Pension

Vannacht sliep ik in een pension, voor mij was dat de eerste keer. Zeker vanaf de drukke Camino na Sarria schakelen heel wat Galiciërs zich in om de vele pelgrims te voorzien van eet-, drank- en slaapgelegenheid. Velen stellen kamers ter beschikking, de zgn. pensions. Eigenlijk is het een simpel concept. Schuif in je living alle meubels aan één kant, puzzel aan de andere kant 5 bedden naast elkaar en wring hier en daar nog een klein nachtkastje ertussen. Verhuur verder alle slaapkamers als privaat kamer, die zijn duurder. Geef je gasten je eigen badkamer en toilet en leef zelf een half jaar in een piepklein keukentje en slaap zelf in de berging. Op die manier zijn de pelgrims geholpen en is het ook nog een beetje goed voor de eigen portemonnee.
In zo een pension sliep ik dus vannacht, in de living. De middelste bedden waren bezet door twee beren van venten. Dat had ik gezien toen ze gisteravond elkaars blaren op de voeten aan het verzorgen waren. Welke van die twee beren vannacht zo gegromd heeft, weet ik niet, maar het stopte pas toen hij zelf wakker werd van zijn eigen geluiden.
Enfin, toen ik vanmorgen opstond was iedereen al de deur uit en had ik de living voor mij alleen om me klaar te maken.
 

Beetje grijs

Het was vanmorgen een wat grijs begin van de dag na de de buien van vannacht. Maar het grote voordeel was dat de lucht vol zuivere zuurstof zat. En die kon goed worden gebruikt voor de eerste klim van de dag uit het dal van de Rio Miño. Bovengekomen stopte er een busje naast de weg. Een groepje Aziatische mensen stapten uit en zouden enkele uurtjes met ons meewandelen. Vandaag liep het wandelpad voornamelijk parallel aan de verkeerswegen en door enkele dorpen. Het waren vooral taxi’s en minibusjes die er op en aan reden. Iedereen deed immers zijn of haar Camino zo ver als men kon, of dacht dat men kon.
Waar vier jaar geleden nog duidelijk de zwarte sporen van een zware bosbrand te zien was geweest, had de natuur zich ondertussen goed hersteld en was alles terug mooi groen. Bij de eerste stop in Gonzar verwachtte ik de kleine eettent met afdak om even te pauzeren. In de plaats stond er echter een splinternieuwe bar/restaurant met keuken, terras, toilet, enz. Alleen het wachten in de lange rij voor je iets kon bestellen was nog net hetzelfde. Tja, als iedereen tegelijkertijd honger en dorst heeft!
Bij het vertrek daar begon het wat te miezeren. Het was een beetje aandoenlijk om te zien hoe heel veel pelgrims snel hun nieuwe poncho uithaalden en over lichaam en rugzak trokken om deze een kilometer verder terug te moeten uitdoen wegens alleen nat van binnen. Het was namelijk vrijwel onmiddellijk gestopt met miezeren.
 

Ligonde

Na Hospital de Cruz liep de Camino door Ligonde en Areixe. Bij het mooie wegkruis uit de 17de eeuw werd even halt gehouden. Zoals de meeste wegkruisen in Galicië toont het kruis twee personen, de gekruisigde Christus en de H.Maagd. Een wegkruis is immers langs twee kanten te bekijken.
In Areixe ook even binnengegaan in het oude dorpskerkje met zijn prachtig interieur.
 

Palas de Rei

Etappehalte van vandaag na 26 km.
De naam herinnert weliswaar nog aan het vroegere paleis van de koning dat er stond, maar tegenwoordig is nog weinig te merken van de vroegere glorie.
In de albergue heb ik even kunnen kennis maken met Louis uit Leopoldsburg. Hij was vertrokken in Leon en was op zijn tocht nog maar weinig Belgen of Nederlanders tegengekomen en was blij nog eens Nederlands te kunnen praten, heel herkenbaar.

Geschreven door Jaak.de.Fietser