Naar de top

Ook vannacht heeft Maarten volop kunnen genieten van de pelgrimssfeer. Hij heeft, ondanks zijn oordopjes amper geslapen omwille van een snurker die blijkbaar de halve slaapzaal wakker hield. Zelf sliep ik op 50 cm van deze man. Ikzelf ben echter maar één keer wakker geworden: toe zijn monotoon gezang stokte en de arme man onder luidruchtig happen amper nog lucht kreeg.
In de albergue konden we ontbijten. Energie opdoen van twee toostjes met confituur om dé klim van de dag (en van de week) aan te vatten.
Maarten wist het al: het had de ganse nacht geregend en toen we om 7u40 de albergue in full regentenue achter ons lieten, hoopten we toch dat dit niet de hele dag zou duren. Amper twee km verder hield de regen op en na 3 km klimmen naar de Ermita de Guadalupe was onze regenkledij van binnen even nat als de buitenkant. Dus uit met die spullen. Verder heeft het niet meer geregend. Het was weliswaar bewolkt, maar ideaal om de klim naar en op de kam te doen. Want klimmen en dalen over ruw terrein waren vandaag de hoofdtoon.
 

Wandelen met stokken

Het is eerste keer dat ik met wandelstokken naar de Camino trek. En ik moet zeggen: vandaag hebben ze me veel ondersteuning en houvast gegeven bij het klimmen en dalen op het rotsachtig en door de regen enorm glad terrein.
Na de overtocht met het veerbootje in Pasajes de San Juan en een korte break in een visserscafeetje aan de overkant, was het opnieuw stijgen en dalen: minder ruw terrein en ook niet zo hoog. Mijn wandelstokken was ik eigenlijk vergeten te gebruiken namiddag: duidelijk nog geen gewoonte.
Meermaals passeerde de Vlaamse Griet en de Française Joëlle ons of wij hen. Ook zij vonden het een zware tocht vandaag.

Na 9 uur stappen voor amper 26 km met 886 hoogtemeters kwamen we in ons kleine pension in San Sebastian aan. Dit ligt trouwens maar een straat verder dan het chique hotel Maria Cristina waar onze koninklijke familie bij het begin van de oorlog blijkbaar gelogeerd heeft.
Mijn Garmin sporthorloge raadde mij bij aankomst een hersteltijd aan van 38 uur. Die van Maarten vond 2 uur voor hem genoeg. Verschil moet er zijn.
 

Donostia/San Sebastián

San Sebastián, ook bekend als Donostia in het Baskisch, heeft een rijke en fascinerende geschiedenis. De stad is de hoofdstad van de Baskische provincie Gipuzkoa. In 1180 verleende koning Sancho San Sebastian stadsrechten en maakte het tot zeehaven van het koninkrijk Navarra, 2 jaar later sloot de hele regio Gipuzkoa zich aan bij de kroon van Castillië.
De visserij, vooral op kabeljauw en walvissen, maar ook de ligging aan de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela bevorderden de ontwikkeling van de stad. Tweemaal viel de stad in Franse handen. Bij de bevrijding door Portugese-Britse troepen brandden de Fransen de stad af tot de fandamenten.
In de 19e eeuw werd San Sebastián een populaire zomerbestemming voor de Spaanse aristrocatie. Koningin Isabella II koos de stad als haar zomerresidentie en verbleef in het Paleis van Aiete. Later bouwde koningin Maria Christina het Paleis van Miramar, wat de stad verder transformeerde tot een elegante badplaats.
Deze “Belle Epoque” duurde tot de jaren 20 van de vorige eeuw, ondermeer door de sluiting van de casino’s in 1925. De Spaanse burgeroorlog zorgde voor de verdere neergang. Daarna kwam er door de industrialisatie een oncontroleerbare expansie met bijbehorende bouwwoede.
San Sebastián heeft wel een mooi historisch centrum, de Parte Vieja, heropgebouwd na 1812, dat bekend staat om zijn smalle straatjes, historische gebouwen zoals de kerk Santa Maria del Coro en de Iglesia de San Vicente, en gezellige pintxos-barretjes.
We wandelden door deze kleurijke straatjes op zoek naar een lekkere maaltijd om de eerste dag af te sluiten.
 

Maarten’s quote van de dag

“Etappe 1: een zeer technische maar prachtige kennismaking met de Camino. Proeft naar meer.”

Geschreven door Jaak.de.Fietser