Het ijzeren kruis

Op de slaapzaal van de albergue waren een aantal wandelaars al heel vroeg op de been. Of het dezelfde waren die de rest wakker hadden gehouden door hun gesnurk, weet ik niet. Zelf bleef ik als laatste liggen en had zo het rijk voor mij alleen om mijn bagage klaar te maken voor de klim. Eigenlijk had ik het grootste gedeelte daarvan gisteren al gedaan, dus ik was op minder dan een half uur boven aan het Cruz de Ferro. Zowel letterlijk het hoogste punt van de Camino maar ook figuurlijk voor mij een echt hoogtepunt. Het is de gewoonte, al eeuwen lang, dat pelgrims op deze plek op een hoop stenen met erboven een ijzeren kruis, zich bevrijden van hun lasten, bekommernissen en zorgen door een steen bij te leggen op de grote hoop, die alsmaar groeit. Naast mijn eigen steentjes had ik bij het vertrek nog een pakje geschreven intenties en lasten meegekregen van familie, vrienden en van het St.-Trudoziekenhuis. Het was een heel intens moment toen ik, nota bene op Hemelvaartsdag, boven op de grote hoop zelf ook alle meegebrachte lasten kon neerleggen. Ik had aan Roberto uit Italië gevraagd om enkele foto's te maken. De kaartjes heb ik boven onder een grote vlakke steen gelegd, tussen al de andere. Daarna ben ik nog even op een bankje gaan zitten om na te genieten van dit dankbare moment.
 

De grote afdaling

Net voor het vertrek, kon ik nog even kennis maken met Catharine uit Helmond, eveneens een fietspelgrim. Zij had mijn routeboekje herkend. Zelf was ze op 2 april thuis vertrokken en had de vlakkere westelijke route genomen. Misschien treffen we ons nog ergens. Alleszins was het niet tijdens de steile afdaling van 15 km naar Ponferrada. Jammer dat het wegdek er zo slecht bij lag, er moest teveel geremd worden om er echt van te kunnen genieten.
 

Ponferrada

Dit is een drukke universiteits- en industriestad aan weerszijden van de Rio Sil. Omwille van de goudmijnen hadden de Romeinen er al een vesting gebouwd. Later bouwden op deze vesten deTempeliers hun burcht om de pelgrims te beschermen. Ze hadden ook een belangrijke bankiersfunctie toebedeeld gekregen. Deze ridderorde is uiteindelijk ten onder gegaan en na 1312 uit Spanje verdreven.
Na Ponferrada liep het fietspad weer naast het pelgrimspad. Op een bepaald ogenblik hoorde ik een vrouw de pelgrims toeroepen om zeker eens binnen te komen kijken in de kapel waar zij aan de ingang zat om stempels uit te delen. En inderdaad, binnen was er een bijzondere middeleeuws fresco tegen het plafond te bewonderen. Je fietst hier gewoon elke dag door de geschiedenis.
 

Villafranca del Bierzo

Tegen 2 uur stopte ik in dit oude pelgrimsstadje, de laatste grote plaats voor de beklimming van de Cebreiro, een klim van 30 km met een hoogtestijging van 800 m
Eerst wilde ik na het eten nog wat verder fietsen, maar Sweerman legde in zijn boekje uit dat je best goed uitgerust aan deze beklimming begint, omdat de moeilijkheidsgraad te vergelijken is met die van de Pyreneeën.
Dus ben ik maar gestopt, heb een verblijfplaats gezocht en kan ik me mentaal voorbereiden op de grote overtocht naar het mooie Galicië morgen.

Geschreven door Jaak.de.Fietser