Beetje mist

Vanmorgen ben ik wat later vertrokken. Ik had besloten immers om het vandaag na de anderhalve etappe van gisteren wat rustiger aan te doen en slechts de andere helft af te stappen. Omdat het gros van de wandelaars weer vroeg was vertrokken, was het heel rustig op de Camino. Na het onweersbuitje van gisteravond, waarvoor we van het terras naar binnen hadden moeten vluchten, zorgde de lichte mist vanmorgen voor een mooie sfeer. Ik denk dat de koekoek en de andere vogels ook blij waren met het regenwater van gisteren, want ze riepen en floten dat het een lieve lust was. Een Amerikaanse pelgrim complimenteerde me in het voorbij steken met mijn tinnen schelpje op de rugzak.”You have a nice shell!” Het is hetzelfde exemplaar dat nu nog op mijn fiets hangt van mijn vorige Camino.
 

San Anton

Na 5 km dook uit de mist de ruïne van San Anton op. De Camino loopt midden door het booggewelf dat eens het klooster en de kerk verbond. Het werd in de 12de eeuw gesticht als pelgrimshospitaal van de orde van Sint-Antonius. Aan de kloosters van deze orde van Sint-Antonius werden in de Middeleeuwen wonderen toegeschreven, aangezien veel pelgrims genazen van het “antoniusvuur”, een door moederkoorn (parasiet die rogge aantast) veroorzaakte vergiftiging. Deze ziekte kwam vooral voor in Noord-Europa wanneer door karige oogsten ook slecht graan werd gebruikt om brood te bakken. De “wondergenezing” bestond er gewoon in doordat in Spanje werd overgeschakeld op het daar gebruikelijke tarwebrood.
 

Castrojeriz

Van San Anton was het maar een klein uurtje wandelen naar Castrojeriz, mijn verblijfplaats van vandaag. Gelukkig zijn er op deze weg voldoende bomen die in de zomer schaduw kunnen geven. Met een luide “Buen Camino Jack” fietsten de sympatieke Ieren Jerry en Robert me er voorbij. Iets later passeerden ook twee asfaltfietsers met het vlaggetje van het Vlaams Compostelagenootschap. De fietsweg loopt hier even gelijk met de wandelweg.
Castrojeriz was in de 9de/10de eeuw een belangrijk steunpunt in de strijd van de christenen tegen de Arabieren. In de 11de eeuw was het de residentie van de koningen en telde niet minder dan negen kerken en zeven pelgrimshospitalen. De burcht (Castillo) op de heuvel boven de stad werd in de 9de eeuw gesticht, kwam echter in verval en werd vanaf de 18de eeuw als steengroeve gebruikt.
Bij het binnenkomen van het langgerekt stadje werd even de iglesia Virgen del Manzano bezocht. Er was een mooie tentoonstelling over religieus erfgoed. Rustig verder gekuierd werd mijn albergue voor vandaag rond het middaguur bereikt. Het werd daarna een half dagje genieten van de rust en vannacht wordt het slapen onder de pannen. De albergue is namelijk ondergebracht in een 500 jaar oude huis. De slaapzaal is rechtstreeks onder de pannen van het dak. Heel authentiek!
Het gezelschap tijdens het gezamenlijk avondmaal was dan weer heel internationaal. Israël, USA, Duitsland, Bosnië-Hertegovina, Frankrijk, Duitsland en België deelden hun ervaringen op de Camino. Regelmatig moest ik wel eens vertalen tussen de eentalige Engels-, Duits- en Franssprekende pelgrims. Vooral de 79-jarige (!) Amerikaanse Sam was heel leergierig over alles wat met de Camino te maken had. De Duitstalige Harald, die al meerdere Camino’s achter de rug had, gaf mij dan weer nuttige tips. Best gezellig en inspirerend die gezamenlijke maaltijden in een albergue.

Geschreven door Jaak.de.Fietser