo de los Caminos, waar objecten over de geschiedenis van de Sint-Jacobsroute worden tentoongesteld. In de gezellige binnenstad waren de terrasjes op deze mooie zaterdag goed gevuld. Ook ik heb er mijn grote honger en dorst kunnen stillen.
’s Avonds met Wim in een Irish pub nog enkele biertjes gedronken en een kleinigheid gegeten. Toevallig werkte Wim ook in de sector Personen met een beperking. Naast de Camino-ervaringen gespreksonderwerpen genoeg dus.

Geschreven door Jaak.de.Fietser