Eten

Misschien vraagt iemand zich wel eens af waarom er in mijn aantekeningen van de dag zoveel over eten wordt geschreven. Eigenlijk is dat simpel. Een pelgrim is met niet veel anders bezig dan met oplossingen zoeken voor de basisbehoeftes: waar kan ik overnachten, waar vind ik eten en drinken, hoe vermijd ik blessures? Voor de rest moet hij niet veel meer doen dan stappen, genieten, rusten en af en toe eens goed afzien. Voldoende calorieën binnenkrijgen als brandststof voor de spieren is daarom van het grootste belang. Zijn er dat niet genoeg, dan verliest men lichaamsgewicht, zo simpel is het. Vier jaar geleden verloor ikzelf bijvoorbeeld gemiddeld één kilo per week aan gewicht omdat ik in verhouding te weinig at. Dat was niet zo een probleem wegens voldoende reserves, maar toch. Hoe het tijdens deze tocht zal zijn, weet ik niet: in een albergue zijn geen weegschalen, we zullen wel zien. Ik heb thuis alleszins beloofd dat ik genoeg zal eten. Met de lekkere Spaanse keuken in gedachten, zou dat geen probleem mogen zijn.
 

Burgos uit

Af en toe moest er bij het verlaten van de grote stad even worden gezocht naar gele pijlen, maar uiteindelijk verliep het vrij vlot. Natuurlijk dienden er eerst enkele drukke snelwegen gepasseerd voor er weer in de vrije natuur kon gewandeld worden. Vervolgens liep de Camino door enkele kleine dorpjes. In een daarvan, Rabe de las Calzadas, stond er bij het verlaten van het dorp een kleine kapel, toegewijd aan de H. Maagd Maria. Zoals ook enkele andere pelgrims deden, stapte ik er ook binnen. Daar klonk plots heel mooie sacrale muziek, waar iedereen onmiddellijk van onder de indruk was. Ik heb er even verpoosd en toen ik bij het oude vrouwtje aan de uitgang om een stempel voor mijn credencial ging, vroeg ze me van waar ik kwam. Uit Belgica en toen begon ze bij het om mijn hals hangen van een klein Maria-scapulier, me in het Frans de bescherming van Maria over mijn Camino naar Santiago en mijn verdere weg in het leven toe te wensen. Best wel een heel onverwacht en ontroerend moment.
 

Meseta

Bij Burgos beginnen de Tierra de Campos, de schijnbaar eindeloze korenvelden van de Meseta, de Centraal -Spaanse hoogvlakte. Het is de graanschuur van Spanje. In deze tijd van het jaar kleurt ze nog groen, maar dat zal binnenkort veranderen als geel de hoofdtoon van het landschap wordt.
 

Hornillos del Camino

Dit kleine dorp in de Meseta is een officiële etappehalte op 22 km van Burgos. Geen bed te vinden, dus door tot Hontanas, 10 km verder. Gelukkig had ik me goed voorzien van eten en drinken. De eindeloze weg slokte de eenzame pelgrims op zodat ze één werden met het landschap.
 

Marcel

Op de enige kruising met een asfaltweg, kwam net een fietspelgrim aangereden. Hij wenste de plots voor hem opdoemende wandelpelgrims een Buen Camino. Zelf zag ik onmiddellijk aan zijn fiets en uitrusting dat het een asfaltfietser was en geen bicigrino die met een MTB de wandelwegen volgt. Spontaan zei ik: “Nederlander?” Ik herkende namelijk onmiddellijk de plaats waar ik indertijd ook de wandelpelgrims zag oversteken. De man stopte verbaasd: “Ja…, euh?” Het bleek Marcel te zijn, vanmorgen in Belerado gestart en reeds vier weken onderweg vanuit Nederland. We hebben even wat ervaringen uitgewisseld. Ook hij was na 90 km aan een slaapplaats toe. Zelf had ik er toen net 30 opzitten.
 

Hontanas

Na deze toevallige ontmoeting leken de kilometers weer vlotter te wandelen en plots tekende zich in de vallei het mooie Hontanas af, mijn slaapplaats van vannacht. Na 32 km en bijna 8 uur stappen heb ik mijn routine vandaag omgedraaid en eerst een stevige pint gedronken en dan pas gedoucht. Op het terrasje aan de overkant zaten Griet en Ronald. Ook zij vonden het een zware etappe.
Tijdens het avondmaal kon ik nog uitgebreid praten met de Ierse fietspelgrims Robert en Jerry. Het ijs was onmiddellijk gebroken toen ze hoorden dat ik ook al een Camino per fiets had gedaan. Gezellige mannen, die Ieren.

Geschreven door Jaak.de.Fietser