Evenwaardig

Om te beginnen wil ik zeggen dat ik zowel van mijn fietstocht heen en terug naar Compostela vier jaar geleden als van mijn wandeltocht nu heel erg heb genoten.
Beide vormen van pelgrimage zijn volstrekt evenwaardig. Men is niet meer pelgrim wanneer men wandelt dan wanneer men fietst of omgekeerd. Ik schrijf dit uitdrukkelijk omdat de houding van de wandelaar tegenover de fietser nog al eens problematisch kan zijn. Dat heeft dikwijls te maken met de manier waarop sommige fietspelgrims (bicigrinos) op het pad pas op het laatste moment hun komst aankondigen en de wandelaar plots moet uitwijken. Voor de duidelijkheid: niet alle fietsers volgen hetzelfde traject als de wandelaars. Dit pad is enkel geschikt voor een mountainbike. De andere groep, ik noem ze nog al eens asfaltfietsers, volgt een aangepast traject over de openbare weg. Zelf was ik een asfaltfietser.
 

Voeten

Nog voor alle duidelijkheid, ik spreek hier in mijn persoonlijke naam en voor iemand anders kan dit totaal verschillend zijn.
Zelf vond ik het wandelen fysiek veel zwaarder dan het fietsen en dat heeft volgens mij weinig te maken met het feit dat ik ondertussen vier jaar ouder geworden ben.
Ik denk dat daar een aantal eenvoudige redenen voor zijn.
Om te beginnen: een wandelaar draagt zijn bagage zelf, bij een fietser doet zijn rijwiel dat. Zelfs met een lichtere dagrugzak is dit een duidelijk verschil. En ook al wende ikzelf vrij snel aan die bult van 10 kg op mijn rug, het was toch telkens een bevrijding als hij even af mocht.
Daarenboven werd dit totale gewicht van man plus bagage maar door twee relatief kleine oppervlakken gedragen: de voeten. Bij het fietsen kon ik mijn eigen gewicht verdelen over het zadel en de voeten, waarbij het zitvlak het grote werk deed. Die voeten moeten het dus doen bij de wandelaar. Geen wonder dat zo veel pelgrims daar ontzettende problemen aan kregen. Een klein aantal heeft natuurlijk te maken met onaangepaste schoenen of sokken, maar het is de steeds terugkerende dagelijkse belasting op die voeten die de grote oorzaak is van al die kwaaltjes. Het grote belang van onze voeten als steunvlak voor ons lichaam wordt in normale omstandigheden zwaar onderschat. In extremere omstandigheden zoals een pelgrimstocht wordt dit wel duidelijk. Zelf heb ik zoals gezegd mijn voeten nog nooit zo goed verzorgd als tijdens de voorbije maand.
 

Stijgen en dalen

Een ander opvallend verschil tussen wandelaar en fietser is de manier waarop hellingen en dus ook afdalingen worden genomen. Een wandelaar moet ze beiden doen, een fietser enkel de hellingen. Bij een afdaling kan die zelfs wat recupereren en de rijwind als koeling gebruiken. Veel wandelaars vinden afdalen trouwens moeilijker en veel meer belastend dan stijgen. Vooral de knieën krijgen het dan erg zwaar te verduren. Zelf daalde ik liever dan te stijgen en door de zwaartekracht ging dat ook veeeel sneller.

Geschreven door Jaak.de.Fietser