Vroege vogels

Slapen op een grote slaapzaal van een albergue geeft een aantal zekerheden. Een ervan is dat er altijd vroege vertrekkers zijn. Heel veel daarvan zijn zonder lawaai te maken al heel snel weg. Zij hebben hun rugzak vertrekkensklaar staan. Ik noem dat de professionals. Maar dan zijn er ook nog de amateurs. Vanmorgen heb ik er drie bezig gehoord en gezien. Het waren drie dames, van Aziatische origine, die toevallig in de naburige bedden sliepen. Blijkbaar hadden ze samen afgesproken dat om 5 uur het moment daar zou zijn. De twee die in een bovenbed sliepen, trachtten zonder ongelukken de trap af te komen. Een vrouw moet zich met haar tenen gestoten hebben, want ik hoorde een onderdrukte kreet. Vervolgens trokken ze elk apart naar de badzaal, waar ook de toiletten waren. Telkens een krakende deur, een stroom licht de slaapzaal binnen en het geluid van de doorspoelende toiletten op de achtergrond. Dan begon het grote inpakken. Eerst moest de rugzak uit hun houten kastje gehaald, waarbij de gespen kletterden tegen het hout van de kast en het metaal van het bed. Vermoedelijk moesten al hun zaken nog gesorteerd worden in plastieken zakken want het was een geknisper vanjewelste. Natuurlijk moest er toch ook voldoende licht zijn om alles terug te vinden en in het juiste zakje te steken, want ondertussen schenen de lampjes van hun zaktelefoons als zoeklampen alle richtingen uit.
Toen ze na een half uur bezig te zijn geweest eindelijk alle drie met rugzak en al de slaapzaal hadden verlaten, kwam een van hen nog even terug met haar lamp om na te kijken of ze in de bedden en kasten niets vergeten waren. Misschien lijkt deze beschrijving wat overdreven, maar geloof me, dat is ze niet. Elke dag ziet men deze amateurs. Vandaag waren het er drie tegelijk.
Natuurlijk duurde het niet lang of iedereen die op deze manier toch al wakker was gemaakt, begon dan maar zelf op te staan en zich klaar te maken, ik ook dus. Op de badzaal zag ik toevallig de jonge Zweedse Isa haar voeten insmeren. Een Engelssprekende dame, blijkbaar een verpleegster, begon onmiddellijk advies te geven over het verzorgen van de grote blaren die ze zag bij het meisje. Ze vroeg of ze er zelfs een foto van mocht maken, want zulke grote exemplaren had ze nog niet gezien: “Once a nurse, always a nurce!”, zei ze daarbij. Waar heb ik dat nog gehoord?
 

Zalig wandelen

Dit alles maakte dat ik vandaag reeds om half zeven de deur van de albergue achter me dicht deed. Iets buiten Fromista was er een splitsing: ofwel de normale kortste weg, ofwel een variant van 3,5 km langer maar meer in de natuur. Samen met de Franse Christian koos ik voor de variant. In de verte zag ik dat Petter en zijn dochter hier ook voor hadden gekozen. En dat we daar geen spijt van hadden! Het was er zalig wandelen, 14 km lang. Eerst liep het pad midden de velden die volop met water bevloeid werden. Daarna volgde de Camino vanaf Villovieco pal langs de oevers van een beek, omgeven door een houtkant. Dit stuk was echt idyllisch mooi: de vogels kwetterden, de ochtendgeuren van bloemen en planten na de regenbui van gisteren, de kleuren in het mooie ochtendlicht en door het vroege uur amper een pelgrim te zien. Dit laatste zal ook wel te maken hebben met het feit dat de meesten kozen voor de kortere route.
Kwam daarbij dat een aangename temperatuur door de lichte bewolking en een stevig briesje de ideale omstandigheden vormden voor deze mooie voormiddagwandeling.
 

Villalcazar de Sirga

In dit mooie dorp met zijn Romaanse kerk pauzeerde ik even en leerde er de studente Bernadette uit Hongarije kennen. Ze zat met een pijnlijk gezicht op een terrasstoel met de voeten, schoenen uitgedaan, op een andere stoel. Ik vroeg of ze er iets op tegen had dat ik bij haar aan het tafeltje mijn broodje opat. Natuurlijk niet en we geraakten aan de praat. Zij deed de Camino helemaal in haar eentje en dat was een bewuste keuze. Ze verwonderde zich enorm over het groot aantal pelgrims dat er waren en de moeilijkheden die ze daardoor soms ondervond bij het vooraf reserveren van een slaapplaats. Overigens sprak ze vlekkeloos Engels. Zij had vandaag zoveel last van haar voeten dat ze haar rugzak vooruitgestuurd had. Later zag ik haar terug in de albergue van vandaag.
 

Carreon de los Condes

Het laatste stuk wandeling naar dit stadje was een saai stuk naast de steenweg. Ik herinnerde me dit gedeelte van vier jaar geleden toen ik al die pelgrims met hun zware rugzakken op dit lange stuk zag zwoegen onder de toen brandende zon.
Van de vroegere luister van deze hoofdstad van de Tierra de Campos is niet veel meer over. Reeds door de Romeinen gesticht als nederzetting groeide Carreon de los Condes in de middeleeuwen uit tot de zetel van de graaf, waar vergaderingen van het hof, rechtszittingen en concilies werden gehouden. In de 15de eeuw waren er 14 pelgrimshospitalen. Zelf logeer ik vandaag in de albergue van het in reeds 1255 gestichte Convento de Santa Clara, het oudste Clarissenklooster van Spanje.

Geschreven door Jaak.de.Fietser